Familie strijd in de 61ste Hongerspelen

Hoofdstuk 20 - Opzoek

Rodge sloeg de takken voor hun pas weg. "Waar is ze toch?!" Vroeg hij geërgerdd. Tare haalde haar schouders op. "Ik had nooit moeten voorstellen om op te splitsen. Het was ook zo'n stom idee." Ze keek getreurd vooruit. Ze waren al sinds gisteren aan het zoeken naar Hayley. Ze waren opgesplitst, en bij terugkomst niet alle drie terug gekomen. Hayley was er niet. Na nog even gewacht te hebben zijn ze de kant van Hayley op gelopen, maar niks. Nergens was ze te vinden. Teleurgesteld zijn ze toen maar gaan zoeken naar wat eten, wat wel soepel verliep. "We hadden het kunnen weten," zei Rodge dan. Woest begon hij de takken voor zijn gezicht nog harder weg te hakken.

Het leek wel dagen te duren voordat ik eindelijk wat eten toegediend kreeg. "Een appeltje voor de dorst," zei Grice toen hij mij de kleine, rode appel gaf nadat hij me los gemaakt had. Ik had het vol ongeloof aangepakt toen hij de tape van mijn mond trok. Het was eigenlijk pas een dag geleden toen ik wakker werd in een andere omgeving dan gewild, maar het voelde dus veel langer geleden. Ik nam een grote hap in de kleine appel waardoor hij al bijna op was. Ondertussen keek ik Grice aan die voor mij zat om mij in de gaten te houden. Ik had de mogelijkheid om het touw rond mijn enkels los te maken, maar zou dan wel na al een beweging richting het touw, gestraft worden. Ik nam de laatste hap van de appel en liet toen de afgeknauwde appel op de grond vallen voor Grice zijn ogen. Hij zag hoe de appel neerviel, en hoe doordringend ik hem aankeek. Ik verwachte een diepe zucht of een irritante opmerking van hem, maar in tegenstelling tot dat pakte hij een nieuw stuk tape en plakte die meteen om mijn mond. Ik probeerde nog een poging tot ontsnapping, maar Grice hield me al meteen tegen. "Dacht het toch even niet." Hij pakte mijn beiden polsen. "Houd ze naar voren en tegen elkaar aan." Ik deed wat hij zei en hield ze dus keurig tegen elkaar aan, naar voren. Snel wikkelde hij het touw dat naast hem lag om mijn polsen heen en maakte er strakke knopen in. Hij keek me nog even aan, draaide zich toen om en ging weer op de box voor me zitten.

"Zijn we hier niet al geweest?" Vroeg Tare toen ze rond keek. Alles kwam haar bekend voor, het knal groene gras dat zich steeds meer uitbreidde tot een groot oppervlak zonder bomen. Rodge hield haar tegen. "De Hoorn," siste hij dan. Tare keek langs hem heen en zag het ijzeren, vreemd gevormde, bouwwerk staan. Hier was de plek waar alle ellende was begonnen. "Dat betekend..." Rodge keek Tare zenuwachtig aan. "Dat we hier niet veilig zijn." Hij duwde Tare achteruit. "Hoezo niet?" Zei ze zachtjes toen ze zich omkeerde. Rodge haalde haar in. "De beroeps hebben vast alle overige spullen gepakt. Ze hebben het vast niet naar een verre plek gedragen, ze moeten hier in de buurt zijn." Tare knikte waardoor ze liet merken dat ze Rodge begreep. "Waar moeten we nu dan heen?" Vroeg ze angstig. Rodge haalde schouders op. "We zien wel waar we uitkomen." Zei hij dan. Tare volgde hem dan terwijl hij de weg weer vrij maakte. "Waar zijn de andere tributen eigenlijk?" Ze keek rond of ze toevallig ergens een tribuut zag zitten. "Ze moeten toch ergens zijn? We hebben geen enkel kanonschot meer gehoord, dat is niets voor dit spel." Rodge keek achterom. "Je hebt gelijk, ze zouden wel eens zelf met de tributen kunnen gaan dollen, puur voor de kijkers." Hij draaide zich weer om en liep verder.

Ik keek de open tent rond. Overal zag ik bomen en struiken, een kleine waterplek en als ik goed keek, zag ik door de bomen heen de Hoorn. Op den duur kregen de andere tributen toch wel dorst? Waar haalden hun hun water vandaan? Sponsors? Ik keek getreurd naar beneden. We hadden nog geen enkele sponsor gehad, maar niet dat we die tot nu toe nog nodig hadden. Ik keek Grice recht in zijn ogen aan, waar zou hij aan denken? Zou hij het eens zijn met wat hij nu doet? Of is dit alleen een poging tot overleven? Ik wist eigenlijk niet of hij wel een échte beroeps was, misschien kwam hij wel van een ander district. Ik wiebelde een beetje heen en weer om fijn te kunnen zitten. Hoe durven ze me dit eigenlijk te maken? Ik ken ze niet eens, en hun mij ook niet. Op het moment dat ik mijn armen wat naar boven wilde trekken, maakte de hoek van de box een snee in mijn linker bovenarm. Grice zag het, en stond meteen op. "Mmh." Hij kreunde en liep naar de andere tent. Ik trok mijn wenkbrauwen op, wat was hij van plan? Even later kwam hij terug met een kleine doos. Hij ging links naast me op zijn hurken zitten en duwde me naar voren. Ik keek hem vragend aan. Hij twijfelde even, en trok toen de tape van mijn mond. "Wat doe je?" Vroeg ik zachtjes. Hij keek me emotieloos aan. "Ze zeiden dat, het maakt niet uit hoe groot of klein de wond is, je kan helpen tot de dood." Hij haalde iets uit de doos wat hij op mijn wond plakte, en wikkelde er daarna wat verband omheen. "En wat maakt jou dat uit?" Vroeg ik hem dan. Hij ontweek mijn blik. "Veel." Hij stond op, en ik voelde zijn helder blauwe ogen nog even op mijn rusten. "Houd je mond gesloten. Hoor ik je, ben je nog lang niet jarig." Hij draaide zich om en liet zich dan weer op de box voor me neervallen. De EHBO doos zette hij naast zich neer.

