I hate my babysitter (dutch)

Chapter 16

Ik was weer mezelf hoor. Of nouja.. Bijna. Ik had Harry verteld over soldaat Mckindley. Ik had verteld over de foto en de armband. Hij was blij dat hij me zag lachen zei hij toen. En dat gaf me alleen een groter lach, waarna ik hem in een knuffel had getrokken. Daarna was alles stil geweest tussen ons. Ik weet niet waarom. Het was fijn om bij hem in de beurt te zijn. Maar ik hield ook afstand. Ik kon niet te close worden. Hij vond mij toch niet leuk, en ik haatte hem… Steeds minder.. Maar nog steeds, okay. Ik ging hem wel weer haatten als mijn vader terug was. Tuurlijk wel. Maar Harry had me ook nog iets anders verteld.

‘Claire, kan ik je even spreken?’ had hij gevraagd. Ik keek met ongeïnteresseerd aan. ‘Moet dat?’ ‘Ja dat moet, kom op Claire, niet alles in jouw tijd,’ had hij gezegd en ik zuchtte. ‘Vooruit,’ ik ging zitten op de bank en keek Harry aan die naast me ging zitten. Hij beet op zijn lip, niet wetend hoe hij het moest vertellen denk ik. ‘Claire, uhmm.. Je moeder kom niet meer terug,’ had hij gezegd. Ik had hem verwarrend aan gekeken. ‘Ze…-‘ zei hij maar ik kapte hem af. ‘Het maakt niet uit, ik wil het niet weten,’ zei ik toen en wou opstaan maar Harry pakte mijn pols. ‘Maar, ik moet nog steeds voor je zorgen, dat heb ik beloofd,’ ‘Dat weet ik,’ had ik gezegd maar Harry keek me in de ogen en zei ‘Ik wil dat je bij mij in huis komt,’ Ik had hem met grootte ogen aan gekeken. ‘Uhmm, nee. Dat kan ik niet, dat doe ik niet,’ ‘Maar Claire, alsjeblieft? Denk er anders over na?’ zei hij toen. Ik knikte ‘Ik zal erover na denken, maar ik weet 99 procent zeker dat ik niet ga,’ zei ik ietwat boos en trok mijn pols los en liep naar buiten.

Ik had er nu uiteindelijk wel over na gedacht. En sorry Harry, maar ik kon niet vertrekken. Hier lagen mijn spullen, hier lagen mijn herinneringen. Ik had hem wel gezegd dat hij terug mocht, maar hij had dat afgewezen. Het deed hem wel zeer dat ik niet mee wou. Je kon de teleurstelling een paar dagen op zijn gezicht zien. Maar ik kon het gewoon niet. En nu had niemand toch meer iets over mij te zeggen. Ik had hem voorgesteld dat hij gewoon een paar dagen naar zijn eigen huis ging en dat ik gewoon hier bleef. Harry zou daar over nadenken en had uiteindelijk besloten om te gaan. En ook om zo naar zijn vrienden te gaan.

En nu, nu was ik alleen thuis.. En laten we het erop  houden.. Saai. Ja ook wel met Harry erbij, maar dan had ik tenminste nog wat pesten enzo. Ja, gemeen. Maar ik wil niet aan hem denken deze dagen.

De dagen ging ik door met eten, drinken, tv kijken en wat rond lopen. Ik zocht nieuwe plekken uit, maar dat bleek niet zo makkelijk te zijn, mijn vader had me gewoon al alles laten zien hier. Niet dat ik het erg vond. Als ik thuis was liet ik altijd alles slingeren. En ik wist dat ik dat beter nooit had kunnen doen.

Toen Harry een dag of 2 later terug kwam, was hij bijna geschrokt. Hij kon niet geloven hoe zo’n rommel het was. Ik haalde mijn schouders alleen op. Ik ging het toch wel opruimen. En ja dit keer meende ik het. Ik ruimde het op. Voor Harry. Waarom? Geen idee. Maar Harry vertrouwede me blijkbaar niet meer alleen.

*** Hi lovely readers!! Had ik al eens gezegd dat ik van jullie houd? Zo nee.. dan nu! Haha. Ik hoop dat jullie het nog leuk vinden? Tips, opmerkingen en ideeën zijn altijd welkom! Ik probeer er altijd iets mee te doen!

Love ME ***