Familie strijd in de 61ste Hongerspelen

Hoofdstuk 17 - De slaapplek

Net op het moment dat we ons lieten neervallen op het gras, ging er een knal door de lucht heen. Een dode. Weer hoorde ik het kanon afgaan, nog een dode. Wie zouden er dood zijn gegaan? Ik keek snel naar Tare en Rodge, zij keken mij net zo geschrokken aan. Dat liet ons weer herinneren dat even neerzakken misschien niet zo verstandig is, dat we in een echt spel zitten. Wie waren er eigenlijk nog in leven? Na het bloedbad waren er geen doden meer gevallen tot nu toe. Bij het bloedbad waren er 11 overleden, waar van er dus nog 13 leefden. Wij drieën en nog 10 anderen. Allebei de spelers van district 1 en 2. Dan het meisje van district 3 en de jongen van district 4. Ook de jongen van district 5 leefde nog. Het meisje van district 7, Tare dus, was nog in leven. De jongen van district 8 en het meisje van district 10. Wij allebei van district 11 en bij district 12 was de jongen overleden. Vreselijk dit, en daarvan zijn er weer 2 overleden. Misschien wel van de beroeps twee, gedood door iemand anders. Dat zou erg in het voordeel zijn voor ons, maar dat betekend ook weer dat er een echte moordenaar in het spel zit. Waarschijnlijk een opzettelijke. Maar het kunnen ook mutanten zijn, die ze gedood hebben. Dat zouden de spelmakers dan gedaan hebben omdat er niet veel gebeurd was. We zijn nu ongeveer 2 dagen in de arena. Nog maar 11 spelers over, maar wie? We zouden het vanavond te zien krijgen. Ik kreeg er al de rillingen van. Het kon trouwens ook zijn dat dat het meisje van District 1, Mandy geloof ik, ruzie had met het meisje uit District 3, Kate. Ze hadden bij de trainingen al een klein conflict. Misschien hadden ze dat nu weer en was het uitgelopen tot een echt gevecht, waarbij ze allebei overleden zijn. Dat zou echt in het voordeel voor ons zijn. We moesten trouwens eens een schuilplek gaan zoeken. Ik stond op en keek Tare en Rodge aan. ''We moeten een schuilplek vinden om de nacht te kunnen doorbrengen. En eten vinden lijkt me ook handig, dat doe ik wel. Ik heb goed bij de trainingen gevolgt wat je wel en niet mag eten, jij toch ook Rodge?'' Rodge keek even op. ''Ja, dat heb ik ja. Met tegenzin helaas.'' Hij stond ook op en trok Tare overeind. ''Eerst maar een schuilplek dan.'' zei Tare rustig. Ik stemde toe en volgde Rodge, die al een stukje verder op liep. 

''Hoe oud ben jij eigenlijk, Tare?'' vroeg ik aan haar. Ik schatte haar 14, maar ik vraag me af of ze dat wel eigenlijk is. Ze is best wijs voor haar leeftijd dan. ''17.'' zei ze dan. Ik trok mijn wenkbrauwen op, 17? Dat had ik echt niet verwacht. Ze was net zo oud als Rodge. ''Ik ben 15.'' zei ik dan tegen haar. Ze knikte even. ''Wist je dat al?'' vroeg ik aan haar. Weer knikte ze. ''Van je broer.'' zei ze met een glimlach. ''Aha vandaar.'' we liepen een stukje zonder te praten verder, maar ik kon me niet inhouden. ''Heb je ook broers of zussen, of ben je enigs kind?'' vroeg ik dan aan haar. ''Ik ben enigs kind. Mijn ouders hadden wel een jongen gewild volgens mij, maar ja aan 1 kind hadden ze al genoeg werk.'' zei Tare dan. ''Ik gun het je echt.'' zei ik dan. ''Wat?'' vroeg Tare. ''De eerste plek in deze strijd. Dat je wint.´´ zei ik dan. Ze glimlachte even. ''Ik gun het jou en je broer ook. Vreselijk dat jullie samen moeten, dat kan gewoon niet.'' Zei ze dan. Ik keek even getreurt naar beneden. Ik snap nog steeds niet hoe het heeft kunnen gebeuren. Wij twee allebei, gelijk. Dat is echt vreemd. Maar goed, ik moet het maar accepteren. We liepen verder door de bossen heen. Het ging al schemeren en we hadden nog steeds geen voedsel of een schuilplek. Ik keek angstig om me heen. Overal zouden andere tributen kunnen zitten die ons zo neerhaalden. Ik schudde de gedachte uit mijn hoofd, daar mocht ik niet aan de denken. Rodge stopte even met lopen, en keek meteen naar links en rechts. Hij hield zijn hand op, dat betekend dat we stil moesten zijn. Ik keek even angstig naar Tare, die ook angstig naar mij keek. Dan haalde Rodge zijn hand naar beneden en ging weer verder lopen. Ik liet het achterwege, en liep meteen achter Rodge aan. 

