Barış

❄Yanan olasılıklar〳Kısım 8❄

'Bizim burada neden olduğumuzu biliyor musun? Sende mi onlardansın. Aman Allah'ım. Konuş hadi konuş.' 

Çocuğu yakasından tuttu ve ayağa kaldırdı. Çocuk oldukça tedirginleşmişti.

'Öncelikle benim adım U-u-utku ve siz hiçbir şey bilmiyor olamazsınız.'

Kemal hayır anlamında başını salladı ve çocuğun bağcıklı ayakkabılarını yerden kesti.

'H-hayır d-dur lütfen.'

Kemal çocuktan bütün bu yaşananların hırsını alıyordu sanki. Deniz ona böyle davranılması gerektiğinden emin değildi ama sesini çıkartmadı. Kavga şu anda isteyeceği son şeydi. Hem de ondan 4 yaş büyük biri ile, bu pek adil olmazdı. Ama çocuğu düşündü ve onu kendi yerine koydu. Ne biliyorsa bilsin böyle yapılmamalıydı.

'Kemal dur. Sakin olmalısın. Çocuğu serbest bırak.'

Yüzündeki şaşkınlık ifadesi her şeyi anlatmaya yeterdi ve çocuğu yere fırlattı.

'Sen onlardan biriysen çok kötü şeyler olacak bunu bil.'

Çocuk sarsıldı ve yere düştü.

'T-tamam. Sadece anlatma-m-a izin verin.'

Çocuğun her yeri titriyordu ve çok korkuyordu. Deniz kontrolü ele aldı.

'Tamam hemen anlatmak zorunda değilsin. Sakin ol. Sadece bir şey soracağım. Onlar için mi çalışıyorsun ?'

'Hayır. Asla o nalet olası yer için çalışmam. İnsanlar sizin orada çalıştığınızı sanıyor.'

Koray araya girmişti.

'Bizim mi? Dostum dalga geçiyor olmalısın.'

'Dalga geçmiyorum. Peki sizin olanlardan haberiniz yok mu? Neden böyle davranıyorsunuz?'

Deniz Duruya bir bakış attı ve tekrar çocuğa döndü.

'Neler olduğunu bizim kaldığımız yerde anlatırsın hadi gel.'

Deniz elini uzattı ve Utkuyu ayağa kaldırdı. Kemalin yanına gitti. Onunla konuşmak zorundaydı. Kemal bu durumdan hiç huzurlu değildi.

'Bana ne yaptığını bir anlatır mısın?'

'Dostum çocuk iyi biri. Kötü biri değil. Biliyorum. Hissedebiliyorum. En az bizim kadar çaresiz.'

'Sana inanmak istiyorum ama ya iyi biri değilse?'

'Bu riski almalıyız Kemal.'

'Sadece bu seferlik tamam mı?'

'Tamam dostum. Sağol.'

Birbirlerine gülümsediler. Bu çok saçmaydı ama güldüler ve bu grubun moralini arttırmıştı. Deniz toparlanmaları gerektiğini söyledi. Eve geri dönüyorlardı. Yol boyunca birbirleri ile sohbet ettiler. Utku iyi biri gibi gözüküyordu. Kıvırcık saçlı, yeşil gözlü bir çocuktu. Oldukça da komik bir kişiliğe sahipti. Eve yaklaşmışlardı. En önde Yağız ve Deniz gidiyordu. Yağızın gözü ileride bir şeye takılmıştı. Büyütmemek adına sadece Denize söyledi.

'Hey. Şuraya bak. Duman değil mi bu ?'

Denizde bakmıştı ve bunun şüphesiz duman olduğunu düşündü. Neler oluyordu ?

'Yağız gidip bir bakalım.'

Yağız diğerlerine de dumanı göstermişti. Yeşillikler arasından yükselen beyaz dumanlar. 'İkimiz bir bakalım burada kalın. Neler olabileceğini bilmiyoruz.'

Heyecanla Utku konuşmalarını böldü.

'Diğer gruplar gibi sizin evinizi de yakıyorlar. Ama daha erkendi. Gerçi siz oldukça hızlısınız.'