Familie strijd in de 61ste Hongerspelen

Hoofdstuk 5 - De opening ceremonie

Ik stapte uit mijn bed. Vandaag was de openings ceremonie, ik moest nog naar Mardi om, om te kleden. Ik liep haar kamer uit en plante me in een stoel. 'Goedemorgen.' Zei Rodge tegen me. 'Hallo.' zei ik slaperig. Ik pakte een broodje van de schaal en begon hem te besmeren met Jam. 'Dit is echt een luxe in plaats van wat we thuis te eten krijgen.' Ik keek met grote ogen naar al het eten dat op tafel lag, broodjes, croissantjes, bruin en wit brood. Ze kon nog wel eeuwen doorgaan. Rodge keek om, Trina kwam binnen. 'Ah, tributen, zijn jullie klaar voor de grote show?' zei Trina met een vrolijk gezicht. 'Nou, jullie moeten maar opschieten, over een halfuur moeten jullie alweer bij Mardi klaar staan. Hup hup!'. Ik was inmiddels gewend aan Trina's vrolijkheid. Maar toch zat het me nog steeds dwars dat zij ook als de Hongerspelen begonnen, vrolijk zou zijn. Ik stond op, veel honger had ik niet. Snel glipte ik naar de badkamer, nam een koude douche, en kleedde me om. Ik keek naar alle soorten tandpasta's die er lagen. Ik nam een tandpasta die een eigenaardige, blauw/groene kleur had en begon mijn tanden te poetsen. Het smaakte erg naar mint, niet een van mijn lievelings smaken. Ik spuugte het uit en liep naar de woonkamer. Rodge was al klaar, de eerste, zoals gewoonlijk. Samen liepen w naar Mardi toe. Nu zou het gebeuren.

In een paar minuten kwamen we bij Mardi aan, hij stond al te wachten op ons en leidde ons een klein kamertje in. 'Goed, vandaag is de openings ceremonie. Een tip, wees sterk. Vergeet trouwens ook niet te lachen en laat zien dat jullie een team zijn!' Zo te zien had Mardi er ook zin in. Hij wees ons een pak aan dat we moesten dragen. Een wit jurkje met bloemen op de hals en aan de onderkant trok ik aan. Een stuk soepel hout zat om mijn taille heen. Ook wikkelde nog meer soepel hout zich om mijnarmen en benen heen, inclusief bloemen. Fijn zat het niet, maar het zag er wel geweldig uit. Ik trok een paar witte, hoge hakken aan, en als slot, een bloemenkrans op het hoofd. Het was geweldig, dit zou pas aandacht trekken. Niet te druk, een beetje simpel maar toch mooi. Rodge kwam aanlopen, hij had ongeveer hetzelf aan, maar hij liep op blote voeten en droeg een Griekse, witte jurk. Rodge in een jurk, ze had niet verwacht dat ik dat ooit nog mee zou maken. 'Wauw, schittend. Wat amazing.' Zei Mardi toen hij zijn ontwerpen kleding bekeek. 'Het ziet er allemaal goed uit, mooi zo. Ik leg jullie nog het volgende uit wat jullie zo moeten gaan doen. Zoek vooral geen ruzie met andere Tributen en gedraag je netjes. Op het begin staat er een koets voor jullie klaar die jullie begeleiden in de openings ceremonie. Wij zijn als elfde aan de beurt. Overal om jullie heen zit publiek, laat je er niet zenuwachtig doormaken. En verder, veel plezier!' Mardi glimlachte naar ons, hij wenkte dat we mee moesten lopen. De koetsen wachtte op ons.

Dit waren ze dan, de andere tributen. Ik en Rodge stonden in onze koets, over een paar minuten mochten we de grote zaal in. Alle andere tributen stonden in de rest van de koetsen om ons heen. Betoverende ontwerpen, simpele maar ook ontwerpen die weg hadden van een zak, lieten hun district de aandacht trekken. Daar had je ze, de Careers. Zo in het Engels gezegd dan. De tributen van District, 1, 2 en 4. Zij hadden al jaren getraind om mee te doen aan de Hongerspelen. Als het dan tijd was, schreeuwden ze dat ze vrijwilliger wilden zijn. Zo won district 1, 2 of 4 bijna jaarlijks. Je moest ze dan ook erg slim af zijn, of juist erg goed zijn, om ze te kunnen verslaan. De koetsen begonnen te rijden. Als eerste district 1, toen district 2... etc. We reden een grote zaal in, overal zaten mensen uit het Capitool. Ik en Rodge zwaaide om ons heen, aandacht trekken, dat moesten we vooral doen. Toen we bij het einde kwamen van de zaal, stapte president Snow naar voren. Een eigenaardige, mysterieuze man. Hij nam het woord. 'Welkom Tributen, fijne hongerspelen! En mogen de kansen, immers in je voordeel zijn!' Een luid gejoel steeg op, dit was het dan. Het was kort, maar verbazingwekkend. De koetsen reden terug. Morgen begonnen de trainingen.