Familie strijd in de 61ste Hongerspelen

Hoofdstuk 15 - Het kan helpen of het kan niet helpen

Tare was er slecht aan toe. De wond op haar hoofd was ontstoken en haar conditie was ook niet al te best. We hadden gehoopt op wat steun van sponsors maar die kwamen ook niet. Hier zaten we dan, achter een rots te hopen dat niemand ons toevallig tegenkwam. Onze voedsel voorraad was er ook al slecht aan toe. Niks meer. Helemaal niks. En dan om het nog even helemaal af te maken, we zaten bij de laatste 12 tributen. Het was nog een verrassing wie er overleden was. We hebben alleen het aantal doden geteld en niet wie er dood ging. Ik drukte een blad tegen Tare haar wond. Op de trainingsdagen had ik geleerd dat dit blad een genezende werking heeft. Tare beet op haar lip. De wond zag er akelig uit. Vooral omdat hij ontstoken was. Ik wilde net van blad wisselen tot ik een stem de arena in hoorde galmen.

In deze korte tijd van 4 dagen zijn er al een aantal doden gevallen. Beste tributen, we geven jullie een tip. Het kan helpen of het kan niet helpen.

Rodge keek me even verward aan. De stem was gestopt met praten. Waar was de tip, we zouden toch een tip krijgen? "Schijnbaar vinden ze het leuk om ons aan het denken te zetten." zei Rodge. Hij pakte een aantal spullen van de grond en stopte die stilletjes in zijn rugzak. "Het is tijd om van plek te wisselen." zei hij. Ik keek hem geïrriteerd aan. "We kunnen niet van plek wisselen, Rodge. Kijk hoe slecht Tare eraan toe is, we komen met haar nog geen 5 meter verder." snauwde ik zachtjes tegen Rodge. "Klopt ja. Maar als we hier niet binnen een par minuten vertrekken, had die 5 meter ons leven misschien wel kunnen redden." Ik keek Rodge even niet begrijpend aan. Dan volgde ik zijn blik. In de verte zag ik een zwarte waas door de lucht vliegen. Het was dan wel ver weg, het geluid van de bewegende vleugels kon je goed horen. Ik siste even stilletjes en daarna pakte ik alle spullen in. "Neem jij Tare, dan neem ik de spullen." Zei ik snel tegen Rodge. Hij stemde in en trok Tare van de grond. Hij hield haar vast in zijn armen en begon te rennen. Met al mijn kracht rende ik achter hem aan, weg van hier.

De vogels kwamen dichterbij. Het geluid werd harder en we begonnen sneller te rennen. Niets maar dan ook niets kwamen we tegen om ons in te kunnen verstoppen of achter te kunnen schuilen. Het enige wat wat we soms tegen kwamen waren grote boomwortels die ons om de seconde bijna neerhaalden. Rodge keek om en daarna snel weer vooruit. Ik bleef maar doorrennen. De rugzakken sloegen op mijn rug omdat ik ze niet goed omgeslagen had tijdens het snelle vertrek. Ik was doodop. De tijd die we aan het rennen waren leek wel uren te duren en het bos waar we door renden leek na 300 meter te stoppen. Alsnog bleven we doorrennen. Wie weet wat die vogels ons aan konden gaan doen. Rodge stopte met rennen. Hij bleef hijgend staan en legde Tare op de grond. "Wat doe je?!" Zei ik gehaast. "Het bos eindigd hier." We keek op een groot meer met aan de overkant grote bergen die er angstaanjagend uit zagen. Ik draaide me om. De vogels kwamen steeds dichterbij. Ik gooide de tassen op de grond en keek gehaast rond. Er was niks met zien, helemaal niks dat ons kon redden van dit moment. Alleen een stuk hout waar van alles op kon dreef richting een donkere plek onder de bergen. Waar van alles op kon.. Ik trok de spullen van de grond en trok Rodge mee. Hij tilde snel Tare op en rende mij achterna. De vogels waren er bijna, nog ongeveer 15 seconden. Ik gooide alle spullen op het stuk hout en duwde Rodge erop. Snel ging ik erop zitten en peddelde met mijn handen ons richting de holte in de berg. De vogels kwamen. Ze hadden grote snavels met grijze veren. Rode ogen maakten ze verschrikkelijk angstaanjagend. Ik liet me zelf op het vlot neervallen en trok daarbij de rest mee. We gleden net in de holte toen de vogels op ons wilden gaan bijten. Ze waren voor de ingang gestopt. Het leek alsof ze ook in de holte wilden gaan maar ze veranderden van koers. Weg waren ze, uit het niets. Het kan helpen of het kan helpen. De stem raasde door mijn hoofd. Dat was de tip! Het stuk hout kon ons helpen of niet helpen, het lag eraan of we het risico wilden nemen of niet. Ik keek opgelucht rond. Dat is ook weer opgelost. Maar waar waren we nu weer beland?