Last Christmas ~ Louis W. Tomlinson (NL)

Chapter 15

Ik blijf een paar minuten zitten. De radio staat nog steeds aan. Dan hoor ik 'I should have kissed you'. 'En bedankt... Erg toepasselijk!' Roep ik geïrriteerd en loop naar de radio om die uit te doen. Ik kijk vervolgens naar de foto van Stephan en mij op het bijzettafeltje naast de bank. 'Stephan... Ik zeg het niet graag... Maar dit is jouw schuld...' Gelijk heb ik er alweer spijt van. Natuurlijk is het niet zijn schuld. Hij kan er niks aan doen, dat hij was aangereden door die auto... Ik kijk op mijn horloge, kwart over zes... Ik kan nog even bij Stephan langs, misschien helpt het een beetje om een beslissing te nemen. Ik heb mijn schoenen nog aan en loop naar de gang, waar ik vervolgens mijn jas letterlijk van de kapstok aftrek. Ik zwaai de deur open en gooi hem vervolgens weer dicht.

Louis pov;

Ze wil me gewoon niet... Hoe kon ik nou ook ooit bedenken dat ze mij leuk zou vinden? Ze was eerst ook best onduidelijk, maar nu... Ze is duidelijk geweest. Maar waarom zoent ze me dan eerst terug? Oké, ze is toch nog steeds een beetje onduidelijk. Ik stop met het sloffen door de stad en plof neer op een bankje in het park. Allerlei gedachten razen door me hoofd. Misschien was ik te snel? Had ik haar meer tijd moeten geven? Maar waarom is ze ook gewoon niet duidelijk? Wat is er aan de hand? En alsof het nog erger kan, zie ik Michelle het park binnenlopen. Met een bosje bloemen? Dit vind ik raar... Ik sta snel op van het bankje en duik letterlijk achter een boom zodat ze me niet ziet. Langzaam zie ik haar aan de andere kant van het park, het park weer verlaten. Eerst twijfel ik, zou ik achter haar aan gaan? Misschien is dit mijn kans om erachter te komen wat er aan de hand is! Maar misschien gaat ze gewoon boodschappen doen... Ja, met een bos bloemen zeker? Denk eens na Tomlinson! Ik neem het risico en glip voorzichtig achter Michelle aan. Normaal ben ik ook geen jongen die dit doet, maar... Ik moet dit doen... Onze toekomst hangt er vanaf. Ja, onze... Ik vind haar leuk oké, ik bedoel... Ik ben verliefd op haar... Ze heeft alles wat ik in een meisje zie. Ze heef een goed gevoel voor humor, ze is behulpzaam en lief, maar misschien mist ze wel het belangrijkste... Eerlijkheid... Dan moet ik daar zelf achter zien te komen.

Ik volg Michelle al een halfuur. Waar zijn we eigenlijk? Ik kom nooit in dit gedeelte buiten de stad... Ik vind het hier altijd zo saai en stil. Geen auto's, geen fietsers, alleen hier en daar een voetganger... Ik zie Michelle een groot hek doorlopen. Ik wil achter de struik vandaan komen, maar ik weet niet hoe snel ik er weer achter moet springen, als Michelle zich omdraait en ongeveer richting mijn kant kijkt. Ik blijf even zitten tot ik er zeker van ben dat ze niet meer kijkt. Ik kijk voorzichtig over de struik en zie dat Michelle alweer is doorgelopen. 'Shit' zeg ik tegen mezelf. Ik wandel snel door naar het hek. Voordat ik naar binnen ga, zie ik waar ik ben. Een begraafplaats? Ik kijk op het bord naast het hek.

'Begraafplaats Vrede rust

Toegankelijk van 9:00 - 21:00'

Ik kijk weer weg van het bord en zie Michelle ergens stil staan. Ik loop langzaam vooruit en als ik dichtbij genoeg ben, verstop ik me achter een grafsteen. 'Sorry...' Mompel ik tegen het graf. 'Hey Michelle!' Hoor ik opeens iemand roepen. Ik zie Michelle opkijken. 'Ryan! Hey!' Zegt ze gelijk. Wie is Ryan? Ik voel opeens jaloezie naar boven komen als ze elkaar een knuffel geven. 'Hoe gaat het nu met je?' Vraagt hij aan haar. 'Wel goed... Maar ik mis hem nog steeds!' Hem? Over wie heeft ze het? Zal ze dan toch een vriendje hebben? Dat zou wel alles verklaren. 'En... Hoe gaat het tussen jou en Louis? Hij steunt je toch wel? Daar ben je tenslotte vrienden voor.' 'Louis...' Michelle kijkt voor zich uit. 'Ik heb het hem nog niet vertelt...' Zie je wel! Ze houdt wat achter, iets dat ik niet mag weten, tenminste nog niet. 'Ryan... Ik ben denk ik verliefd op Louis!' Zegt ze dan in één zucht. Wat? Hoe? Waarom weigerde ze die kus dan? Wat is er aan de hand? Ze verbergt iets voor me, zie je wel...

