Wanted: Mr. Perfect (Published Under Pop Fiction)

Perfect 48

One chapter left and then epilogue. :)

**************

I did practice my supposed to be poker face, right? Pero bakit ganito, parang nababsa n'ya ang nasa isip ko. Bakit ganito? Alam n'yang nasasaktan at nahihirapan ako. We can't be together anymore. The past two years was enough for me to know, who should I choose.

Binigyan ko naman s'ya ng chance. Lahat na ng chance binigay ko sa kanya, kahit pagpapakatanga binigay ko na rin. Ngumiti si Hunter, napahinto ako sa pag-iisip ko.

"Saan ka pupunta?"

"Gusto ko sana magpahangin," I told him honestly. "Ikaw?"

"Magpapahangin din."

I smiled back at him, pero 'yung sa akin pilit. I don't know how to act infront of him anymore. Kailangan ba pakita ko sa kanya na totally naka-move on na ako sa kagagahan ko? Nauna akong bumaba kay Hunter, ramdam ko ang presensya n'ya mula sa likod ko.

Lumakad pa ako papunta sa likod ng bahay, kung saan may puno na pwede namin upuan. Buti na lang, natapos na ang pagcelebrate nila. Sobrang tahimik na, at sobrang lamig nadin ng hangin. Ang sarap pumikit at kalimutan ang lahat.

"Kamusta, babae..."

His endearment to me. Hindi ako pwede magpaapekto. Hindi ako pwede manghina dahil sa tinawag n'ya lang akong 'babae'

"Okay naman, Hunter. Life's treating me well."

"Kamusta si Garreth as boyfriend? Masaya ba?" natawa si Hunter. "Nakita mo na 'yung forever mo?"

"Yeah..." sagot ko. "Masaya, hindi n'ya ko iniiwan."

"Ah." ang tangi n'ya nasagot. "Sorry pala ulit."

Napataas ang kilay ko. "Sorry? Sa nangyari? Sus, okay na 'yon. Nakamove on na tayo pare-pareho 'diba? Ilan months na kaya, Hunter. Seriously?" pagjojoke ko.

Tumawa kami pareho at tumingin sa langit. "Parang kelan lang... Babae. Abot kamay pa kita, nasa tabi lang kita."

"Yeah, parang kailan lang." saad ko. "Anyway, nagresign ka daw sa work mo? How true?"

"Taking a break."

"Ah."

And here you go our awkward silence again... Tumayo na ako, baka kasi magising si Garreth at hanapin ako. It's not a good idea if he sees me with Hunter. Alam ko kung paano magbeastmode ang lalaking 'yon, napakaseloso pa man din n'ya.

"Well, Hunter... Akyat na ako. Dinalaw na ako ng antok. Dito ka lang ba o sasabay kana?"

"Dito lang." maikling tugon n'ya.

"Okie. Bukas na lang. Goodnight." tumalikod na ako para umalis.

Pero hindi pa ako nakakalayo ng maramdaman ko ang kamay n'ya mula sa bewang ko. Yakap-yakap n'ya ako na patalikod. His head lowered on my neck, and I could feel that there's a tears flowing on his eyes.

"Babae..." he soabed.

I didn't know how to answer. I never see him like this before. Hindi umiiyak si Hunter sa harap ko o kung anuman ang nagawa n'yang kasalan.

"H-hunter, let go." nanghihinang sabi ko. "P-please," pero mas lalo n'ya pa hinigpitan ang pagyaka sa'kin.

Tumulo narin ang luha ko. Hindi ko na mapigilan ang sarili ko sa pag-iyak, hindi ko alam kung para saan ang iyak ko. Para ba sa kanya? O para sa akin? Baka para sa amin dalawa? Because I know, no matter what he says, I'm still broken. I can't be fix right now.

"C-choose me again..." he pleaded, while crying on my shoulder. "Please, hahabulin kita kahit saan ka pumunta. Piliin mo lang ako. Kahit iwasan mo ako, hahabulin kita... Babae.. Please, don't go with him. Stay. I want you here..."

Hinawakan ko ang kamay n'ya na nasa bewang ko. "I-I can't choos you again... Sorry, Hunter... I'm sorry..." pilit kong tinatanggal 'yung kamay n'ya pero sobrang higpit ng yakap nito sa bewang ko.

"Anong gusto mong gawin ko? I can't live without you. Ang hirap pala mawala ang taong pinaka nagbigay ng impact sa buhay mo... Every night pinagsisisihan ko na hindi kita sinipot. I've been thinking how much you suffered because of me. I'm sorry if I take you for granted. I didn't intend to do that, it's not my intention."

