I hate my babysitter (dutch)

Chapter 7

De dagen gingen sneller om dan gedacht en nu zat ik te wachten op een inkomende video chat van mijn vader. Ja het was nog geen drie uur maar ik was zo blij en het kon me maar niet snel genoeg gaan. Ook was ik heel erg zenuwachtig en daardoor begon ik snel met mijn voet te tikken. ‘Claire, rustig,’ zei Harry vanuit de keuken. ‘Doe zelf rustig,’ riep ik terug. Okay dat was niet omdat ik boos was, maar gewoon omdat nou ja. Ik heb eigenlijk geen idee waarom. Ik hoorde Harry zuchten maar ergens zat er ook een lach in. Weer eens keek ik naar de klok, maar nu kon het wel elk moment zijn dat ik een video chat had. En toen, toen kreeg ik hem, mijn vader op het scherm.

‘Pap!!’ riep ik blij en mijn vader lachte. Het was geweldig om hem weer te zien en zijn stem.. OOhh wat had ik die gemist. Ik wist dat ik nooit die grijns van mijn gezicht kon halen nu. Hij zat aan een tafel en had zijn uniform aan. Mensen liepen ook gewoon achter hem langs, maar het zag er ergens gezellig uit.

‘Hi, schat. Fijn je weer te zien. Hoe is het?’

‘Goed hoor. Op nou ja het hele ma gebeuren na dan,’ zei ik en hij lachte.

‘Je mag Harry echt niet?’ ik knikte en toen lachte hij nog meer.

‘Je doet toch wel aardig tegen hem?’  ik was heel lang stil en maakte een paar rare bewegingen met mijn mond.

‘Claire toch,’ riep hij lachend.

‘Ja, sorry pap, maar je weet hoe ik ben. Ik zal het proberen okay?’

‘Ja, doet dat maar. Maar hoe gaat het verder. Met school en vrienden enzo,’

‘Nou, met school gaat het wel okay. Ik heb dit jaar nog niks lager dan een zeven gehaald,’ zei ik. Verder zei ik niks over vrienden ofzo. Want nou ja.. Die had ik toch niet.

‘Wauw, dat word vast een mooi rapport,’ zei hij glimlachend. Ik knikte vriendelijk. Ik hoorde voetstappen achter me en draaide me even om. Daar zag ik Harry staan. En mijn vader had hem blijkbaar ook opgemerkt.

‘Hi, Harry,’

‘Goedendag, meneer Johnson,’ zei Harry en glimlachte vriendelijk en zwaaide.

‘Kun je mijn dochter een beetje intoom houden?’

‘Nou ze is wel een lastige hoor. Maar het gaat,’ Harry bleef glimlachen naar mijn vader maar ook naar mij. Ik draaide even met mijn ogen. ‘En Harry was net van plan om ergens anders naar toe te gaan,’ zei ik. ‘Huh? Waarheen?’ ‘Ja, weet ik veel als je maar weg bent van hier,’ zei ik weer en drukte hem weg. Harry grinnikte en liep naar de gang om naar boven te gaan.

‘Pap? Waarom heb ik een babysitter nodig? Ik heb 17 en kan heus wel voor mezelf zorgen. Ik ben de dochter van een militair,’ zuchtte ik maar ergens zat er ook een stuk trots in.

‘Schat, dat weet ik toch, maar je ma en ik durven je nog niet alleen te laten. Niet dat je het niet kunt, maar we willen je beschermen,’

‘Ik snap het. Maar we gaan nog wel samen naar het feest he?’ vroeg ik toen en mijn vader glimlachte breed.

‘Tuurlijk doen we dat!’ zei hij en maakte een paar rare bewegingen.

‘Omg pap, doe maar niet,’

‘Nee? Ik dacht dat het wel hot was.’ Grapte mijn vader en ik begon hard te lachen.

‘Ja heel hot pap.. Doe dat vooral nooit weer,’ mijn vader lachte ook hard mee. En toen kwam er een man naast hem staan. Ergens kende ik hem van.

‘Claire, dit soldaat McKindely en mijn beste vriend.’ De man glimlachte vriendelijk.

‘Hi Claire, je vader heeft het echt zo vaak over jouw he. Hij rent bijna het hele kamp door als er een brief binnen komt,’ zei hij. Ik begon te lachen en nog harder te lachen toen ik mijn vaders gezicht zag.

‘Dat geloof ik graag. Dat doe ik namelijk ook als ik een brief krijg,’ verdedigde ik mijn vader.

‘Dan heb je dat zeker van hem! Maar ik moet nu gaan. Leuk je gezien te hebben Claire,’

‘U ook soldaat McKindley,’ ik ga hem een groet en toen ging hij weg.

‘Ja, ik moet zo ook gaan Claire. Dit houd het niet langer in stand,’ zei hij toen. Ik zuchtte en knikte.

‘Ik mis je pap, kom alsjeblieft snel thuis,’

‘Ik mis jouw ook. Zo snel ik kan. Tot ziens Claire,’

En toen was mijn connectie verbroken. Een simpele traan gleed over mijn gezicht. Het was zo geweldig dat ik hem weer had gesproken, maar ik wou dat hij nu hier was. Ik zuchtte luid en deed mijn laptop dicht. Ik liep naar boven en deed de deur met een klap dicht. Ik liet me op het bed vallen en keek naar het plafond. Ik dacht na over alles wat er was gebeurd. Sinds dat ik klein was moest ik mijn vader al missen. Terwijl we altijd alles samen deden. Ik keek tegen hem op. Ik dacht na over alle feestjes die we hadden gehad. Dat ik dan lachend rond rende door alle militairen heen en dat mijn vader dan ineens voor me stond en optilde. Of dat als hij weg ging ik nooit los wou laten en heel veel huilde en als hij weer terug kwam ik hem zo hard knuffelde. Ik hield van de tijd dat hij gewoon in huis was. Dan was er gewoon nooit ruzie en hadden we alleen maar leuke dingen. Maar dat is nu zo veel minder en dat miste in verschrikkelijk. Ik had niet door dat er al meerde tranen zich een weg hadden gevonden naar beneden en ik had al helemaal niet door dat Harry in mijn deur opening stond. ‘Claire? Alles goed?’ Ik schrok op en veegde wat tranen bij me weg. ‘Ja het gaat,’ zei ik. Harry kwam naar binnen lopen en ging op de rand van mijn bed zitten. ‘Je weet dat hij snel terug komt he. Hij kan het feest niet missen. En dat is al over een paar weken,’ zei hij. Ik keek hem verbaast aan. ‘heeft je vader me verteld,’ gaf hij al bevestiging en ik knikte. ‘Ja weet ik, maar hij is niet nu hier,’ Harry knikte begrijpelijk en stond weer op. ‘Je zegt het maar als je iets nodig hebt,’ zei hij en liep weg.

***Hi, lovely readers!! Hoe is het met jullie? Heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhaal!! Hopen dat jullie het leuk vinden.. En tips/opmerkinegn zijn altijd welkom!!

Waarschijnlijk kan het nu wel wat langer zijn voor ik door schrijf. Ik heb de hele week stage en het is behoorlijk vermoeiend!

Liefs Mij***