Familie strijd in de 61ste Hongerspelen

Hoofdstuk 21 - Ongeloof

Met z'n vieren renden we gehaast door het bos. We probeerden iedere tak, stronk of wortel te ontwijken wanneer we elk om de seconde vluchtig om keken. Ik volgde de gedaante voor me, hij was snel, sterk en vooral ongeloofwaardig, maar we konden niet anders. Ik hoorde gehijg achter me. Het meisje probeerde me bij te houden, maar had blijkbaar niet alle conditie meer. Ze trok de tape van haar mond en stopte hem dan in haar zak. Geen sporen achterlaten nooit. Ik keek verder naar achteren, nog een gedaante. Snel, behendig en vooral dapper. Waar hij al die kracht vandaan haalde... Niemand weet het. Ik keek gehaast weer vooruit en ontweek net een omgevallen boom die wel doorgesneden leek te zijn. Ik haalde verbaasd mijn wenkbrauwen op, maar liet de gedachte meteen achter me. Niet aan denken... Niet aan slechte dingen denken... Gewoon doorgaan. We veranderden net van koers toen we een akelige, woeste stem hoorden galmen door het bos. Geschreeuw, gevloek.... Ze was bij bewustzijn. Hoe had dit kunnen gebeuren?

Op het moment dat ik Tare en Rodge naar mij toe zag lopen probeerde ik de tape van mijn mond af te gillen, mijzelf los te maken uit het touw. Ik heb probeerde door de tape heen op de touwen bijten, zonder succes. Met betraande ogen keek ik van Rodge naar Tare. Rodge schudde zijn hoofd en probeerde me gerust te stellen met glimlachjes en knikjes, wat uiteindelijk alleen maar negatieve gedachtes omhoog haalde. Zijn lach nooit meer kunnen zien, zijn knikjes nooit meer kunnen aanvaarden... Ik keek vol ongeloof naar Victoria, die trots achter hun aan liep. Zíj...Zíj.... Woest schudde ik mijn hoofd heen en weer, probeerde ik weer te gillen en schopte ik met mijn vastgebonden voeten mijn frustraties weg te schoppen. Ook zonder succes. Grice pakte mij beet bij mijn hoofd en schouders en duwde me vervolgens hard tegen de grond aan. Het deed pijn, zijn handen waren zo groot dat ze mijn hoofd konden vastpakken als een handbal. Ik probeerde mezelf los te krijgen uit zijn greep, wat ook niet lukte. Ik gaf op, en liet me dan maar over aan Grice. Woest keek ik nog naar Victoria. Ze keek me vrolijk aan, alsof het haar niks deed. ''Straks hebben we d'r weer een paar minder, Grice.'' Zei Victoria vrolijk. Ze duwde Rodge richting Grice en pakte dan zelf Tare beet. Grice ving Rodge dan op nadat hij mij had losgelaten. Vol ongeloof keek ik de twee aan... Hoe konden ze dit in hun hoofd halen? Ik zag dat Victoria, Tare op de grond duwde en daarna in korte tijd haar beide enkels en polsen aan elkaar had vastmaakte. Snel had ze ondertussen ook wat tape op de mond van Tare geplakt. Ondertussen had Grice hetzelfde met Rodge gedaan, en zaten we nu met z'n drieeën, gezellig naast elkaar. We wisten alledrie dat we minder dan een uur te leven hadden. Mijn ogen vulden zich met tranen, ze liepen er uit, sneller en sneller... Alsof er geen einde aan kwam. Ik probeerde richting Tare en Rodge te kijken, maar ik voelde de kracht niet meer... Ik was op. Op van verdriet. Op van wat er zo ging komen. Ik zag Victoria voor me met een mes zwaaien alsof ze er zo één voor één eentje in ons hart ging gooien. Ik schudde mijn hoofd sloom en liet hem ondertussen neervallen, dit mag niet waar zijn... Wat hebben wij drie ooit gedaan waarom we zo flink gestraft moeten worden? Wát heb ik ooit fout gedaan?! Ik heb gewerkt voor mijn familie, Rodge heeft gewerkt voor onze familie... We hebben alles op alles gezet om rond te komen... Om iedere dag eten te hebben... Drinken... We deden alles! Ik voelde mijn neus dicht gaan en de tranen nog sneller uit mijn ogen stromen. Waarom... Ik voelde een koude hand boven onder mijn kin die mijn hoofd omhoog duwde. ''Lafaard...,'' hoorde ik Victoria fluisteren. Ze schudde flink haar hoofd. Dan ging ze weer omhoog en liep ze naar Grice toe. Ze trok hem naar haar toe en fluisterde iets in zijn oor. Hij knikte en liep dan de tent uit. Victoria draaide zich weer om naar ons toe gericht. ''Zo... Wat zijn jullie laatste wensen?'' vroeg ze vrolijk. We keken alle drie woest naar Victoria. ''Oh ja, natuurlijk... De tape.'' ze gritste één voor één de tape van onze monden af. Dan trok ze haar wenkbrauwen op. ''Nou?'' Ze keek naar Tare. Tare zat links van ons drie en keek woest naar Victoria. Ze zag er niet bang uit of geraakt, nee ze keek dood normaal uit haar ogen. Stiekem zag ik wel wat tranen bij haar opkomen. ''Jouw dood.'' zei ze dan kil tegen Victoria. Victoria begon te lachen, harder en harder. Ze slaakte een kreet van blijheid en keek dan weer naar Tare. ''Graag mogelijke wensen...'' Zei Victoria dan. Tare rolde met haar ogen. Victoria keek om toen ze Grice terug zag komen met een box vol messen met verschillende maten. Groot, klein, dun, dik... Hij zette de bok naast haar neer en keek dan een beetje twijfelend naar Victoria. Victoria plakte de tape terug op onze monden en ontweek de blik van Grice. Ze pakte dan een mes uit de box en bekeek hem aandachtelijk. ''Wie eerst?'' vroeg ze dan. Niemand antwoorde, wat logisch was. Ze gooide het mes terug in de box en keek toen woest naar Grice. ''Noem je dít wapens?!" ze keek Grice woest aan. '''Hiermee kan ik toch niemand een mooie dood geven?!'' Ze duwde Grice opzij en liep boos naar de andere, open tent toe. Grice keek haar woest na.