Ik zie dat Michelle begint te huilen. 'Ik... Ik wil het niet! Nog niet...' Snikt ze. 'Stephan... Ik wil hem niet bedriegen.' Ryan omhelst haar. 'Je bent nu echt op het punt in je leven dat je Stephan moet loslaten. Dit is toch ook niet eerlijk tegenover Louis?' Wow, die Ryan is best tof! 'Ja, ik weet het... Maar straks wordt Stephan boos.' 'Ik geloof er niets van, hij wilde dat je gelukkig was en... Als ik zo naar je kijk, zie ik dat Louis je gelukkig maakt.' Ik zie Michelle langzaam knikken. 'Ik moet weer verder... Nog even wat graven bijwerken. Ga er gewoon voor... Vertrouw me...' Zeg Ryan nog tegen Michelle en hij loopt weg. Ik zie Michelle alleen staan. Ze legt haar boeket neer en ze begint te praten. Tegen wie praat ze? 'Het spijt me Stephan... Dat ik verliefd ben op Louis. Hij is echt zo lief en gek, maar ik kan het niet.' Wacht, praat ze nou tegen dat graf? Langzaam bij beetje beginnen de puzzelstukjes bij mij op z'n plaats te vallen. 'Waarom moest die auto je ook aanrijden?' Ik zie tranen over Michelle's wangen stromen. Het is misschien gek, maar ik voel hoe een traan langs mijn wang naar beneden daalt. Ik ken die hele Stephan niet, maar ik weet wel... Dat hij Michelle gelukkig maakte. En nu... Is hij dood? Door een auto-ongeluk? En ik vermoed vorig jaar Kerst... Wow, nu dringt het pas allemaal tot me door. Ik weet niet hoe snel, maar toch geruisloos, ik de begraafplaats moet verlaten. Ik ren op een hoog tempo dit stille gebied uit en voor ik het weet, ben ik weer in de stad. Ik word bijna aangereden door een busje dat op hoge snelheid me voorbij rijdt. 'EIKEL!' Roep ik hem na. Gelijk word ik bang. Ik mag géén ongeluk krijgen, dan breek ik Michelle's hart. Ik heb het idee dat het lot aan mijn kant staat, want gelukkig ben ik al snel en veilig thuis. Ik doe de deur achter me dicht en gooi de sleutels op het tafeltje in de gang. Ik hang mijn jas op aan de kapstok en loop door naar de woonkamer waar ik gelijk op de bank neer plof. 'Wow, wat een dag!' Zeg ik vermoeid tegen mezelf. Ik moet alles nog laten bezinken. Opeens begrijp ik alles... Maar dan ook echt ALLES! Vanaf het Kerstdiner bij Michelle en Zayn. Zayn die het kussen gooide naar Niall, ook al was het bedoelt voor Harry. Harry vroeg of Michelle een vriendje had. Het is nooit officieel uitgegaan, daarom duurde het even voordat Michelle antwoord gaf. De roos op de schaatsbaan, natuurlijk maakte dat haar verdrietig. Ze is bang zich te binden, omdat ze nog steeds van Stephan houdt. En... Die kus... Ze houdt gewoon nog steeds van Stephan en ze wilt hem niet bedriegen. Ik weet het nu... Wanneer gaat ze me het persoonlijk vertellen?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Heyy lieve lezertjes! ;P

Ik hoop dat het nog steeds bevalt? Ik merk wel dat bijna elk hoofdstuk mijn aantal lezers enorm afneemt... Dat vind ik erg jammer, maarja... Ik ben super blij met de trouwe lezers die altijd willen wachten op een volgend hoofdstuk! :)

En dan nog iets... Ik heb al ideeën voor een andere fanfictie, maar natuurlijk zou ik deze eerst afmaken! Ik heb wel besloten dat dit niet een hele lange fanfictie gaat worden... Ik vermoed iets van ongeveer vijftig hoofdstukken... Vinden jullie dit oké?

xxxx Michelle <3