Even later stonden we weer stil.  ''We hebben geen andere keus. We moeten in een boom klimmen en daarin overnachten. Verdere schuilplekken zijn hier niet, en niemand zal naar ons kijken. Hoop ik.'' zei Rodge dan. Hij had gelijk. We waren al lang aan het lopen en het begon steeds donkerder te worden. Er waren nergens schuilplekken en naar de andere kant van de arena gaan had ook geen zin. Daar had je moeras of een donker woud, daar kon je helemaal niet overleven. Wat zou daar allemaal gebeuren? Zouden er allemaal vallen zitten die die twee tributen tot de dood hebben gebracht? Ik sloeg even een diepe zucht, zo mocht ik niet denken. Ik keek even naar Tare. ''Welke boom neem jij?'' vroeg ik aan haar. Ze wees op een dikke boom naast haar. Boven in de boom was er genoeg om te overnachten, misschien wel voor ons twee. Je kon op de hele dikke takken bovenin gaan zitten, en je daar vast maken. Zo kon je veilig in slaap vallen. ''Zullen wij twee daarin gaan, en Rodge jij in die boom er naast? Zo hebben ze ons, als ze ons ontdekken, niet alle drie meteen gevonden. Dan zou de ander nog in kunnen grijpen.'' ''Is goed.'' zei Rodge. Hij sloeg een rugzak om en klimde de boom in. Even dacht ik dat hij zou gaan vallen, maar dat was maar waanzin. Even later zat hij bovenin, op een grote, dikke tak. Vanaf daar glimlachte hij even naar mij, en pakte toen een stuk touw uit de rugzak en sloeg die om de tak en zichzelf heen, en maakte zichzelf zo vast. Slim bedacht. Ik zag Tare ondertussen al een dikke tak in beslag nemen. Ze had ook de rugzak al meegenomen. Maar wat, we hadden maar twee touwen. Ik zal naast Tare moeten gaan liggen, die tak kan ons vast houden en is echt wel breed genoeg. Al deze bomen hier waren trouwens breed en groot. Ik klimde de boom in. Het was vermoeiender dan het leek. Mijn voet gleed van de boom af. ''Shitzooi.'' sisde ik dan. Ik keek geirriteerd naar de boom toen ik weer beneden stond, een held hierin ben ik ook niet. Ik zette mijn voet op een dikke, korte tak die uit de boom stak. Zo hield ik het vol, telkens op een aantal dikkere, uitstekende stukken staan. Binnen een minuut zat ik naast Tare op een dikke, brede tak. Ik hield mijn rugzak om voor het geval dat hij van me af zou vallen. ''Maak jij ons vast?'' vroeg ik aan Tare. Ze knikte. ''Je moet me wel helpen, ik kan het niet alleen.'' zei ze dan. Ze sloeg het touw om ons heen, en om de boomstronk van onder. Het touw kwam bij mij terecht en ik gaf het door aan Tare. Ze maakt het uiteinde en het begin aan elkaar vast, een simpele maar goede knoop die ons zou vasthouden en die snel los te maken viel in nood. Ik glimlachte even naar haar. ''Slaap lekker.'' zei ik dan. ''Slaap lekker.'' zei ze. Ik hoorde Rodge ook nog welterusten zeggen, maar op dat moment viel ik al in slaap.