8 ay sonra
Devrim ağlayan karısını teselli etmeye çalışıyordu.
"Devrim olmuyor.Kaç ay geçti bir bebek haberi getiremedim sana."
Ayza hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.Kocasından bu mutluluğu çaldığını düşünüyordu.Bu kaçıncı doktor randevusuydu unutmuşlardı artık ama her seferinde olumsuz sonuçlanıyordu.Devrim karısına sarılıp şakağına bir öpücük bıraktı.
"Karıcım yapma ama böyle.Bizim de bebeğimiz olur elbet.Sabret güzelim...Hem bebek olmasa bile biz zaten mutluyuz."
Bebek olsa sadece mutlulukları taçlanıcaktı.Onlar zaten mutluydular.Hele de çimen gözlüsü ağlarken her göz yaşını akmaması için öldüresi geliyordu.Dayanamıyordu onu böyle görmeye Devrim.
"Herkes ister Devrim anne baba olmayı."
Herkes isterdi de!Sevdiğinin ağlamasını sadece seyretmek kim isterdi?Gözünden düşen yaşlar alev olup sanki Devrimin yüreğine iniyordu.Yanıyordu Devrim alevler içinde,sevdiği ağladıkça o yanıyordu.Hıçkırdıkça bir parçası kopup gidiyordu.Onun kalbi sevdiğiydi işte.Sevdiğinin kalbi kırılıyor,Devrimin ise onunla birlikte ölüyordu.
Devrim bir anlık hayal etti çimen gözlüsünün kucağında minicik bir bebek...Elleri yumuk yumuk...İsterdi elbet baba olmayı ama onun için asıl önemli olan Ayzaydı.Ayza olmasa yüreği yetim,yüreği yetim kalırdı elbet.
"Hayatım zaten tüp bebek tedavisi görüyorsun.Olur elbet bizim de bebeğimiz."
Ayzanın ağlaması şiddetini yavaş yavaş azaltırken Devrim Ayzayı odaya çıkarıp yatağa yatırmıştı.
"Uyu güzelim."
Alnına bir buse kondurup üzerini örterek indi çalışma odasına Devrim.
Düşünmeliydi...
Ayzayı ne kadar teselli etse de yakında aşiretin konuşmaya başlayacağını biliyordu.Bu konuda konuşmaları Ayzayı daha çok üzecekti.Yüreğinde kanat çırpan kuşun kanatlarını acı çekmesine aldırmadan kırıp öldürmek gibi bir şeydi bu.
****
Devrimi annesi aramış onun için beklenen felaket haberi vermişti.Ağaydı devrim,Toprakları büyük olduğu için sözünün herkesçe dinlendiği.Aşiret büyükleriyle konuşup ayzayı savunabilirdi.Bu konuşma bile Ayza için kötü olurdu.
Annesi telefonda konuşurken bunu Ayzaya nasıl anlatabileceğini düşünüyordu Devrim.
"Oğul aşiret toplandı sizi beklerler.Daha demin haber ettiler."
Kadının sesinden çaresizlik akıyordu.En az Devrim kadar çaresiz hissediyordu kendini.O dediğim dedik adamlar konuşmadan gitmezdiler.Bu yüzden konuşmak şarttı.
"Tamam ana biz yarına Mardinde oluruz."
Diyerek telefonı kapattı Devrim.Başını kaldırdığı anda kapıya yaslanmış Ayzayı gördü.
Gözlerinden sicim sicim akan yaşlar yüreğine oturdu.Duymuştu Ayza her şeyi.Sadece bir bebek dilemişti...Kabul olmamıştı her istediği gibi.
Devrim çimen gözlü kıza baktı.Ömrü boyunca yudum yudum aradığı aşkı onda bulmuştu.Onda görmüştü; kalbinde yeşeren ümitlerin gözlerinden taşmasını.Onda görmüştü;Jurumuş gül yapraklarının küllerinden yeniden doğmasını.Yok olmasını istemeyeceği bir rüya gibiydi Ayza.Uyanırsa biterdi.O yüzden uyumaya razıydı.Yeter ki o yanında olsun.
Devrim Ayzaya bir adım atarken onu incitecek şeyleri duymamış olmasını diliyordu.
"Ayza..."
"Duydum Devrim herşeyi."
İçten içe kavruluyordu Ayza devrime bir çocuk veremediği için Anne olamadığı için.İçinde hep bir ukte olarak kalacaktı belki de annelik duygusu.
Devrim Ayzanın yanaklarındaki yaşları yaşları şefkatle silip yüzüne gülümsemesi yerini aldı.
"Bak bir şey olmayacak bana güven."
Ayza devrime kendinden bile daha çok güveniyordu.
Devrim karısının kabullenişinin ardından onu kucakladığı gibi odalarına çıkarırken Ayza tiz bir çığlık attı.
"Ayyy!Devrim nabıyosun yüreğime mi indireceksin!!!"
"Hayır karıcım.Seni sevmeyi özledim sadece.Santim santim sevmeyi..."
Devrim verdiği sözü tüm gece boyunca tutmuştu.Santim santim karısını ezberlercesine sevmişti.Bir olmuşlardı...Bütün olmuşlardı.Yüreklerini birbirlerine katık,yıldızları şahit tutmuşlardı.
VOTE VE YORUMLARI UNUTMAYALIM LÜTFEN!!!
Hepinizi yeni hikayeme beklerim canlarım.
