I hate my babysitter (dutch)

Chapter 32

Harry POV:

Ik was zeer verbaasd dat ik daar toch echt Claire en Ramon zag. Van heel Spanje precies hier? Dat is toch wel heel toevallig denk je niet? En waarom liep ik eigenlijk in hemelsnaam naar hen toe? Niet dat mijn voeten wouden stoppen maar toch. Ik bleef lopen tot ik echt net niet te dicht bij genoeg was, maar ook niet te ver af was. Daar werd ik abrupt gestopt doordat Zayn voor me kwam staan. ‘What the hell probeer jij te doen?’ zei hij zacht maar hard genoeg voor mij om te horen. Ik keek hem op een stomme manier aan. Ja, wat denk je dat ik probeer te doen… Ik rolde met mijn ogen en wou langs hem lopen, maar hij was me te snel. ‘Harry, dit is geen goed idee. Kom op we gaan,’ probeerde hij nog, maar nogmaals liep ik langs hem, waardoor hij nog eens zuchtte en waarschijnlijk zijn schouders ophaalde. Niet dat het me wat kon schelen. Als het ware was ik ergens gewoon verdoofd aan het lopen. Mijn ogen gefixeerd op Claire. En pas toen ik daar stond wist ik wat ik zo juist gedaan had. Fuck.. Fuck.. Fuck.. En nu? Ja dat zij je eigen stomme gedachten geweest Harry. Let dan ook eens op. Waarom luister je nooit naar je vrienden? Stom, Stom, Stom.. Naja… Voordat ik me om kon draaien werd er gepraat. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’ vroeg uiteraard Claire en toen keek ze op. Zodra ze me zag stond ze snel op en sloeg een hand voor haar mond. ‘Harry? Wat? Wat kom jij hier doen?’ vroeg ze verbaasd. En zoals ik al dacht stond Ramon nu naast haar een keek me net zo verbaasd aan. ‘Wat kom jij hier doen?’ vroeg ik ook. ‘Ik vroeg het eerst,’ zei Claire toen en grinnikte even. Ja, en nog steeds kon ik dat veroorzaken. ‘Ik ben hier met mijn vrienden,’ ik keek naar achter en wees ze aan. Beide keken ook en toen weer naar mij. ‘Wij zijn hier op vakantie. We slapen in dat hotel daar,’ zei Ramon in plaats van Claire en wees naar het hotel. Nou heb je ooit. Bestaat er zo’n soort of ding als toeval? Niet dat we daar ook bleven slapen, maar toch he… Het dringt gewoon nog steeds niet tot mij door. ‘Nou? Uhmmm.. Niet om onbeleefd te zijn… Maar wat kom je doen?’ vroeg Ramon weer. Ik twijfelde over wat ik zou zeggen en trapte tegen het zand aan. ‘Nou.. Uhmm.. Ik zag jullie en dacht; ik zeg even hallo,’ zei ik en haalde mijn hand door mijn haren. ‘Okay, Hallo, en tot ziens,’ dit keer was het Claire en ik merkte dat ze nu in ieder geval mijn presentie niet waardeerde. Ik zuchtte. Ze was nog steeds boos op me. Ik snapte eigenlijk niet waarom. We hadden het tot achter ons gelaten? ‘Claire,’ zuchtte ik, maar Ramon ging voor haar staan zodat ik haar niet kon zien. What the fuck.. ‘Ik denk niet dat het zin heeft om nu ruzie met haar te maken, dus als je zo vriendelijk wil zijn en weg te gaan,’ zei hij met de nadruk op vriendelijk en met een gemene lach op zijn gezicht. Nog een keer. What the fuck… Ik trok mijn wenkbrauwen op. ‘En kan Claire soms niet zelf meer beslissen of ze met me wil praten of niet?’ ‘Ik denk dat ze dat al heeft gedaan denk je niet?’ ik zuchtte weeral en zette een stap dichterbij. ‘Sorry, maar mag ik ook gewoon even met Claire praten, zonder dat je me in de weg zit?’ ja, ik klonk gemeen niet? En blijkbaar had ik het beter niet kunnen zeggen want ik voelde een dreun tegen mijn kaak. ‘What the fuck!’ riep ik uit terwijl ik naar mijn kaak greep. Dat deed echt behoorlijk zeer. Zodra als ik zag dat mijn lip aan het bloeden was sloeg ik terug. En hard. En zo waren er twee jongens aan het vechten. Letterlijk. Als we wapens hadden gehad dan zou waarschijnlijk een van ons al dood zijn. Of erger wij samen. Leuke gedachten Harry.. En je let weer eens totaal niet op. En dat was toen ik een scherpe steek door mijn ribbenkas voelde. Ik viel op de grond en snakte naar adem. Wapens. Blijkbaar had Ramon er toch een. ‘Harryyyyyyyyyyyyyy,’ hoorde ik van achter me roepen voordat alles zwart werd.

*** Hi Lovely people!

Sorry ALWEER dat het zo lang geduurd heeft. Ik heb echt vast gezeten. En er kwam vanalles tussen. Kunnen jullie me het vergeven? Alsjeblieft? Waarschijnlijk is dit stuk niet lang en niet goed maar zeg het me alsjeblieft.. Ik weet dat ik niet veel comments krijg, wat ik eigenlijk heel jammer vind.. Mag ik misschien wat meer comments? Sorry als het opdringerig is, maar dat motiveert me gewoon meer voor dit verhaal, al komt het al langzamer hand op een eind.

Het kan zijn dat ik de rest van de vakantie niet weer kan schijven. Zoals jullie misschien hebben gelezen heeft mijn zusje haar laptop niet in de vakantie mee naar huis kunnen nemen, want er moesten wat dingen aan worden gedaan op school en haar vriendin heeft hem toen niet meegenomen. (mijn zusje was ziek) en nu mag ze mijn laptop lenen, maar het heeft me nu al heel veel moeite gekost hem even te krijgen voor dit hoofdstuk.

Dus als ik jullie niet meer spreek dezen vakantie: MERRY CRHISTMAS AND A HAPPY NEW YEAR!!!!!!!!!!!!!

Love ME ***