YEDİ KALP

5. BÖLÜM (Yeni Kalp)

Göz kapaklarının ağırlığı gözlerinin açılmasını engellercesine görev üstlendi. Aklından geçenler son gördüğü kişi ve bu kişinin kimliğiyle dolu olmasına rağmen hissettiği ise kalbindeki kişiydi... Siyah saçlarının uzunluğu düşündüklerinin ve ölümle yaşam arasındaki yolun uzunluğuyla aynı duruyordu. Ela gözlerini örten göz kapaklarının açılması ıslak gözlerinin muhteşem iştihamı ile odanın tavanına bakmasına sebep oldu.

Bir ses "Poyraz..." dedi.

Başını kaldırdığı ziyaretçi koltuğundan. "Melisa Kızım." Bağırışıyla kalktı.

Melisa halsiz tavrıyla doğruldu. "Saat kaç." Diyerek devam etti.

Ezel gözlerinde ki nemi sildi. "Sen iyisin ya saatin ne önemi var. Ama çok merak ediyorsan gecenin ikisi. Şimdi uyu dinlenmen gerekiyor ağır kazadan kurtuldun." Dedi

Boğazı düğümlendi ela gözlerinin parlaklığıyla odayı tekrar göz gezdirdi. "Poyraz nerede, Burada olmalıydı." Diyerek devam etti. "Seni bu hale getirip, bu Kazaya sebep olan o pisliğimi soruyorsun.

"Baba lütfen yeter birilerini suçlamaktan vazgeç, Poyraz beni burada tek başıma bırakmaz ki."

"Bak tek başına değilsin ben buradayım, bu ortak bir karardı arkadaşların benim kalmamı istedi." Gönlü istemese de ağzından çıkan kelimeler; "Tamam umarım doğru söylüyorsundur. Poyrazdan bilgiler öğreneceğim." oldu.

"Hadi uyu şimdi, yarın gelince bol bol konuşursunuz." Melisa gözlerini, kalbindeki kişiyi göremeden kapattı. Uzun bir uykuya dalıp dinlenmek, Poyraz'ı daha çabuk görmek demekti. Babasının arkadaşlarına davranışlarını hissetmiş gibi biran irkildi. Kayboldu hayallerde Üniversite ve Poyraz arasında gezen bir halat gibi oradan oraya oradan oraya... Ezel bir süre uyanık kalıp, etrafı kontrol ettikten sonra uyudu.

Sabahın ışıkları ile aydınlık gökyüzü pencereden göz ediyordu. Ezel yattığı koltuktan ayaklanarak Melisaya baktı. Odadan çıkarak önce doktora sonra, kantine uğrayıp bir kaç poğaça yedi. Melisa gözlerini yeniden açtı. Bu sefer göz kapakları ona daha hafif geldi.

"Bugün daha güzel bir gün olacak." diyerek hayıflandı. Koridordan sesler gelmeye başlayınca merak etti. Çok geçmeden kapı yavaşça açıldı ama odaya giren kimse olmadı. Kalbi dışarıya fırlarcasına attı.

"Hey kimsin." Dedi. Ses duyamayınca "Baba" diyerek devam etti. "Orada biri var ve içeri girmeye mi korkuyor."

"Hayır, benim tabi ki, şapşal hasta."

"Aras, ses vermen yeterliydi. Ama sende oda yoktu öyle değil mi?"

"Yanlışlıkla dil ameliyatı yapmışlar sana, biraz uzamışta. " Melisayı ilginç bir gülme hali aldı. "Gülme efekti de eklemiş olabilirler." Dedi Aras.

"Hey tamam, yeter hep bu yatakta yatmayacağım ona göre, Poyraz ve diğerleri nerede." Diyerek karşılık verdi.

"İşleri çıktı Kristen seni taburcu ederken yetişecek. Emily birazdan gelir. Biricik aşkının işi çıktı annemle gitti. Başka sorunuz Rapunzel."

"Siz abi kardeş cümlelere çalışıyor musunuz?"

"Ne konuda?"

"İkinizin de Bana takma isimlerle hitap etmeniz ne kadar da ilginç." Odaya ani bir giriş yapan bir kişiden ses duyuldu.

"Ah Melisa çok bekledik akşam uyanmadın evlere dağıldık bizde" Diyerek ekledi.

Melisa başını sese doğru çevirdi. "Emily gel, Aras beni güldürüyor dikişler fırlayacak." Dedi.