Eva in opleiding.

Hoofdstuk 12

POV EVA
In de ambulance onderweg naar het ziekenhuis kan ik alleen maar denken over hoe stom ik ben geweest. Waarom kon ik dat stomme boek niet in de ponti laten liggen. Als ik dat niet gedaan had zou Wolfs er niet zo slecht bijliggen. Ik weet er altijd weer een zootje van te maken. In het ziekenhuis aangekomen word hij gelijk geopereerd. Ik zit pas een half uur in de wachtkamer maar het lijkt al uren. Ik ben in een korte tijd veel van hem gaan houden. En mijn wereld stort in als hij het niet gaat redden. Ik ben maar aan het ijsberen in de wachtkamer. Volgens mij ergeren de andere mensen zich rot. Maar ik kan er echt niks aan doen. Ik zou gebeld worden als ze Frank hebben gevonden. Maar ik ben nog steeds niet gebeld. Opeens gaat de deur open. En komt er een arts aan. "Mevrouw van Dongen. Het gaat erg slecht met Dhr Wolfs. Hij heeft veel bloed verloren en een infectie opgelopen. Hierdoor is het niet zeker of hij het gaat redden." Zijn woorden komen bij mij als een shock naar binnen. "Je mag bij hem komen. Maar hij heeft zijn rust hard nodig." Ik bedank de arts en loop naar binnen. Ik schrik als Floris zie. Er zitten allemaal apparaten om hem heen, en hij ziet er erg wit uit. Ik kom dicht bij hem zitten en pak zijn hand vast. Ik knijp er zachtjes in, ik de hoop dat hij het door heeft. Maar ik ben bang dat hij het straks niet hoort. De dokter komt nog een keer langs. "Mevrouw van Dongen we hebben besloten Meneer Wolfs over te laten vliegen naar Amsterdam. Daar wonen jullie beide, en het ziekenhuis is meer gespecialiseerd dan hier. Over een uurtje vertrekken jullie." Zegt de arts tegen me. Ik bedank de arts weer en een uurtje later zit ik naast Floris in de helikopter. Hij ligt nog steeds in coma. Ik begin me steeds meer zorgen te maken. Ik wil gewoon dat hij reageert. Dat hij weer helemaal beter is. Maar waarom is mijn leven altijd zo. Er gebeurd altijd wel weer wat, waardoor het weer tegen zit.