Last Christmas ~ Louis W. Tomlinson (NL)

Chapter 25

'Michelle?' Begint Louis na een lange stilte. 'Ik had gehoopt dat je er zelf over zou beginnen, maar... Nu ik hier lig, doe ik het wel. Wat? Waar heeft hij het over? 'Je voelt je denk ik niet echt thuis in het ziekenhuis hè?' Vraagt hij terwijl hij me aankijkt. Wat is dit? Weet Louis het? Maar hoe? 'Weet... Weet je het?' Vraag ik onzeker. Louis knikt langzaam. 'Over Stephan?' Vraag ik door. De enige vraag waardoor ik kan weten dat we het over hetzelfde hebben. Weer knikt Louis. 'Hebben Michelle en Zayn hun mond niet kunnen houden?' Vraag ik dan. 'Nee, ik heb het niet van hun. Ze zijn fantastische vrienden van je, die dat nooit zouden vertellen... Ik ben er zelf achter gekomen.' Het begint een beetje te draaien in me hoofd. Ik voel me ogen nat worden. 'Hé, sorry... Ik wil je echt niet laten huilen!' Zegt Louis meteen en pakt mijn hand. 'Nu... Nu je het toch weet... Wil ik je... Wel het hele verhaal vertellen...' Snik ik. 'Graag...' Beantwoord Louis me.

*Flashback*

Ik haal de lucifer uit het doosje. Langzaam schaaf ik de lucifer langs de zijkant van het doosje. Een vlam ontwaakt aan de top van de lucifer. Voorzichtig steek ik de kaarsjes aan die op de eettafel staan. Vervolgens doof ik de vlam weer en loop naar de keuken. Ik haal de quiche uit de oven en zet hem op tafel. De tafel is gedekt in een romantische, maar kerstachtige sfeer. 'Perfect!' zeg ik tevreden tegen mezelf. Ik kijk op mijn horloge. Zeven uur... Stephan kan elk moment voor de deur staan. Ik kijk voor de zoveelste keer in de spiegel en kijk of mijn haar en make-up nog goed zit. Ik haal een verdwaalde haar uit mijn gezicht. Ik ga op de bank zitten en zet de radio aan. Ik kijk op mijn mobiel. Hé, een sms'je van Michelle.

'Hey Mies,

Veel plezier vanavond met je Stephan!

Zorg dat de buren geen last van jullie hebben hè? XD

Ik zou naar mijn ouders gaan, maar dat gaat weer eens niet door...

Dus ik blijf vanavond lekker thuis en ga wat filmpjes kijken.

I love you

X Michelle

Vandaag, 19:06'

