Reality Hurts - LeAga (Lea Salonga & Aga Muhlach)

CHAPTER 1

AGA'S POV

Nandito ako ngayon sa sala kasama ang anak ko.

"Papaaaaa!!!!! ung palabas nila Dawn, Richard, at Bea nag showing na nood tau papa" Sigaw ng anak ko na akala ko mo ang layo ko sa kanya.

"Sige, wala naman akong pasok bukas sa office eh"

"Yehey!!!" Sigaw ng anak ko at niyakap ako.

Kahit na iniwan kami ng nanay niya swerte naman ako kasi napaka mapag mahal nitong anak KO.

"Ay papa, Shopping narin tau bukas" Dagdag request ng aking anak.

"Hay nako kanina ko pa hinihintay na sabihin mo yan, At alam ko namang sasabihin mo yan haha"

"Oh, wait papa I'll just go and get the graham balls" Mae.

Oo nga pala si Anastasia Mae Muhlach. 17 years old I didn't put her middle name dahil wala namn siyang nanay eh.

Nag patuloy kami sa pagkain at pag kwe-kwentuhan. Nanonood din kami ng T.V. eto na yata ang pinaka bonding naming dalawa every saturday night.

Ngunit natahimik ako ng mag tanong si Mae tungkol sa kanyang nanay.

"Ay papa, si mama nga pala nasaan? since birth hnd ko pa siya nakikita ha." Mae. Lagi naman na namin napaguusapan to. Ngunit sadyang umaasa ang bata na makita ang kaniyang nanay.

"Tyaka papa kahit man lang sa litrato hnd ko pa siya nakikita" Mae.

Yes you heard it right. Kahit man lang sa litrato hnd pa niya nakikita. Dahil tinago ko lahat ng pic. ng nanay niya para hindi niya makita.

Dahil simula ng umalis sya, wala nang nanay ang aking anak.

Hindi man lang siya nag paalam na aalis siya. Ung kahit isang "bye" lang hnd man lang nya nabanggit.

Naiinis ako sa sarili ko. Kasi lumaki ung anak ko na walang nanay. At walang kinilalang ina.

Ewan ko ba sa batang to. Nakuha pang hanapin lagi ang nanay niya. Kahit na iniwan na siya.

"Ay pudra, wala ka man lang pic. Ng nanay ko?" Mae.

"Wala nasunog ko yata lahat, nasama sa pagsunog ko sa mga gamit nya" Pag amin ko kahit hnd naman totoo.

"Weh di nga? Bakit nyo naman sinunog papa?" Mae

"Kasi simula ng iwan nya tau, para na lng din syang abo saatin"

"Ay so bhither (bitter) pala kau nung mga panahon na un" Mae.

"Haha. Oo anak bitter ako nung mga panahon na un. Wala ngang forever eh"

"Yuck, pader ang bhither nyo! Ewww.May poneber kaya" Mae. Pasensya na ganya talaga mag salita yang anak ko haha.

But the way she speak makes me happy. Parang nanay nya lang.

"Oh edi ikaw na naniniwala sa forever haha"

"Naman! Pero papa sa totoo lang naiinis ako sa nanay ko." Sa paraan ng pag sambit ng anak ko pakiramdam ko nasasaktan sya.

"Bakit naman?"

"Kasi iniwan nya tayo. Hindi nya man lang naisip na masasaktan tau" malungkot na sambit ni Mae.

"Pero anak pag nakita mo siya nu unang gagawin mo?"

"Sorry Papar pero baka masaktan ko siya, hindi ko siya kayang yakapin eh" seryosong sambit ni Mae.

"Ay bad un anak. Wag na wag kang mananakit ng mas matanda sau"

"Bakit naman hnd mananakit? Kung tutuusin kulang pa ung sakit na maidudulot ko sa kanya kumpara sa sakit na naidulot nya saakin. Saatin." May pag kainis na sabi ni Mae.