"Bitiwan mo muna ako, please..." ayoko marinig ang paliwanag n'ya ngayon. Kasi nanghihina ako, baka hindi ko kayanin. Baka mas lalo lang ako masaktan. Aasa na naman ako, kapag umaasa ako at hindi s'y a bumalik masasaktan nanaman ako.

"Hindi kita bibitawan, babae... Hindi ngayon. Ayokong bitawan ko... Gusto kong gawin 'yung ginawa ni Garreth I want to kidnap you but I don't think it's the best way to win you back."

"H-hunter," my voice was breaking. Sobra sobrang emosyon ang nararamdaman ko. Nakahawak padin ako sa kamay n'ya at pilit tinatanggal ito. "Ano ba..."

"A-ashley..." iyak din ni Hunter sa akin.

"What do you want me to do? Para bitawan mo lang ako?" tanong ko. "Tell me, bitawan mo lang ako.."

"Love me again, please. Give me a chance. I'm begging you..." yumuko ang mukha ni Hunter sa balikat ko na basang basa na ng luha n'ya.

"If the situation was reverse would you do the same for me? You got hurt too man times with the same person. Susugal ka paba? Kahit ilan beses na s'ya nangako sa'yo at ilan beses kana pinaasa?"

Lumuluwag na 'yung hawak n'ya sa akin. I continued talking. "You kept on promising. Pero hindi mo tinutupad, inuulit mo lang kasi ang lahat, Hunter... Madistract ka lang saglit, iiwan mo na ako agad. Fair ba 'yon? Sa isang babaeng katulad ko? May mali ba sa'kin? That's why you're always taking me for granted. Kung may option ka palagi, at ako 'yung isa? I know you're willing to give me up, kasi alam na alam mo na kapag bumalik ka parang tanga parin akong naghihintay sa'yo."

Bumitaw na s'ya ng tuluyan. Napaupo ako sa lupa dahil nanghihna na talaga ang tuhod ko. Ihinilamos ko ang kamay ko para hindi n'ya makita, how wasted I am. "It's been a freaking hell crazy ride being with you, Hunter. It's the best and the worst. I feel safe... but lost. I hate you at first but then I loved you at last. Nung nagkasama tayo rito doon ko lang nakita ang ibang side mo, and I didn't notice that I was falling for you real fast."

"Sana hindi na lang kita nakilala. Sana hindi na lang ikaw 'yung pinili ni Zach para maging bodyguard ko. Because a real bodyguard was supposed to protect her boss, but you left me shuttered. You freaking kill me inside."

Lumuhod si Hunter sa gilid ko. I looked at him, I can't do anything. I'm selfless right now... Ang blurry ng paningin ko. I don't want him like this. I stood up. "I have Garreth at my side, I can't have you both again. Hindi na ako 'yung selfish na Ashley na nakilala mo."

"I'm sorry...babae. Forgive me.."

"Yes... Pero naman Hunter. Sana... Sana intindihin mo ako, kasi ikaw palagi kitang iniintindi nung andito ka sa sitwasyon ko. If I'm getting a lot of hate of what I'm doing to you then so be it. Kasi hindi alam ng iba kung ano 'yung naramdaman ko. Kung gaano kasakit maranasan 'yung naranasan ko. Pero sana, h'wag mo isipin that this is just your fault, Hunter... This is mine too. Ours."

Nakita ko s'yang tumango. I ran away, tumakbo ako paakyat. Pinahid ko muna 'yung luha ko bago pumasok sa kwarto. I calm myself, pumunta narin ako sa kusina para uminom ng tubig. Nang medyo mahimasmasan saka ako pumasok.

Humiga ako sa tabi ni Garreth at niyakap s'ya. "Hindi ka makatulog?" nagulat ako nang marinig ko ang boses n'ya.

"Hindi eh..." mahina kong tugon.

"Don't worry, aalis na tayo bukas. Saglit lang tayo sa wedding."

"Are you in a rash?"

"There's an emergency call. I have to be with my group."

"Okay.." sagot ko. Niyakap ko si Garreth at sumandal sa braso n'ya. "Mahal mo ba ako?" tanong ko sa sakanya.

"Oo naman, bakit mo natanong?"

"Wala lang... too many things happened in the past. Who would have thought magkakaroon din ako ng feelings sa'yo?"

"I'm pretty confident about that, Ashley Esqueza. Pero kung bibigyan ka ng pagkakataon pumili sa amin dalawa ni Hunter, sino ang pipiliin mo? Mahal ka o mahal mo?" tinakapan ni Garreth 'yung bibig ko para hindi ako makasagot. "You don't need to answer it tonight. Let me know tomorrow. Matulog ka na, panget."