Last Christmas ~ Louis W. Tomlinson (NL)

Chapter 26

*Vervolg flashback*

'Stephan is een halfuurtje geleden bij ons binnengebracht.' Begint dokter Kroonburg. 'We werden eerst gebeld door een man. Hij had Stephan aangereden. Hij beweert door het slechte weer Stephan niet gezien te hebben. Hij vertelde dat Stephan er niet goed uitzag, dus we zijn zo snel we konden naar de plaats gereden waar hij zich bevond.' 'Waar was dat, als ik vragen mag?' Onderbreek ik dokter Kroonburg. 'Op de Adelaarslaan.' Dat is maar vijf minuten bij mijn huis vandaan... Als ik nou alvast daar heen ging lopen, was hem dit misschien niet gebeurd. Dan hoor ik rollende wieltjes aan het eind van de gang. 'STEPHAN!' Roep ik meteen. 'Willen jullie nog even wachten voordat jullie naar binnen gaan?' Ik knik naar de dokter. Stephan rijdt langs me en... Hij is wakker. Hij kijkt me aan en lacht lief. 'Ik zie je zo...' Zeg ik tegen hem. De zuster die zijn bed duwt, rijdt hem de kamer binnen. We zijn weer met z'n drieën. Dokter Kroonburg bestudeert de papieren die hij net uit het onderzoek binnenkrijgt. 'En?' Vraagt Michelle ongeduldig. Ik zie de uitdrukking op zijn gezicht. Volgens mij ziet het er niet zo goed uit. 'Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen...' Begint hij. 'Nou, gewoon je mond open doen en je stem gebruiken!' Zegt Michelle bijdehand. Ik geef haar een duw. 'Michelle, hou je mond! Dit is serieus!' Zeg ik tegen haar. Ik knik naar dokter Kroonburg dat hij verder kan. 'De auto heeft een flinke klap tegen Stephan's hoofd gegeven. Uit het onderzoek is gebleken dat Stephan zo'n zware hersenschudding heeft gekregen... Dat langzamerhand delen van zijn hersenen... Gaan uitschakelen.' Het voelt alsof mijn hart stopt met kloppen. Ik word licht in mijn hoofd, maar weet me nog staande te houden. 'Dus... U bedoelt dat Stephan...' Begint Michelle. Ik hoor een brok in haar keel. 'Stephan gaat het niet halen. Hij heeft niet lang meer... We hebben alles geprobeerd wat mogelijk was. Stephan weet het ook al... Het spijt me...' Hij geeft mij en Michelle klopje op onze schouder. Ik staar voor me uit. Ik hoor voetstappen de gang verlaten. Tranen beginnen over mijn wangen te vloeien. Michelle slaat haar armen om me heen. Ik hoor haar ook snikken. 'Ik wil naar Stephan...' Fluister ik. 'Dat begrijp ik.' Fluistert ze terug. Michelle laat me los en ik loop naar de deuropening. Ik kijk vragend naar Michelle. 'Ik wacht hier wel. Ik laat jullie even alleen.' Ik knik en loop naar binnen. Ik zie Stephan rechtop zitten in zijn bed. Zijn voorhoofd zit in het verband. Ik pak een kruk en zettel me neer naast zijn bed. Ik kijk naar Stephan en hij naar mij. 'Stephan...' Fluister ik. Mijn tranen zijn niet gestopt met vloeien. 'Mies...' Stephan kijkt me bezorgt aan en pakt mijn hand. Ik kijk niet meer naar Stephan, ik kan het gewoon niet. Het idee dat hij er straks niet meer is... Stephan veegt met zijn andere hand mijn tranen weg. 'Mies, wees alsjeblieft sterk! Voor mij...' Ik kan het niet langer, Stephan's ogen dwingen me om naar hem te kijken. 'Ik... Ik kan het niet... Stephan... IK KAN NIET ZONDER JE!' Snik ik aan één stuk door. 'Michelle, je bent het liefste, mooiste en bijzonderste meisje dat ik ken... Ik wil dat jij de jongen vindt die je weer gelukkig maakt... Alsjeblieft... Blijf niet aan mij hangen, ik wil dat jij gelukkig wordt! Tot die tijd... Zal ik geen rust vinden...' Stephan kijkt me doordringend aan. Meent hij dit echt? Denkt hij nou echt dat ik ooit verliefd kan worden op een ander? 