Familie strijd in de 61ste Hongerspelen

Hoofdstuk 2 - De Boete

Na een korte 5 minuten kwamen we al op het stadsplein aan. Er waren al veel mensen, geen een met een vrolijk gezicht. Dan mocht het bij districten waar de Beroeps uit komen populair zijn om je vrijwillig aan te bieden, betekende het niet dat het hier ook zo was. Het was hier eerder een wonder als het gebeurde. Mijn ouders gaven me een zoen op het hoofd, we werden gescheiden. Ik knikte nog even naar Rodge en even later stond ik alleen in de rij om mijn bloed te laten scannen. De vredebewaker voor me prikte wat bloed van me. Pijn deed het niet, maar ik had er geen goed gevoel over. Ik ging in de rij bij de vijftienjarige staan en zocht naar Rodge. Ik was zo bang dat hij zo meteen misschien getrokken werd, wat gebeurde er dan? Zou ik hem ooit nog terug zien? Ik schudde met mijn hoofd en zette de gedachte uit mijn hoofd. Een vreemd persoon kwam het podium op lopen, Trina Loral, zij zou het gaan presentreren. 'Fijne Honger spelen, en mogen de kansen immers in je voordeel zijn!' zei ze met een glimlach. Niemand leek het te interesseren en daarom ging ze maar verder. 'Zoals gewoonlijk laten we je nog even een filmpje zien over de Hongerspelen.' Hoe kan dat mens toch zo vrolijk zijn? Dat was een vraag die altijd door mijn hoofd spookte tijden de Boete. 'Laten we beginnen met de trekking, de dames eerst' met een grote lach op haar gezicht begon Trina in de pot te graaien, het leken wel uren te duren. 'En dan de dames tribute voor de 61ste Hongerspelen is geworden....' Trina opende het briefje. 'Hayley Oldwoods'. Stemmen raasden om mij heen, wie was het geworden? Ik keek met grote ogen om mij heen, mensen stapten naar achteren. Waardoor ik alleen overbleef in het midden, ik was zojuist een tribute. Mijn ogen zochten naar Rodge, ik kon hem nergens vinden. 'Hayley Oldwoods, kom op het podium lieveschat.' Ik nam een grote hap adem, hoe kon dit gebeuren? Het leek wel alsof ik een week achter elkaar had gewerkt zonder te stoppen. Met zware voeten liep ik het podium op en ging ik naast Trina staan. 'Ah lieverd, welkom bij de Hongerspelen' ik keek Trina niet aan, zo'n blij gezicht hoefde ik nu niet te zien. 'Zijn er nog vrijwilligers?' vroeg Trina. Nee natuurlijk waren die er niet, spookte het door mijn hoofd. En ze waren er ook niet, ik voelde me in de steek gelaten. 'Nu we de dames tribute weten gaan we verder met de mannen.' Trina graaide weer gretig in de bak, snel opende ze het briefje. 'Oh nou dit komt ook niet vaak voor' ze las het briefje nog eens goed. 'De mannelijke tribuut is geworden...' Ik keek Rodge aan, eindelijk had ik hem gevonden tussen de meingte. 'Rodge Oldwoods.' De stem galmde door mijn hoofd, Rodge? Dat kan niet! Dat mogen ze mijn familie niet aandoen! Rodge stapte geschrokken het podium op, zelf was hij ook nog in de war. 'Broer en zus dus, sorry maar ik kan hier niks aan veranderen.. Tenzij er een vrijwilliger is voor deze heer.' Stemmen raasden door mijn hoofd en de tranen sprongen in mijn ogen. Het leek wel alsof ik van de aardbol verdwenen was, ik hoorde geen stemmen meer. Geen enkel geluid, was ik flauw gevallen? Even later werd alles weer helder en keek ik wazig naar het publiek. Trina gaf nog een korte blik op het publiek en nam haar standaard eindzin: 'Fijne Honger spelen, en mogen de kansen immers in je voordeel zijn!' ze duwde ons richting de deur en liet ons in een kleine kamer wachten. Mijn moeder en vader kwamen even later binnen, ik had eigenlijk niet zo'n zin in dat afscheid gedoe. Ze wensten me veel sterkte en ze zouden voor me duimen. Alleen de rustgevende stem van mijn moeder maakte me wat rustiger, mijn vader wenste me alleen maar het beste. Alsof het erger kon.