wolvenacademie, on hold

Hoofdstuk 23

Met veel tegenzin was ik het bad uitgekomen en had ik kleren van Mace aangetrokken. Eigenlijk wilde ik een bed in duiken en slapen maar Mace bleef voet bij stuk houden dat ik moest eten.
In de woonkamer bleef ik staan, ik durfde zijn moeder niet onder ogen te komen. Ik vond het verschrikkelijk dat zij me zo gezien had.
Mace pakte mijn hand vast en trok mij mee de keuken in. Achter het fornuis stonden een man en een vrouw te koken.
"Ach daar zijn jullie", zei de vrouw vrolijk.
"Ga maar in de woonkamer zitten. Dan gaan we daar zitten", zei Peter de vader van Mace.
Ik kroop in de hoek van de bank in de hoop een soort van onzichtbaar te worden. De moeder van Mace kwam met een overvol bord aangelopen en gaf het aan mij.
"Ik ben Marie Claire."
"Ik ben Rey."
"Fijn je te ontmoeten."
"Ik had het prettiger gevonden als het onder andere omstandigheden was."
"Dat kan ik me voorstellen. Eet nu maar lekker, je moet op kracht komen."
"Dank je wel."

Na een paar minuten kwam Mace binnen gelopen met zijn ouders. Mace kwam naast mij zitten en zijn ouders gingen op de andere bank zitten. Er werd niet gesproken tijdens het eten.
Ik voelde me er erg ongemakkelijk onder waardoor ik bijna geen hap door mijn keel kreeg.
De rest had er blijkbaar totaal geen last van en aten gewoon rustig door. Misschien moest ik er niet te veel bij nadenken en gewoon door eten. Na het eten kwam er nog thee en taart. Bij het idee alleen al werd ik misselijk maar puur uit beleefdheid at ik alles op. Bij de vierde hap voelde ik mijn maag zich omkeren. Ik excuseerde mezelf even en toen ik uit het zicht was zette ik het op een rennen naar boven. Ik hing net met mijn hoofd boven de wc toen ik over moest geven.
Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Dit was de tweede keer dat ik mezelf voor schut zetten tegenover zijn moeder. Lekkere eerste indruk had ik gemaakt.
Na een paar minuten kwam ik weer beneden aan. Marie Claire gaf me een nieuwe grote kop warme thee en glimlachte naar mij.
"Hoe gaat het Rey?", vroeg Peter.
"Het gaat goed. Hoe gaat het met u?"
"Geen u alsjeblieft."
"Sorry meneer. Mevrouw nog bedankt voor het eten. Het was erg lekker."
"Graag gedaan hoor", zei Marie Claire.
"Was dit je eerste transformatie?", vroeg Peter.
"Ja meneer."
"Je bent nog wel jong voor je eerste transformatie."
"Dat weet ik meneer."
"Zijn je ouders hiervan op de hoogte?"
"Die zijn overleden meneer."
"Haar broer heb ik geïnformeerd", zei Mace.
"Het spijt me Rey. Als ik dat wist had ik er niet naar gevraagd."
"Het geeft niet meneer. Het is lang geleden gebeurd."
"Is het eerder gebeurd in jou familie?"
"Eerder transformeren bedoelt u?"
"Ja."
"Niet dat ik weet."
"Hoezo?" vroeg Mace.
"Het komt wel eens voor in sommige families."
"Wat als dat niet voor komt in mijn familie?"
"Het kan ook gebeuren als iemand in paniek is of in een nare situatie zit."
"Dat was niet het geval bij mij."
"Is er iets gebeurd in de afgelopen tijd?"
"Shit", fluisterde ik.
Mace keek me vragend aan, ik voelde de blikken van Peter en Marie Claire ook.
"Ik pak even een glas water."

In de keuken liep ik de tuin in, wat me te binnen schoot daar werd ik niet echt happy van. Ik genoot van de frisse lucht en pakte daarna snel een glas water voor ze dachten dat ik er vandoor was gegaan.
"Wil je ons vertellen wat er gebeurd is?", vroeg Marie Claire.
"Ik ben in een vechtpartij beland met drie wolven."
"De vijandige wolven?", vroeg Marie Claire.
"Dat klopt mevrouw."
"In je menselijk vorm?"
"Ja mevrouw."
"Heb je er iets aan over gehouden?", vroeg Peter.
"Ik ben gebeten en een wolf heeft mij open gehaald met zijn klauw."
"Waar ben je gebeten?", vroeg Peter.
"In de zijkant van mijn buik."
"Wil je ons de plek laten zien?", vroeg Marie Claire.
Ik deed zonder moeilijk te doen mijn trui omhoog zodat zij de plek konden zien.
"Is het lang geleden gebeurd?"
"Ik denk een maand geleden."
"Wat is er dan?", vroeg Mace.
Nadat ik mijn trui omlaag had gedaan ging ik naast Mace zitten. Het hele gesprek gaf mij een ontzettend naar gevoel.

"De beet van onze vijand blijft altijd zichtbaar", zei Peter.
"Ik ben zo vaak gebeten. Bij mij zie je er niks meer van", zei Mace.
"Als wij in ons mens gedaante gebeten worden door de vijand blijft het zichtbaar", zei Peter.
"Bij jou Rey is de beet verdwenen", zei Marie Claire.
"Wat houd dat in?"
"Vast niks om je zorgen over te maken", zei Peter.
"Speelt er iets op de academie waarbij je denkt dat je gevaar loopt?" vroeg Marie Claire.
"Nee."
"Wees alert. Je wolf heeft je niet voor niets laten veranderen."
"Ik zal op blijven letten."
"Mace breng Rey even naar boven dan kan ze rusten", zei Marie Claire.
"Blijf maar zitten. Ik red het wel alleen naar boven."
Langzaam stond ik op en gaf de ouders van Mace een hand.
"Dank u wel voor alles."