I hate my babysitter (dutch)

Chapter 9

Op een gegeven moment hoorde ik iets. ‘Claire, Kom terug. Je word nog ziek,’ hoorde ik Harry achter me zeggen. Ik stond snel op en keek hem even na. Hij hijgde wat en was net zo doorweekt als ik. ‘Ja en dat kan je wel schelen he! Bekijk het!’ ‘Nee, ik heb echt genoeg van al dit. Je gaat gewoon mee,’ schreeuwde hij en voelde zijn hand om mijn pols. Terwijl hij dat deed was er niet ver verder op een bliksem inslag en begon de grond even te trillen. ‘Zie je hoe gevaarlijk het is hier?’ riep hij.

Toen we thuis waren liep hij met nog steeds mijn pols vast naar boven. ‘Ga je omkleden je bent helemaal doorweekt,’ Zelf ging hij met zijn doorweekte kleding weer naar beneden en hoorde ik de deur op slot gedraaid worden. Ik voelde me haast een klein kind. Maar trok wel andere kleding aan. Toen hoorde ik een hard gehoest dat de trap op kwam. Ik zag Harry nog net zijn kamer binnen gaan en het bed kraken. Ik vroeg me af of alles wel okay was, maar ik ging niet kijken. Het was Harry kom op zeg. Ik bleef de hele tijd op mijn kamer en hoorde telkens een vreselijk gehoest van de kamer naast me. Uiteindelijk irriteerde ik me er echt vreselijk aan. Zelf met muziek op kon ik hem nog horen hoesten. ‘HARRY WEES ALSJEBLIEFT WAT STILLER,’ schreeuwde ik. Alsof hij dat eigenlijk wel eens kon. Je kon er toch niks aan doen als je moest hoesten.. Toch? Naja het maakte ook niet uit, want ik merkte al dat hij niet stiller werd. Ik zuchtte diep en stond op van mijn bed. Ik liep naar buiten en voor een seconde of twee wou ik naar zijn kamer te gaan maar dat deed ik toch maar niet. Ik liep naar beneden ging de keuken in en besloot om wat chips en snoep te pakken. Het was al bijna 7 uur nu. Dat Harry geen avondmaal had gemaakt verbaasde me eigenlijk wel. Hij deed dat elke dag en om 6 uur riep hij me van boven. Nu blijkbaar niet. Was hij zo ziek dan? O gosh Claire wat doe je? Ga nu medelijden met die jongen krijgen? Ik schudde mijn hoofd. ‘Marie-Claire, dat doe je nooit weer,’ zei ik tegen mezelf en besloot de tv aan te zetten.

Na een uurtje was de zak chips leeg de snoep op en had ik nu alleen nog wat cola in een glas. En toen kwam Harry hoestend beneden. Ik keek hem aan en man wat zag hij er slecht uit. Hij zag er wit en betweterig uit. Lekker joh.. Voor de rest negeerde ik hem terwijl hij blijkbaar uit de keuken haalde en weer terug naar de kamer ging.

Uren gingen voorbij en langzaam werd ik best wel moe. Ik zette de tv maar uit en ging naar boven. Direct hoorde ik het gehoest al. Ik zuchtte duidelijk en liep naar zijn kamer. Zonder te kloppen deed ik hem open. Ik bleef even in de deuropening staan en toen moest hij blijkbaar kotsen. ‘Aaahh. Gadver  Harry,’ zei ik en trok een vies gezicht. Harry keek me zwak aan. En toen voelde ik dus echt medelijden. En dat mocht dus echt niet. Marie-Claire Johnson hou op nu! Zeiden me gedacht me steeds, maar dat hielp niet. ‘Is dit echt mijn schuld? Het spijt me,’ ik zette een paar stappen de kamer in. Harry schudde zijn hoofd. ‘Nee, tis niet jouw schuld. Ga maar gewoon naar bed,’ zei hij. Ik beet op mijn lip, maar liep toen toch zijn kamer uit naar de mijne. En toen besefte ik wat ik baadwerkelijk niet wou. Ik trapte tegen het bed aan en liet me er op vallen. Ik mocht geen medelijden met hem vinden. En ik mocht hem al helemaal niet leuk vinden.

*** Hi lovley readers!! Ik hoop dat jullie het leuk vinden! Tips en opmerkingen zijn altijd welkom! Maar ik heb nu jullie hulp een beetje nodig. Ik zit vast, en heb ideeën nodig om verder te gaan.. Ik hoop dat jullie me kunnen/willen helpen?***