wolvenacademie, on hold

Hoofdstuk 17

"Heb jij mijn berichtje ontvangen?", vroeg hij.

" Dat heb ik. Ky, wij kunnen niet samen zijn. Ik heb jou verteld over die jongen toch?", vroeg ik hem.

"Ja dat klopt", zei Ky.

"Ik heb hem gesproken en hij is ook verliefd op mij. Sinds kort zijn wij een stelletje."

Ky sloeg op de deur en keek mij boos aan.

"Hoe kan jij zo met mijn gevoelens spelen! Beteken ik dan niks voor jou!", schreeuwde hij.

"Wat jij nu zegt is niet redelijk. Ik heb jou na onze picknick gelijk verteld dat het niks kon worden omdat ik verliefd ben op iemand anders", zei ik zo rustig mogelijk.

Mijn bloed kookte ondertussen waardoor ik echt moeite had om rustig te blijven.

"Dan had jij niet met mij mee moeten gaan!", schreeuwde hij.

"Dat had ik achteraf beter niet kunnen doen, het spijt mij", zei ik tegen hem.

"Daar heb ik niks aan. Ik kan alleen maar denken aan onze kus, jouw ogen, jouw lach, jouw geur. Ik krijg jou niet uit mijn hoofd!", schreeuwde Ky.

Kut man moet hij nu echt zeggen dat ik met hem gezoend heb?

Mace kan alles horen, verdorie moet ik weer wat uitleggen zo.

"Het spijt mij Ky, ik wist echt niet dat jou gevoelens voor mij zo diep gingen. Als ik dat wist dan was ik niet met jou mee gegaan", zei ik zachtjes.

Ky sloeg nog één keer op de deur en liep daarna weg.

Toen ik de deur dicht deed schrok ik van Mace die er achter verscholen stond.

"Dus", zei Mace.

Ik deed de deur op slot en keek hem aan.

"Ik wilde niet bekennen dat ik gevoelens voor jou had. Ik had bedacht dat als ik iets met Ky zou krijgen dat ik jou wel kon vergeten. Toen hij mij kuste waren mijn gedachten alleen maar bij jou. De kus betekende niks voor mij, het was een eye opener. Het was voor mij een bevestiging dat ik echt verliefd op jou was."

Als dit nu al het einde was van iets moois kon ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan.

Ik wilde hem niet verliezen want hij maakt mij echt gelukkig.

Mace zei niks en keek mij alleen maar aan.

" Wat nu?", vroeg ik voorzichtig.

Zijn stilte zei voor mij meer als duizend woorden.

Ik liep naar mijn plek toe zodat hij mijn tranen niet zou zien.

Ik was het boek vergeten en liep naar de plek waar ik net nog gestaan had met Mace.

Toen ik terug kwam met mijn boek liep ik tegen Mace aan.

"Sorry", mompelde ik.

Ik wilde gaan zitten maar Mace hield mij tegen en trok mij bij het raam vandaan.

Hij trok ons tussen de boeken kasten in.

Hij duwde zachtjes mijn gezicht omhoog zodat ik hem aan moest kijken.

Mace maakte mijn wang met zijn hand droog en keek mij diep in mijn ogen aan.

"Jij hebt echt geen gevoelens voor hem?", vroeg hij zachtjes.

"Ziet het er zo uit dat ik gevoelens voor hem heb?", vroeg ik een beetje sarcastisch.

Mace bleef mij aan kijken.