I hate my babysitter (dutch)

Chapter 37

We waren alweer een week thuis. En zoals ik al had gezegd ben ik met Harry weer naar de dokter geweest vanwege zijn ademhaling en voor controle. Gelukkig was er niks aan de hand. Het zou in iedergeval goed komen en daar was ik heel blij mee. Ik bedoel, ik mocht hem niet ook al verliezen.

Soldaat McKindley is ook nog lang geweest samen met zijn kinderen. Omdat ik hem al had ingelicht over Harry hadden zijn kinderen hem iets gemaakt. ik vond dat echt zo lief. En Harry was er ook blij mee. Soldaat McKindley had me verteld dat zelfs al waren ze aan het opgeven om mijn vader te vinden, hij en een paar anderen die mijn vader kenden, gingen hem zelf nu zoeken, zelfs al mocht dat niet. Ik had toen zeker 20 minuten gejankt.

Oohh en Ramon..... Ja, hij heeft nog weer eens gebeld, maar omdat ik nooit opneem, is hij langs gekomen. SIGH. Harry had toen de deur open gedaan en ik kon hem horen kreunen in de woonkamer. Toen ik er zelf maar naar toe ging en Ramon zag werd ik kwaad. Ik had Harry iets te hard aan de kant gedrukt, terwijl ik de deur achter me dicht sloeg, zodat Ramon en ik buiten stonden. 'What the hell doe jij hier?' siste ik. 'Ik kwam je opzoeken, sinds je je mobiel nooit opneemt,' zei hij toen en ik rolde met mijn ogen. 'Misschien deed ik dat expres. Misschien wil ik je niet meer zien. Misschien wil ik niks meer met je te maken hebben nadat je Harry neer stak.' op dit punt was ik aan het schreeuwen, en ik was blij dat ik in een alleenstaande woning woonde anders zouden de buren me zeker hebben gehoord. Ja, misschien heb ik het nooit verteld, maar ik woon nog al heel erg afgelegen. Ergens wel heel mooi. En ergens best wel vervelend. Maar goed waar was ik... Oja.. Schreeuwen tegen Ramon. 'Wow calm down,' zei hij en stak zijn handen op. Ik keek hem helig aan maar hield mijn mond wel. 'Claire, ik kwam hier om je te vertellen dat het me spijt,' en dat was toen ik weer begon te schreeuwen. 'Het spijt je? Het spijt je?! Je had hem kunnen doden, hij had dood kunnen zijn!' Ik zuchtte luid en Ramon deed het ook. 'Maar dat is niet gebeurd, het spijt me. Ik wist niet wat ik deed,' ik rolde mijn ogen terwijl ik me omdraaide. 'Kom gewoon nooit meer terug,' zei ik nog voordat ik naar binnen stapte en de deur achter me dicht deed. Harry keek me met grote ogen aan. Hij was dus voor de deur blijven staan. Ik haalde mijn hand door mijn haren en een paar tranen liepen langs mijn gezicht. 'Sorry,' zei ik. 'Gaat het wel? Deed ik je zeer?' Vroeg ik ik toen en liep naar Harry toe terwijl ik zachtjes over de wond onder zijn shirt ging. Voordat ik verder ook iets kon doen trok Harry me in een knuffel. 'Tis okay, dat weet je,' fluisterde hij terwijl hij me toen los liet en we samen naar de kamer liepen. Toen we ons op het de bank hadden gezet begonnen we te praten. 'He Harry?' 'Ja Claire?' 'Ken je de boomhut nog die ik voor mijn vader in had gericht?' 'Uhmmm ja, lang geleden, maar ja,' 'Wil je hem zien?' Ik keek op naar hem en hij glimlachte. 'Tuurlijk,'

*** Hi lovely people! Hoe ist? Dit is echt een filler sorry. Al heb ik het gevoel dat de laatste tijd dat ze allemaal zo'n beetje zijn. Maar goed wat vinden jullie ervan?

Als ik weer veel comments krijg zal ik de liefste/leukste een dedicatie geven okay?

Love ME ***