I hate my babysitter (dutch)

Chapter 28

Nadat ik Harry de ketting had terug gegeven en weer naar binnen was gegaan, was ik op de bank gaan zitten en keek nutteloos naar de tv. Ik zou niet weten wat ik nu zou moeten doen. Ja, ik was wel verdrietig maar tranen waren er niet. Waarom? Ik wist het niet. Het deed wel zeer trouwens. Maar ik wist gewoon niet meer wat ik moest. Met hem. Met mezelf. Ik zuchtte luid en begon te zappen. Saai, saai, saai, saai. Niks op tv dus. Alweer. Ik wreef met mijn handen over mijn gezicht en keek naar de klok. Te vroeg om naar bed te gaan. En wat kon ik anders doen? Ik kon mijn vader ook niet meer schrijven. En als dat wel kon dan was Harry nog hier geweest. Ugggg. Stop met denken over hem. Probeer hem gewoon te vergeten Claire. Nope, hielp niks. Die jongen bleef maar in mijn gedachten verschijnen. Dus om toch maar afleiding te zoeken belde ik, ja, ik belde Ramon op. Ik had zijn nummer gekregen toen hij hier was. Dus ja, wat ander kon ik doen? ‘Claire? Ben jij dat?’ vroeg de jongen aan de lijn. ‘Ja, sorry voor het bellen,’ ‘Nee, nee het geeft niet,’ ik zuchtte luid waarop Ramon vroeg, ‘Wat is er?’ ik keek even rond de kamer geen idee waarom. ‘Het is uit,’ zei ik zacht en beet op mijn lip. ‘O mijn hemel Claire. Het spijt me zo. Gaat het wel?’ ‘Uuhh.. ja, ik denk het. Zou.. Zou je hier willen komen?’ vroeg ik toen niet zeker of het een goed idee was. ‘Ja tuurlijk, ik ben er in een half uur,’ ik glimlachte en toen hing ik op. Was het wel een goed idee dat hij langs kwam? Ik bedoel, het is net uit met Harry en dat is ergens gekomen door Ramon. Maar Ramon is een geweldige jongen. En hij kon me die avond ook blij maken. Ik zuchtte. Er was nu toch geen weg terug. Ik had hem al gevraagd en hij is nu onderweg. Ik vroeg me af hoe het met Harry ging. Hij zag er best gebroken uit. Maar ik ging hem niet bellen. Dan zou ik hem direct terug willen en dat kon niet. Ik had tijd nodig om na te denken.

Een half ging nog langzamer dan altijd. Maar toen ik eindelijk de bel hoorde sprong ik op en rende naar de deur. En voor dat de deur helemaal goed open was sloeg ik mijn armen om hem heen. Ramon, half geschokt legde zijn armen om mij heen en drukte me tegen hem aan. Het was zo fijn om alles even te laten gaan. Niet dat ik moest huilen, maar ik had mijn verhaal ook nog tegen niemand kunnen vertellen. We gingen naar binnen en zetten ons op de bank. ‘Claire,’ begon Ramon en ik maakte een instemmend geluidje. ‘Het spijt me zo, dit is vast allemaal mijn schuld,’ ik keek op naar hem en schudde mijn hoofd. ‘Helemaal niet joh, als iemand hier schuld heeft ben ik het,’ zei ik, maar Ramon bleek dat niet te willen weten. ‘Het is wel mijn schuld en dat weet je,’ zuchtte hij en ik bleef maar mijn hoofd schudden al had het geen zin. ‘Het maakt ook niet meer uit,’ zei ik toen maar en keek hem in de ogen. Ramon knikte en ik glimlachte naar hem.

Een week later had Ramon me gevraagd mee te gaan naar Spanje. En ik had ja gezegd. Ik moest er gewoon even uit. Geen huis met allerlei herinneringen, gewoon er even tussen uit.

Ik was bezig met de laatste spulletjes voor in de koffer toen Ramon binnen kwam. ‘Hi,’ zei hij en ik keek om. ‘Hi Ramon,’ ‘Bijna klaar?’ ik knikte en ritste toen de koffer dicht. Ik zette hem op de grond en toen ik naar beneden wou lopen nam Ramon het van me over. Hij laadde de koffer in de achterbak en sloeg hem dicht. ‘Klaar om te gaan?’ ik knikte en deed de voordeur nog snel op slot voor ik bij hem in de auto stapte. Het duurde een paar uur voor we op het vliegveld waren maar de vlucht vond ik niet zo gek lang duren. Ik was al wel vaker naar Spanje gegaan vroeger. Samen met mijn moeder en vader als hij terug was. Zo had ik wel meer landjes gezien. Ramon had alles voor een verassing gehouden en uiteindelijk kwam ik er dus achter dat we bij een, wat mij betreft veelte duur, hotel aan het strand. Het was een prachtig hotel met een zwembad en je had een heel mooi zicht op de zee. Dat zou nog een leuke vakantie worden. Ik ging namelijk nooit naar de zee. Dus dit was leuk! Ramon had voor ons beide een eigen hotel kamer geboekt en toen ik in de mijne stapte keek ik bijna mijn ogen uit. Man dit was groot. Ik liet me op het bed vallen en dat veerde heerlijk mee. Oohh dit zou nog eens een leuke vakantie worden. Ik was nu bezig met uitpakken van mijn spullen en toen ik klaar was ging ik naar de kamer er tegenover waar Ramon zat. Hij had net zo’n kamer als mij en toen ik binnen kwam ging ik op zijn bed zitten en keek na hoe hij uitpakte. ‘Wat wil je allemaal doen hier?’ vroeg hij en ik haalde mijn schouders op. ‘Wat is er allemaal te doen?’ dit keer haalde Ramon zijn schouders op en daarom moest ik lachen. ‘Je wilt vast zo wel naar het strand?’ vroeg hij toen en ik knikte wild. ‘Tuurlijk wil ik dat,’ ‘Okay dan gaan we als ik klaar ben,’ zei hij. ‘Ja, je doet er echt lang over zeg,’ plaagde ik hem en hij keek me stom aan. ‘Nou sorry, dan gaan we wel nu,’ Ramon liet zijn spullen vallen en liep naar de deur. Ik lachte zacht en liep naar hem toe. We gingen naar het strand en het was een prachtig strand. Met best wel veel mensen. We baanden een weg door de mensen tot we een plekje vonden zo’n 600 meter van het hotel. We gingen zitten en keken naar de zee. ‘Ga je het hier leuk krijgen?’ vroeg Ramon na enige stilte. Ik keek van de zee naar hem. ‘Zeker weten,’  

*** Hi lovely people. Sorry dat ik zo lang niet heb geschreven. Ik had in een keer geen inspiratie meer en toen kwam school weer en dan krijg je vanalles over je heen. Ug.. Wie vind school nog meer verschikkelijk? Gelukkig ben ik morgen vrij. Of mijn leraar meld me af, want ik ga niet voo 1 uur naar school voor een vak waar ik het best in ben. Naja. Ik heb geprobeerd dit stukje wat langer voor jullie te maken omdat ik dus zo lang niet heb geschreven. De mensjes die het nog steeds lezen: BEDANKTTTTTTTT! dusss. tips, opmerkigen en ideeën zijn altijd welkom!

Love ME ***