Tare en Rodge keken geschrokken omhoog toen ze een kanonschot hoorden. Eentje. Meteen keken ze elkaar aan. Tare schudde meteen heftig haar hoofd. "Nee, maak je geen zorgen." Rodge slaakte toen een diepe zucht. Hij keek even onzeker naar Tare, en draaide zich dan om. Hij wilde verder lopen, maar iets hield hem tegen. Tare keek angstig op. "Rodge.. Tare.." Leuk jullie te zien. Het meisje keek hun een voor een aan. "Victoria." zei Rodge geschrokken. "Lekker dagje, is het niet?" Ze liep naar Tare toe. "Wat heb je toch mooie haren..." Ze gleed met haar lange, blanke vingers door Tare's rode haar. Uit het niets pakte ze haar beet en sloeg ze haar linkerhand strak tegen Tare's mond aan. Met haar rechterhand haalde ze een mes te voorschijn en legde die op haar keel. "Één beweging, en je gaat eraan." Fluisterde ze in Tare haar oor. Tare liet haar handen slap langs haar hangen. "Laat haar los," zei Rodge boos. Hij keek naar het scherpe mes dat hij in zijn handen had. "Ik zou het maar niet wagen als je Hayley ooit weer terug wilt zien." Rodge keek haar met grote ogen aan. "Tja, die meid zit lekker bij ons te chillen. Ze heeft heeft het wel naar haar zin hoor." Victoria keek Rodge toen met een schuin hoofd aan. "Wat moet je?" Kraamde hij uit. "Jou." Zei ze dan. Rodge haalde zijn wenkbrauwen op. "Waarom?" Vroeg hij. "We hebben gezien, dat je best behendig bent in dit spel. Handig voor bij ons team." Ze keek hem emotieloos aan. "Als je Hayley ooit terug wilt zien, dan moet je met mij mee gaan." Ze keek hem sluw aan. "Nooit." Zei hij dan. Victoria keek dan boos. "Goed. Dan niet." Ze drukte het mes harder tegen Tare's keel aan. "Nee, wacht!" Rodge hapte flink naar adem. "Nou?" Zei Victoria. Rodge keek angstig rond voor hulp, wat hij niet vond. "Ik ga mee." Tare keek geschrokken naar Rodge. Ze maakte een kruisgebaar met haar handen, maar Rodge negeerde het. "Goed, hier heb je je vriendinnetje." Ze haalde haar hand voor Tare haar mond zakken en hield het mes omlaag. Dan duwde ze Tare naar Rodge toe, die recht in zijn armen viel. "Wees niet bang," fluisterde Rodge in haar oor. Tare haalde zich los van Rodge en keek hem alsnog angstig aan. "Doorlopen, met mij mee." Zei Victoria dan bazig. Rodge keek even naar Tare en liet toen zijn hand in de hare glijden. Dab trok hij haar mee achter Victoria aan, die hard op haar vingers floot.

Grice keek even gespannen op toen hij het fluitsignaal hoorde. Wat was dat? Waarom? Hij floot even hard terug, en kwam toen naar mij toe gelopen. Hij pakte een nieuw stuk tape uit de doos, en plakte die op mijn mond. Ik keek hem boos aan, waar sloeg dàt op? Hij keek me even gerustellend. Wat was er met die gast? Op het ene moment is hij als de duivel, en op het andere moment gedraagt hij zich als een onzekere tribuut die eigenlijk niet zo wilde doen. "Ga op de box zitten." Hij gebaarde naar de box die in het midden van de open tent stond, waar ik tegen aan leunde. Ik gebaarde naar mijn benen en armen. Hij pakte me zuchtend beet en tilde me op de box. "Stil blijven." Zei hij dan. Alsof ik veel keus had. Ik keek hem kwaad aan. Mijn blik viel dan op het bos. Er kwamen drie gedaantes uit, waarvan ik Victoria als voorste persoon zag. Mijn ogen gleden naar de volgende twee personen, ik keek geschrokken op. Heftig begon ik heen en weer te schudden, ik probeerde te schreeuwen en op te staan, maar het lukte niet. Grice kwam woedend naar me toe en hield me stil. Woedend keek ik hem aan, en deed een poging om los te komen. Hij keek me doordringend aan, hij knikte alsof ik me niet al te druk moest maken. dan wende ik mijn blik af en zag ik de gedaantes nog geen 10 meter van me vandaan aan komen lopen. Mijn hart stond stil. Nee...