Last Christmas ~ Louis W. Tomlinson (NL)

Chapter 27

*Heden*

Ik zie hoe meerdere tranen over Louis' lieve gezichtje stromen. Mijn gezicht is ook alweer helemaal nat van de tranen. 'Het spijt me...' Zegt hij dan. 'Jij kan er toch niets aan doen?' Ik streel met de knokkels van mijn vingers langs Louis' wang. 'Ik laat je niet alleen Michelle... Nooit!' Louis pakt weer mijn hand en drukt er een kus op. Hij zoent me op mijn wang naar mijn mond. Hij zoent me lief en met passie. Dan laat hij me weer los. 'Michelle... Is het nu officieel?' Louis heeft gelijk, ik zou eerst mijn verleden vertellen voordat het officieel zou zijn. Ik voel het, ik heb het afgesloten. Ik knik en zoen hem weer. Als onze lippen elkaar weer los laten, kijkt Louis me ondeugend aan. Louis hangt een beetje boven me. 'Lou, je enkel...' Zeg ik. 'Jij bent veel belangrijker dan die enkel hoor!' Zegt hij lief en geeft me weer een kus. Dit keer laat hij me niet los. Zijn handen strelen mijn lichaam. Zijn hand glijd onder mijn shirt, waar ik toch wel moeite mee heb. Ik laat Louis' lippen los. Alsof hij mijn gedachten kan lezen haalt hij zijn hand weg. 'Sorry...' Zegt hij en gaat weer op zijn oude plaats zitten. 'Nee, ik sorry... Daar ben ik gewoon nog niet klaar voor. Het ligt niet aan jou! En Lou... Bovendien zijn we in het ziekenhuis en ik denk niet dat ze me nog binnen laten als ze erachter komen dat ik het met een patiënt doe!' Grinnik ik. Louis begint ook te lachen. 'Dat kunnen ze me niet aandoen hoor!' Zegt hij. Louis lacht weer. Ik heb hem echt gemist! Ik stap van het bed af en wil de kamer uitlopen. 'Mies?' Ik draai me weer om. 'Ja?' 'Wat ga je doen? Als het komt door wat er net gebeurde... Het spijt me echt!' Louis kijkt me wanhopig aan. 'Nee joh, dat is het niet! Ik moet de anderen toch even vertellen dat ze niet op mij hoeven te wachten... Of wil je dat ik ga?' Louis lacht en schudt gelijk zijn hoofd. Ik loop de kamer uit en zoek de anderen. Niet zo moeilijk, hier zijn ze al. 'Hey! En? Hoe gaat het met hem?' Vraagt Zayn gelijk aan me. 'Volgens mij wel goed hoor!' Zeg ik blij. 'Michelle...' Begint Michelle. 'Moet jij iets vertellen? Je hebt een enorme big smile op je gezicht!' Ik kijk verlegen weg en merk hoe ik moet blozen. 'Louis en ik... We...' 'Zijn een stel?' Voegt Michelle me toe. Ik knik verlegen. Niall, Harry, Liam en Zayn beginnen enthousiast te klappen en ik zie ze vanuit mijn ooghoeken naar Louis' kamer hollen. Michelle blijft bij me staan. 'Maar... Stephan dan? Weet Louis het al?' 'Ja, eerst dacht ik dat jullie het verteld hadden, maar hij zei dat hij erachter was gekomen...' 'En je weet zeker dat je dit aankan? Een nieuwe relatie?' 'Ja, ik heb het nu afgesloten! Natuurlijk zou ik nog vaak terugkeren naar Stephan's graf, maar dan hoop ik dat Louis met me mee wilt...' 'Kom!' Zegt Michelle en trekt me weer mee naar Louis' kamer. Alle jongens zitten op Louis' bed en Louis is helemaal rood. Wat lief! 'Zo, hopelijk verpesten we geen herenmomentje...?' Zegt Michelle. De jongens draaien zich verschrikt om. 'Michelle, de operatie is geslaagd hoorde ik?' Zegt Louis blij. 'Gefeliciteerd!' Michelle loopt naar Louis en knuffelt hem. 'Jaja, Lou... Ik weet dat je liever je VRIENDINNETJE KNUFFELT!' Ik dacht dat het niet erger kon, maar Louis ziet zo rood als een tomaat. 'Louis, je ziet een beetje rood!' Fluistert Niall. 'Nou jongens, kom op! Laten we niet zo flauw doen! Laten we maar naar huis gaan!' Zegt Liam. 'EN de paparazzi ontwijken!' Voegt Harry eraan toe. De jongens staan op en komen naast ons staan. Michelle geeft me een duw, waardoor ik wat dichter bij Louis sta. 'Nou veel plezier samen!' Roept ze ons na als ze de kamer verlaten. Ik zit naast Louis bed. Het is precies hetzelfde als met Stephan. Behalve dat de dokter me nog niet heeft verteld dat hij niet lang meer heeft. Alsof de dokter mijn gedachten kan lezen, komt hij binnen gelopen. Ik voel mijn hart sneller kloppen. De geschiedenis zal zich toch niet herhalen? Alsjeblieft niet! Als dat zo is... Dan ben ik echt klaar met dit leven! Dan voel ik een hand op mijn schouder. 'Kan ik je even spreken?' Ik kijk de dokter met grote ogen aan. Mijn hart pompt op volle vaart. Ik heb geen keus, en ik sta op en volg de dokter naar de gang.