'Ik hou van je...' zegt Stephan en knijpt in mijn hand. 'En dat zal ik ook altijd blijven doen...' 'Ik zal je nooit vergeten Stephan, nooit!' Zeg ik terug. Een eenzame traan loopt langs Stephan's gezicht. Ik voel hoe de kracht in zijn hand verminderd. 'Mies...' 'Ja?' Ik... Ik voel me benen niet meer...' Ik begin nu echt keihard te snikken. Ik kan niet stoppen met huilen. 'Michelle... Alsjeblieft, blijf je bij me?' 'Natuurlijk!' Ik merk dat de monitor van Stephan's hart trager gaat. 'Nee, nee... Het mag niet... Stephan, alsjeblieft!' Hoe wanhopig ik ook naar Stephan fluister, ik weet dat ik mijn laatste tijd samen met hem goed moet gebruiken. 'Het spijt me zo!' Stephan's tranen stromen overal over zijn wangen. En bij mij ook. 'Mies? Heb je me hand vast?' Snikt hij. 'Ja, ja echt!' 'Ik... Ik voel het niet meer...' Stephan kijkt me met zijn betraande ogen aan. 'Ik heb nog wel gevoel in me lippen...' Zegt hij lacherig door zijn tranen heen. Ik moet nu toch ook lachen. Ik breng mijn hoofd dichter bij die van hem en geef hem een zachte lange kus op zijn lippen. Dit is de laatste kus, dringt het tot me door. Ik laat Stephan met grote tegenzin los. 'Bedankt...' Zegt Stephan. 'Voor de beste kus ooit...' Hij tovert een glimlach op zijn gezicht. 'Graag gedaan...' Zeg ik en lach naar hem. 'Ik ben echt heel erg moe... En... Ik voel nu niks meer...' Stephan's stem slaat een beetje over. Stephan knippert met zijn ogen en het geluid van de monitor wordt steeds langzamer. 'Ik hou van je Mies...' Ik dwing mezelf antwoord te geven. 'Ik... Ik ook van jou...' 'Mies... Zoek alsjeblieft die ene jongen, alsjeblieft... Zoals ik al zei... Voor die tijd zou ik geen rust vinden en ik zal nooit boos op je worden, nooit! Ik wil dat jij gelukkig bent...' Traan na traan loopt langs mijn wang. Stephan sluit zijn ogen nu volledig. De monitor slaat plotseling een eindeloze lange toon aan. 'Nee... NEE!' Roep ik. Ik ren de kamer uit en knal vol tegen Michelle op. Artsen rennen langs me heen de kamer in. 'Wat, wat, wat?' Zegt Michelle meteen. Ik kan geen fatsoenlijk woord uitbrengen. Ik blijf huilen en snikken. 'Ik... Ik moet... Weg hier!' Komt er nog net uit. Michelle slaat haar arm om me heen en samen haasten we ons naar buiten. We nemen plaats op een bankje. Het is een lange tijd stil. 'Stephan is dood...' Fluister ik als mijn tranen zijn verminderd. Michelle kijkt me meteen met grote ogen aan. 'Wat!?!' Roept ze. 'Je hoort me toch, precies zoals ik het zeg...' Fluister ik nog steeds. 'Ik blijf nu voor altijd alleen.' 'Ik laat je niet alleen Mies! Ik steun je voor altijd, daar zijn we vrienden voor! Sterker nog, beste vrienden!' Ik knuffel Michelle en ze knuffelt me terug. 'Je bent mijn beste vriendin!' Fluister ik in Michelle's oor.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Nou, dit is haar verleden... Hoe denken jullie dat Louis hierop zou reageren?

Misschien weten sommigen het al, maar anderen misschien niet... Ik heb een nieuw One Direction verhaal op Wattpad gezet. The First Step... Was Already Wrong...

Voel je niet verplicht het te lezen als het je niet aanspreekt... Maar ik wou het melden voor degene die het wel leuk lijkt om een nieuwe story van mij te lezen, maar dan met heel One Direction.

Lots of Loveee xxxx