Last Christmas ~ Louis W. Tomlinson (NL)

Chapter 38

Michelle pov;

'MICHELLE!' Met tegenzin laat ik Louis los. 'Wat!?' Roep ik geërgerd en draai me met een ruk om. Gelijk heb ik spijt van mijn botte reactie als ik Ryan zie aankomen rennen. Ik spring letterlijk overeind als ik zijn bezorgde gezicht zie. 'Wat is er?' Vraag ik zacht als ik even naar Ryan ben toe gelopen en Louis ons niet kan horen. 'Michelle... Oh God... Wat ben ik blij... Dat ik je gevonden heb zeg!' Zegt hij buitenadem en haalt eens diep adem. 'Waarom moet je me nu storen!?' Vraag ik nog steeds een beetje licht geïrriteerd. 'Stephan's ouders zijn... Zijn nu op de begraafplaats!' Mijn mond valt open van verbazing. 'Stephan's ouders?' Vraag ik verbaasd. Ryan knikt. Wat zouden ze daar doen? Ze wilden Stephan niet opzoeken in het ziekenhuis en toen hij dood was... Waren ze niet eens naar de begrafenis gekomen! Sindsdien heb ik ook niets meer van hun gehoord. Welke ouders komen niet eens naar de begrafenis van hun eigen zoon?! 'Wil je ze nog ontmoeten?' Vraagt Stephan en schud me wakker uit mijn gedachten. Ik twijfel enorm, ja, nee, ja, nee... Ik hak toch de knoop door en knik. 'Maar... Wat moet ik tegen Louis zeggen? Ik kan moeilijk zeggen, ik ga mijn ex-schoonouders weer ontmoeten!' Ik zie Ryan begrijpend knikken. Hij stopt spontaan met knikken en kijkt met grote ogen net over mijn schouder. Ik kijk hem niet begrijpend aan. 'Ik snap het wel hoor...' Zegt opeens iemand achter me. Met een verschrikt gezicht kijk ik achter me. 'Louis... Ik... Ik...' Louis legt zijn vinger op mijn lippen en maakt een sst-geluidje. 'Het is oké, we hebben het leuk gehad!' Ik knik. 'Wacht, hoe kan jij staan?!' Vraagt ik verbaast als ik door heb dat Louis zelf is opgestaan. 'Niet aan je pijn toegeven en gewoon opstaan!' Zegt hij lacherig. Nouja, zijn lach moet op een lach lijken, maar ik zie ook wel dat hij pijn heeft. Louis steunt op me en ik geef Ryan een seintje dat hij Louis' krukken even moet pakken. Ryan begrijpt de hint en pakt Louis' krukken van de grond. Samen met Ryan help ik Louis voor steun. 'Bedankt!' Zegt Louis zowel tegen mij als tegen Ryan. 'Ga maar!' Zegt hij tegen mij. 'Ben je gek!? Ik help je met opruimen!' Zeg ik terug. 'Ga maar Michelle!' Begint Ryan zich in het gesprek te mengen. 'Ik help Louis wel!' Louis knikt naar me. Ik voel me best rot als ik niet help, maar Ryan begint al met opruimen. Ik geef Louis nog een knuffel en met grote passen verlaat ik het strand. Al gauw heb ik weer vaste stenen onder mijn voeten. Mijn passen veranderen naar een sprint. Ik doorkruis de hele stad. Normaal vind ik het niet erg om door de stad te lopen, maar 's avonds als het donker is, word ik er niet echt blij van. Ik zie een groepje jongens staan van een jaar of twintig. Ze zijn met drie man. Ik krijg de rillingen al over mijn rug en besluit naar de overkant de lopen. Snel steek ik over en hol naar de andere kant van de stoep. 'Niet naar ze kijk Michelle!' Herhaal ik maar in mijn hoofd. Ik negeer ze, maar ze hebben mij al opgemerkt. 'Hé popje! Wat doe je zo laat nog in de grote stad? Hoor je niet veilig bij je vriendje te zitten?!' Ze roepen me nog wat dingen na, maar ik besteed er geen aandacht aan en stap stevig door. Zonder uitkijken knal ik vol tegen iemand op. 'SORRY!' Bied ik gelijk mijn excuses aan. De jongen waar ik tegen aan knalde kijkt me aan. Zijn bruine ogen twinkelen als hij me ziet. 'Zayn!?' Roep ik verbaast. 'Ga je naar de begraafplaats?' Vraag hij gelijk. 'Huh, wat?' Vraag ik verbijsterd. 'Hoe weet jij dat nou?' 'Ik kwam Ryan tegen in het park! Hij zocht je en ik vroeg waarom. Succes...' Zegt hij en geeft me een schouderklopje. 'Dank je...' Fluister ik. 'Kom je morgen langs?' Vraagt hij dan. 'Dan brengen we Michelle naar de kliniek voor haar eerste les.' Ik knik. Ze kan wel wat steun gebruiken na alles. 'Is goed! Maar ik moet nu gauw door!' Zayn knikt begrijpend en ik loop weer haastig door.