Op dit moment zou je denken dat Victoria terug zou komen rennen, ons neerhalen en dan vrolijk de Hongerspelen winnen. Maar nee, zo zal het blijkbaar niet gaan.

Grice keek vluchtig naar ons en begon dan onverwacht onze enkels en polsen los te maken. Het ging sneller dan snel, binnen no time stonden we alle drie weer recht op. We keken hem verbaasd aan. ''Pak wapens, waar je maar kan, voedsel... Alles.'' Hij wenkte naar alle spullen die in de tent lagen en rende toen naar de andere, open tent toe, waar Victoria zich bevond. Ik volgde hem met mijn ogen en zag hem dan een box optillen alsof het niks was, en die tegen Victoria aangooien. Ik slaakte een kreet. Wat?! Beangstigend keek ik naar de twee. Victoria leek buiten bewustzijn, maar probeerde na enkele seconden weer op te staan. Dit viel Grice ook op en hij gooide de box nogmaals richting Victoria toe. Ze keek geschrokken om en probeerde zich nog te verdedigen, maar het was te laat. Buiten bewustzijn was ze nu wel degelijk. Tare schudde me wakker uit het gevecht en wenkte naar de spullen om mij heen. Vluchtig greep ik naar allerlei spullen en voedsel en probeerde ik mijn zakken zo goed mogelijk te vullen. Ik zag een rugzak liggen en vulde die dan ook meteen met allerlei wapens. Vol ongeloof keek ik dan weer naar Grice. Hij keek van Victoria naar mij en glimlachte kort, dan kwam hij aangerend. ''Buiten bewustzijn, korte tijd en ze wordt wakker.'' Hij keek ons alle drie aan. ''Hebben we alles? We moeten ervandoor.'' Rodge keek verbaasd naar Grice. ''Met jóu?'' zei hij dan. Grice knikte. ''Tenzij je hier wilt blijven.'' Tare keek naar Rodge alsof Grice gelijk had, en Rodge haalde dan zijn schouders op. ''Oké, bedankt...,'' zei hij dan ongemakkelijk. Grice knikte even naar hem en keek dan weer richting Victoria. ''We zouden haar kunnen doden, nu...'' Zei Tare. Grice keek richting Tare. ''Als jij dat op je geweten wilt hebben, ga je gang.'' Tare keek twijfelend van Grice naar Victoria, en zuchtte dan diep. ''We moeten echt gaan.'' Ik knikte en sloeg met trillende handen de rugzak om. Grice legde zijn hand op mijn schouder. Het liefste wilde ik hem nu weg slaan, Grice neerhalen en alles vergeten, maar dat ging niet... Daarbij heeft hij ons flink geholpen. Grice trok zijn hand weg en rende dan richting het bos. Snel volgde ik hem en Tare en Rodge renden dan ook achter mij aan.