Ik moet grinniken om haar sms'je. Wat denkt ze wel niet? Dat ik de buren ga lastig vallen? Ik kijk nogmaals op mijn horloge. Stephan is al tien minuten te laat, waar blijft hij? Hij is nooit te laat en toch zeker niet op kerstavond? Ik maak me een beetje zorgen. Nouja, er zou vast niets gebeurd zijn. Hij kan elk moment aanbellen. Ik haal een glas water uit de keuken en loop naar het raam en kijk uit naar Stephan. Niets... Alleen sneeuw dat op de grond valt vanuit de lucht. Het is al donker en alleen een straatlantaarn verlicht mijn huis en de sneeuwvlokken die naar beneden vallen en vervolgens verdwijnen in het dikke pak dat er al ligt. Ik zie een klok op de kerktoren in de verte. Tien voor half acht. Dit kan gewoon niet! Hij woont een kwartiertje fietsen bij me vandaan! Ik check voor de zoveelste keer mijn telefoon en weer niets... Waar hangt hij uit? Ik stop mijn mobiel weer terug in mijn broekzak. Dan hoor ik 'Last Christmas' van Wham is op de radio. Oh, dat is zo'n mooi liedje. Eén van mijn favoriete kerstliedjes. Ik neurie mee met de melodie van het liedje. Dan voel ik wat trillen in mijn broekzak. Ik word gebeld door een onbekend nummer. 'Hallo? Met Michelle?' Zeg ik als ik opneem. 'Hallo, u spreekt met het St. Joris ziekenhuis. Kent u misschien Stephan Veldhoven?' Mijn hart gaat opeens tekeer. 'Euh, ja... Wat is er met hem?' Zeg ik met een lichte trilling in mijn stem. 'Stephan is net in kritieke toestand bij ons binnen gebracht.' Het glas dat ik nog steeds in mijn handen heb, valt uit mijn hand op de grond. Scherven vliegen in het rond, maar het kan me niets schelen. 'Dit kan niet...' Fluister ik. 'Het spijt me... U stond als meest gebelde persoon in zijn contacten, dus we belden u gelijk als eerste.' 'Dank u... Kan ik bij hem?' 'Op dit moment zijn de artsen bezig met hem onderzoeken. Over twintig minuten, kunt u wel even bij hem.' 'Ik kom eraan!' Ik hang op en blaas de kaarsjes uit die ik had aangestoken. Ik moet er niet aan denken dat mijn huis straks ook nog in de brand staat. Ik ruk mijn jas van de kapstok en pak mijn All Stars. Ik weet niet hoe snel ik het huis moet verlaten en spring op mijn fiets. Ik race door de stad, tenminste... Zover je kan racen door de sneeuw. Als ik moet wachten voor een stoplicht, haal ik snel mijn mobiel uit mijn zak. Ik bel Michelle. Het stoplicht springt alweer op groen. Ik begin weer te fietsen. Ik slinger een beetje, aangezien ik altijd slecht ben in bellen op de fiets. Gelukkig is het vanwege kerstavond erg rustig op de weg. Mijn mobiel gaat een paar keer over. 'Shit!' Roep ik als ik Michelle's voicemail krijg. 'MIES! Bel alsjeblieft zo snel mogelijk terug als je dit hoort!' Ik voel de tranen over mijn wangen stromen. 'IK HEB JE NODIG! Stephan is in kritieke toestand opgenomen in het ziekenhuis! Ik ben al onderweg! SCHIET ALSJEBLIEFT OP!' Ik hang op en zie hoe een traan op het beeldscherm valt. Ik veeg hem weg en probeer mijn mobiel in mijn broekzak te stoppen. Ik zie het ziekenhuis al in zicht komen. Ik trap zo hard dat het lijkt alsof ik meedoe aan de Tour de France... Aangekomen bij het ziekenhuis, spring ik letterlijk van me fiets af zonder hem op slot te doen. Wie zou er nou ook op kerstavond bij een ziekenhuis een fiets stelen? Ik ren naar binnen en bestorm zowat de balie. 'Wow!' Zeg de man achter de balie verschrikt als hij opkijkt van de computer. 'IK ZOEK MIJN VRIENDJE!' Zeg ik gehaast. 'Wat is zijn naam?' 'Stephan... Stephan Veldhoven.' 'Veldhoven, Veldhoven...' Mompelt de man terwijl hij typt en scrollt op zijn computer. 'Meneer Veldhoven is over vijf minuten klaar met zijn onderzoek. Daarna wordt hij naar kamer 548 gebracht op de vijfde verdieping. Voor de deur kun je wel plaatsnemen.' 'Dank u wel!' Zeg ik beleefd en hol de trappen op. Geen tijd om op de lift te wachten. Ik voel mijn spieren in mijn benen klagen als we bij de vierde verdieping zijn. 'Kom op Mies! Nog één!' Praat ik mezelf moed in. Ik ren als een gek de laatste trap op. 'EINDELIJK!' Roep ik opgelucht. Ik wil de deur openen, als ik zie welk bordje erop staat. 'Intensive Care' WAT? LIGT STEPHAN STRAKS OP DE INTENSIVE CARE!? Gaat hij... Gaat hij dood? Ik schud de gedachten gelijk van me af. Misschien is het maar tijdelijk, hebben ze gewoon geen andere plek voor hem. Of wordt hij later naar een andere kamer gebracht. Ik adem diep in en open de deur. Een nare ziekenhuisgeur dringt mijn neus binnen. 'Gatver...' Mompel ik. Ik kijk op twee bordjes die aan het plafond hangen. 'Kamer 520-550' met een pijl naar links. Op het andere bordje staat 'Kinderafdeling Kamer 550-580' met een pijl naar rechts. Ik krijg rillingen over mijn rug. Daar wil ik echt niet heen. Ik ga naar links. '548, 548, 548.' Mompel ik in mezelf. Ik zie 546 en 547 voorbij komen. Dan ik zie ik een deur met 548. 'Hebbes!' Zeg ik tevreden. Tegenover de deur staan twee stoelen. Ik neem plaats op één van de stoelen en wacht gespannen af. Ik kijk om me heen en ik zie nu pas dat er overal kerstslingers hangen. En in de hal beneden, stond een grote kerstboom. 'Michelle!' Ik kijk gelijk op en zie Michelle door de gang naar me toe rennen. 'Hey! Fijn dat je er bent!' 'Ja tuurlijk! Waar is Stephan en wat is er gebeurd?' 'Ik weet het nog niet... Hij word nu onderzocht. Ik hoor voetstappen achter me. 'Michelle?' Ik draai me om en zie een nog vrij jonge man in een lange witte jas staan. 'Dokter Kroonburg.' Zegt hij en steekt zijn hand uit. 'Michelle.' Zeg ik beleefd terug. 'Je had mij net aan de telefoon.' Ik knik. 'Wat is er gebeurd?' Dokter Kroonburg maakt een gebaar dat ik moet gaan zitten. Ik kijk naar Michelle. 'U kunt hier wel gaan zitten hoor!' Zegt hij alsof hij me gedachten kan lezen. Michelle neemt naast mij plaats.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hoofdstuk 25 alweer! Het gaat eigenlijk best wel snel vinden jullie ook niet?

Nu komen jullie het verleden met Stephan te weten! ;D

Ik kan niet geloven dat ik al bijna 2000 lezers heb! Jullie zijn gewoon... SUPER! Ook de reacties die ik de laatste tijd krijg... Echt super lieff! <3Het doet me toch wel wat! ^,^

O ja... IK BEN OVER! :D Naar 3VWO, ik ben zó blij! :D

Zijn jullie ook over?? xxx <3