Na een kwartiertje nog op een sneltreinvaart te hebben gelopen, betreed ik de begraafplaats. Het is nu al een tijdje geleden dat ik hier ben geweest. De laatste tijd was ook zo heftig, dat ik niet veel tijd had om terug te keren. Ik zie Stephan's graf al in zicht komen en ook twee gedaantes. Van mijn geren van net, vertraag ik mijn snelheid en loop met kleine stappen ernaartoe. 'Meneer en mevrouw Veldhoven?' Vraag ik beleefd. Ze draaien zich om en kijken me aan. Ik zie ook hun verbaasde gezichten. 'Michelle?' Vraagt mevrouw Veldhoven. Langzaam knik ik. Ze loopt naar me toe en geeft me een knuffel. Meneer Veldhoven geeft me een stevige handdruk. 'Wat fijn om je weer te zien!' Zegt hij erbij. Ja, wat moet ik nou? Nu sta ik hier een beetje ongemakkelijk met de ouders van mijn dode ex-vriend. Niet echt de gunstigste situatie die je je kan voorstellen. 'Het spijt ons Michelle!' Begint Stephan's moeder. 'We hadden naar het ziekenhuis moeten komen en op z'n minst naar de begrafenis.' Ik staar naar de grond. Ik kan Stephan's moeder niet zien, maar ik weet dat ze naar me kijkt. Ik hoor ze iets fluisteren, maar ik kan het niet verstaan. 'Michelle?' Vraag ze dan. Ze dwingt me om op te kijken. 'De reden waarom we niet kwamen... Was... Omdat we niet wilden geloven dat het echt zo was... Dat... Dat het ons nog een keer is gebeurd!' Bij de laatste zin begint mevrouw Veldhoven hevig te snikken. 'Nog een keer?' Zeg ik zacht met onbegrijpelijkheid in mijn stem. Mevrouw Veldhoven huilt nu tegen de schouder van haar man. 'We hadden vroeger nóg een zoon...' Begint hij dan om het woord over te nemen. 'Echt waar?' Vraag ik. Hij knikt. 'Maar... Ook hem zijn we al verloren! Niet door een auto-ongeluk... Maar door een discofeest dat uit de hand liep. Verder gaan we niet in de details treden.' 'Natuurlijk, dat begrijp ik!' Zeg ik gelijk. 'Maar het gaat nu wel... We moeten door! Ook nog steeds voor Tobias en Rachel en natuurlijk de kleine Annabel! Maar... Hoe gaat het eigenlijk met jou?' Vraagt hij opeens. Waarschijnlijk om op een ander onderwerp over te gaan. 'Het gaat wel... Ik heb het eigenlijk al bijna verwerkt...' Meneer Veldhoven kijkt me geschrokken aan. Ik word een beetje bang van zijn blik. 'Verwerkt? Hoe? Dit kan je toch niet verwerken? Dit zal je hele leven achter je aan blijven zitten!' Ik word echt bang van zijn reactie. Denkt hij soms dat er helemaal geen mogelijkheid is om het te verwerken? 'Natuurlijk... Maar...' Ik krijg de kans niet om mijn zin af te maken. 'Maar wat?! Heb je een ander?!' Hij vraagt het wat feller en harder. Ik durf niet te liegen, ik kan überhaupt niet liegen. Ik staar naar de grond en besluit te zwijgen. 'Ja dus...' Concludeert hij dan. 'HOE KUN JE?!' Roept hij nou. 'Laat dat kind nou, alsjeblieft!' Roept nu ook mevrouw Veldhoven erdoor. 'Het is niet haar schuld! Je kan toch ook niet altijd aan je dode vriendje blijven plakken. Ze is nog jong en heeft een heel leven voor zich.' Ik kijk mevrouw Veldhoven dankbaar aan. 'NOU EN?! DIT DOE JE NIET!' Roept haar man nog steeds zwaar geïrriteerd. 'Jij...' Zegt hij zacht en komt dreigend voor me staan. 'Ik snap niet hoe je dit hebt kunnen doen! Eerst vond ik je nog zo'n lief en aardig meisje, maar daar is niets meer van over!' Tranen branden in mijn ogen. Eentje ontsnapt al langs mijn wang. 'Hou nou eens op!' Roept mevrouw Veldhoven erdoorheen. 'Zie je niet wat je doet?!' Ze slaat haar armen om me heen. 'Weetje... Jullie vrouwen zijn ook allemaal hetzelfde!' Roept meneer Veldhoven en loopt mokkend weg. 'Dank u mevrouw Veldhoven!' Zeg ik snikkend. 'Het is al goed Michelle! En zeg maar Judith.' Ik knik. Judith loopt met me mee naar een park in de stad.