Last Christmas ~ Louis W. Tomlinson (NL)

Chapter 22

Ik rij Louis' straat in. Mijn hart klopt in me keel. De hele weg heb ik zitten bedenken wat ik kan aantreffen. Misschien staan er politieauto's met zwaailichten. Of een ambulance die net met een brandcard naar buiten komt rijden. Ik wil niet opkijken, maar doe het toch. Ik verwacht het ergste, maar er is helemaal niets. Geen ambulance, geen politieauto, helemaal niets, het is stil... Ik rem langzaam af en stap van mijn fiets. Ik loop naar Louis' huis en bel aan. Ik hoor geen beweging vanuit de gang. Nogmaals bel ik aan. Weer geen enkel geluid. Waar is Louis? Ik zet mijn fiets op de standaard en loop naar het woonkamer raam. Ik klop en kijk naar binnen. Ook hier geen spoor van Louis. Wat is dit!? Waar is Louis!? Opeens voel ik een hand op mijn schouder en ik draai me verschrikt om. 'O sorry, ik wilde je niet laten schrikken...' Een man staat achter me. Ik vermoed een jaar of zestig. 'Oh, geeft niet...' 'Ik weet niet of ik U dit moet vertellen, maar U bent toch Louis' vriendinnetje?' Ik voel mezelf blozen. 'Euh, eigenlijk niet, we zijn hele goede vrienden, maar weet U waar hij is?' De man knikt afwezig. 'Nouja, niet waar hij nu is...' Ik kijk de man vragend aan. 'Ik zag wat zich hier een halfuurtje geleden heeft afgespeeld. Ik ben de buurman.' Zegt de man en wijst naar een huis tegen over die van Louis. 'U moet het me vertellen!' Dring ik aan. 'Een halfuur geleden kwam er hier een donkere auto met geblindeerde ramen aanrijden. Een man stapte uit en belde aan bij Louis. Louis deed de deur open en zei meteen dat hij hem niet kende. De man zei dat Louis hem zeker wel kende, alleen niet kwa uiterlijk. Louis keek hem vragend aan. Toen siste de man naar Louis dat hij zijn Michelle had afgepakt. Meteen zag ik Louis verschrikt kijken. De man sloeg met zijn vuist tegen Louis' kaak en zei dat Louis met zijn poten van Michelle moest afblijven. Ken je haar?' Vraagt de man tussendoor. Ik ben verbijsterd. 'Dat ben ik...' Fluister ik zacht. Ik zie de man vol medeleven naar me kijken. 'Wilt U alstublieft verder gaan!?' Smeek ik bijna. De man knikt. 'Louis had een kapotte lip, het begon hevig te bloeden. Louis liet het er niet bij zitten en gaf de man een stomp in zijn gezicht. Zo brak er een vechtpartij uit. Het liep helemaal uit de hand. Uiteindelijk werd Louis in de auto gesmeten en zijn ze er keihard vandoor gereden.' Ik staar voor me uit... Dit kan niet, dit is allemaal gebeurd door mij... 'Ik zie hem misschien nooit meer terug...' Fluister ik. Dan schiet me iets te binnen. 'Hoe zag de man eruit?' Vraag ik. 'Oh, dan moet ik even goed nadenken...' 'Neem U tijd!' Zeg ik vriendelijk. Liever niet, hoe eerder ik Louis vindt, hoe beter, maar ik wil niet onaardig overkomen. 'Een man rond de vijfentwintig jaar, zwart, warrige haar en hij droeg...' De man denkt weer even na. 'Een donkerblauwe spijkerbroek, een wit shirt en een zwart leren jas. Ik knik. 'Dank U...'

Ik fiets weer op mijn weg naar huis. Nouja, het is wat je fietsen noemt, ik ga nogal langzaam vooruit. Mijn gedachten dwalen echt de hele tijd af. Waar is Louis? En hoe gaat het nu met hem? En wie is die idioot? Ook de brief dringt de hele tijd mijn gedachten binnen, vooral de laatste zin. 'Ik kan niet wachten om je weer te zien en je weer aan te raken!'. Wacht eens... 'Weer te zien' , 'weer aan te raken' , DIE GAST MOET IK EERDER HEBBEN ONTMOET! Waarom dringt dit nu pas tot me door? Ik ben zo in mijn gedachten dat ik bijna wordt aangereden door een auto die naar me toetert. 'IDIOOT!' Schreeuw ik naar de auto en rij snel door met mijn focus op weg. Ach, die auto had me net zo goed kunnen aanrijden. Wat maakt het nu nog uit? Ik wil niet meer leven, ik ben er klaar mee! Maar ik weet dat ik nog een paar dagen moet volhouden, voor Michelle, voor haar operatie.

De paar dagen gaan met pijn in me hart voorbij. Elke nacht is een slapeloze nacht voor mij. Elke dag probeer ik Louis te bellen of stuur ik sms'jes, maar zonder succes. Michelle, Zayn, Liam, Niall en Harry zijn al op de hoogte. Nu moest ik aan allemaal het hele verhaal vertellen. Ik beschuldig mezelf, als ik nou niet bestond, had Louis nooit die brieven gekregen. Die brieven gingen over mij... Ik kijk in de spiegel in de badkamer. Ik zie een oververmoeid meisje, zonder enige energie. Ze heeft grote wallen en ze straalt iets van levenloosheid uit... Ik zie er echt vreselijk uit. Ik draai de kraan van de wasbak op en gooi een plens water in me gezicht. Gelijk ben ik klaarwakker. Dan schrik ik op van mijn mobiel. Ik zet hem gelijk aan en zie dat ik een sms'je heb! Maar niet van Louis... Van Michelle...

'Hei meid,

Gaat het een beetje?

Ik vroeg me af of je vandaag nog naar het ziekenhuis komt voor mijn operatie?

Als je niet komt, begrijp ik dat... Ivm Louis enz.

Kom je toch, mijn operatie is om 14:00, maar je kan altijd eerder komen!

Zayn, Liam, Niall en Harry komen ook zo!

Dikke kus xx,

Michelle Malik'

Shit! Ik was het vergeten, hoe kon ik dit nou vergeten!? Je beste vriendin wordt geopereerd en je vergeet dat!? Ik ben echt een waardeloze vriendin... Ik sprint naar mijn kledingkast en pak mijn zwarte skinny jeans en een witte blouse. Ik doe mijn make-up nog een beetje en mijn haar. Ik pak nog een leuke ketting, oorbellen en mijn horloge. Ik kijk tevreden in de spiegel. Het is goed om je even op te knappen voor jezelf. Ik zie dat het twaalf uur is. Ik pak mijn tas en sprint op mijn fiets naar het ziekenhuis.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dank jullie wel voor alle lezers!! AL BIJNA 1500 ;O Ik weet nog dat ik al blij was met 100 xD

Zouden jullie de trailer voor een nieuwe fanfictie van mij willen bekijken? De link staat op mijn message board! Ik wil graag weten of het jullie een leuk verhaal lijkt...

En is het verhaal nog steeds interessant? Ik weet het niet zo goed... Het blijft een kort verhaal... Sorry... Rond de veertig hoofdstukken... Ik schrijf liever kortere stories, omdat ik al snel weer ideeën krijg voor nieuwe verhalen! Ik hoop dat jullie hier geen problemen mee hebben...

xxxx Michelle :D