Lost ft. Liam Payne

Part 23

POV JAIMY

"Wees nou eerlijk tegen me, wat is er?" Zegt Liam terwijl hij mijn hand vast pakt. "Kom op, ik heb zojuist je leven gered" Hij maakt er een grapje van, maar ik weet dat hij er echt mee zit. "oké, ik ben jaloers" zucht ik nog steeds buiten adem. "Wat? Waarom?" Hij stopt en kijkt me aan. "Ik weet het niet, oké? Ik ben gewoon stront jaloers"

"Maar dat hoeft toch helemaal niet, gekkie" hij trekt me tegen zich aan en streelt me door mijn haar. "Gewoon hoe je met Mila omgaat.." piep ik. "Maar dat doe jij toch ook met Niall.." zegt hij een beetje geprikkeld. "Niall is een vriend, en ja ik zoek steun bij hem omdat jij te druk bent met dat wijf te versieren, ik zou willen dat je me had laten vallen" ik schrik van mijn woorden, maar weet dat ik het kwijt moest. Ik spring op en begin met een behoorlijke pas weer richting het bekende boompje te lopen en dan door naar de berg.

Ik kijk een paar keer om, maar zie Liam nergens. Het waait hard en het begint mistig te worden, nog een paar meter en dan ben ik 'thuis'.

Ik stap naar binnen en zie iedereen op de bank zitten. Inclusief Liam, Loki en Mila. "Waar was je zo lang?" Vraagt Niall. "Ik..Uhm.. wat" ik kom niet uit mijn woorden en loop, zonder enige emotie, door naar de keuken.

Louis komt naar binnen en slaat zijn arm om mijn middel. "What's wrong babe?" Vraagt hij liefjes. "Heeft Liam het jullie niet eens verteld?" antwoord ik zachtjes. Hij schud zijn hoofd en kijkt me vragend aan. "Hij heeft me gered en toen ging het weer mis" zucht ik. "Hoe bedoel je 'mis'?" ''Vraag het maar gewoon aan hem, ik heb hier geen zin meer in'' mompel ik en loop daarna naar boven toe. 

Ik pak een scheermesje uit mijn toilettas en begin ermee over mijn armen te strijken. 'doe het nou niet, je was er eindelijk vanaf' verteld mijn geweten me. ''ik kan er gewoon niet meer tegen..'' fluister ik tegen mezelf terwijl de tranen alweer over mijn wangen rollen. 'zwakkeling' snauwt het me toe. Ik maak mezelf zo verschrikkelijk boos. In één keer snij ik een stuk vel van mijn pols af, het bloed als een rund. Ik schrik van mijn actie en loop zo snel mogelijk naar de badkamer, dit mag niemand zien. 

Ik hou mijn pols onder de kraan en probeer het bloed weg te spoelen maar het prikt verschrikkelijk. Deppend met een doekje probeer ik het te stoppen, hoe moet ik dit oplossen? 

Zoekend kijk ik om me heen en dan valt mijn blik op een EHBO-kistje. Ik grijp ernaar en pak er een rolletje verband uit. Snel rol ik het rond mijn pols en steek het vast, niemand hoeft er ooit achter te komen.. vroeger is er ook niemand achter gekomen. Ik was wanhopig..

Wanneer ik weer een beetje bij ben gekomen loop ik terug naar de kamer van Niall, maar dan hoor ik beneden mensen schreeuwen. ''WAT HEB JE MET HAAR GEDAAN?" schreeuwt Louis. Ik steek mijn hoofd om het randje van de deur om het beter te kunnen verstaan, maar dan komt er opeens iemand de trap opgestormd. Ik stap meteen naar achteren en maak zachtjes de deur dicht. 

--

Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik me nu al 4 uur in deze kamer heb opgesloten. Mijn maag rammelt en ik begin het benauwd te krijgen. Het bloed is inmiddels ook al door het verband heen gekomen, ik heb vast een bloedvat geraakt. 'lieverd' hoor ik langs me. Ik draai me om en zie mijn ouders en Anna staan. ''mam, pap, Anna'' snik ik. 'Het komt wel goed met je schat, geloof in jezelf, wanneer je ons nodig hebt hoef je alleen maar aan ons te denken' zegt mijn vader. Ik knik en probeer mezelf ervan te overtuigen. ''ik hou van jullie'' en ik snuit mijn neus. 'Wij ook van j..' maar dan wordt de deur opengegooid.