Last Christmas ~ Louis W. Tomlinson (NL)

Chapter 5

'IK WEET HET!' roept ze spontaan. 'WOW, WAT IS ER?' roep ik meteen en haal mijn jas van de kapstok. 'Niet Harry, Niall of Liam... Nee... Louis is perfect voor je!' Die ene naam waardoor ik mijn jas spontaan op de grond laat vallen. Ik kijk met grote ogen naar Michelle. 'Ik heb gelijk hè?' roept Michelle enthousiast.

Even later loop ik de begraafplaats op en loop rechtstreeks richting Stephan's graf. Ik weet precies waar ik heen moet. Ik heb hier ook zo vaak gelopen. 'Dag Michelle.' hoor ik achter me en draai me om. Ik kijk in twee vriendelijk paar bruine ogen. 'Oh, hallo Ryan!' zeg ik terug. Ryan is één van de opzichters hier. Ryan is nog niet zo oud, begin dertig denk ik. Ik kom hier vaak, dus ik ken hem ook. Hij is een van de weinige die mijn verleden kent, samen met Michelle en Zayn dan. Ook weet ik wat van zijn verleden. Dat zijn ouders hier liggen, ze waren samen omgekomen bij een auto-ongeluk, dus Ryan begrijpt me volledig. Ook weet ik dat hij een vriendin heeft en hij haar heel erg beschermt. 'Mag ik met je meelopen?' vraagt Ryan aan me. 'Ja, tuurlijk...' zeg ik. Ik ben allang blij dat ik nu niet alleen ben. Ryan is echt een vriend van me geworden. Samen met Ryan loop ik naar Stephan's graf. Ik staar naar de vrolijk gekleurde bloemetjes die ik twee weken geleden heb neergezet. Ze staan nu midden in de sneeuw en waaien heen en weer door de wind. Het is nu precies een jaar geleden. Ik voel hoe een eenzame traan langs mijn gezicht loopt. 'Gaat het?' vraagt Ryan bezorgt. 'Jawel...' Ik veeg de traan van mijn gezicht weg. 'Waarom ben jij hier eigenlijk? Moet je geen kerst vieren met je vriendin?' vraag ik. 'Mijn vriendin is naar haar ouders in Frankrijk. Ze heeft namelijk een Franse moeder. Ze wilde graag dat ik meeging... Maar als zij naar haar ouders gaat, dan wil ik dat ook. En nu ben ik bij ze. Morgenavond komt ze wel weer terug, zodat we tweede kerstdag samen kunnen vieren.' vertelt hij. 'Waar liggen je ouders eigenlijk, als ik vragen mag?' Ryan wijst naar de rij met graven verderop. 'Daar... Kom je mee of moet ik je even alleen laten met Stephan?' 'Ik kom zo... Ga maar alvast...' Ryan knikt en loopt richting de graven die hij net aanwees. Mijn ogen dwalen weer af naar de grafsteen. De grafsteen heeft een vorm van een hart. Die heb ik uitgekozen. Erg veel mensen waren er niet op de begrafenis. Ik, Michelle, zijn oudere broer Tobias, de vriendin van Tobias, Rachel en hun dochtertje Annabel. Het was klein en intiem, dat vonden we beter en persoonlijker.

Ik kniel neer bij het graf. 'Ik mis je zo Stephan... Waarom moest dit nou gebeuren? Als je er nu nog gewoon was... Zou ik dan niet van die rare dingen voelen voor Louis? Ik wil geen gevoelens hebben voor Louis, want ik hou nog steeds van jou... Je bent en blijft voor altijd mijn vriendje... Altijd zal ik nog ergens in mijn hart bezet zijn door jou!' Ik sta weer op, kijk nog een keer naar het graf en loop langzaam weg naar Ryan. 'Hey' zeg ik als ik naast Ryan sta. Hij kijkt voor zich uit naar de twee graven en ik zie hoe twee tranen over zijn wang lopen.'Het spijt me...' zeg ik dan. 'Het geeft niet... Het is drie jaar geleden gebeurd... Ik ben het nog steeds aan het verwerken...' Ik knik begrijpend. 'Ryan?' Vraag ik na een korte stilte. 'Ja? Wat is er Michelle?' Ik adem diep in en zucht. 'Denk je... Dat ik verliefd kan worden op iemand anders?' Vraag ik dan aan één stuk door. 'Tja, het is natuurlijk alweer een jaar geleden... Je bent denk ik op zo'n punt aangekomen dat je gevoelens ook zeggen dat je door moet gaan... Misschien moet je zo langzamerhand stappen durven zetten Michelle. En dat is toch ook wat Stephan wou? Dat je verder ging met je leven?' Ik zie het weer voor me...

Ik zit naast het ziekenhuisbed... De arts heeft me net verteld dat Stephan niet lang meer heeft. Tranen vloeien over mijn wangen. 'Mies...' Stephan kijkt me bezorgt aan en pakt mijn hand. Ik kijk niet naar Stephan, ik kan het gewoon niet. Het idee dat hij er straks niet meer is... Stephan veegt met zijn andere hand mijn tranen weg. 'Mies, wees alsjeblieft sterk! Voor mij...' Ik kan het niet langer, Stephan's ogen dwingen me om naar hem te kijken. 'Ik... Ik kan het niet... Stephan... IK KAN NIET ZONDER JE!' Snik ik aan één stuk door. 'Michelle, je bent het liefste, mooiste en bijzonderste meisje dat ik ken... Ik wil dat jij de jongen vindt die je weer gelukkig maakt... Alsjeblieft... Blijf niet aan mij hangen, ik wil dat jij gelukkig wordt! Tot die tijd... Zal ik geen rust vinden...' Stephan kijkt me doordringend aan. Meent hij dit echt? Denkt hij nou echt dat ik ooit verliefd kan worden op een ander? 'Ik hou van je...' zegt Stephan en knijpt in mijn hand. 'En dat zal ik ook altijd blijven doen...'