Zayıflama Günlüğüm

-İçimizden parçalar-

İlk olarak bir arkadaşımla başlamak istiyorum. İsmini vermemi istemedi.

Merhaba arkadaşlar. Benim yaşadıklarımı , içimdeki acıları sizlerle paylaşmak istiyorum. Başka bir şehire taşındığımızda yeni bir sınıf , yeni bir ortamla karşılaştım. Ben insanlara gıcık gelen bir tipim. Nedenini bende bilmiyorum. Dokuza gidiyordum. Sınıftan iki erkek bana cephe aldılar. Ağza alınmayacak küfürler ettiler. Kiloma , gururuma , benliğime... İçim acıdı ama yılmadım. Gözlerim ağlamaktan zonkluyordu ama durmadım. Hep başa çıktım.Bir  yılım acılarla geçti. Psikolojim bozuldu. Sonraki sene o iki erkekten, biri başka bir okula gitti. Biraz olsun rahatlamıştım ama diğeri hala bana karşı cepheliydi. Yılmadım. Her geçen gün ruhumdan parçalar bıraktım ama ölmedim. Nasıl beceriyordum bilmiyorum ama notlarım mükemmeldi. Acımı derse veriyordum sanırım.  Küfürü , saçma sapan davranışları bıraktım. Çünkü zaman beni durgunlaştırmıştı. Daha hissizdim. Gözlerim ölü balık gibi bakıyordu. Umursamazdım çevreye karşı ama iyi biriydim içten içe. Çevrem bir sürü insanla doluydu. Koşulsuz güvenebileceğim 3 kişi vardı . Hep yanımda olamasalarda , alışmıştım onlara. 

Az kazayla 10. sınıfı da bitirmiştim. Olan her şey 10. sınıfın yaz tatilinde olmuştu. 12 kilo vermiştim. Yeni saç stili , 1-2 ton açık saçlar ,  daha hanım hanımcık , daha güzel ve daha bakımlıydım. 10. sınıfta ne oldu biliyor musunuz? İki kişiden biri gitmişti hani , diğeri kalmıştı sınıfta. Beni sevdiğini söyledi. Tabikide umursamadım. Ama şunu anladım. Bir yerde önemsenmek istiyorsanız , zayıf , güzel ve zengin olmanız lazım. Yazara teşekkür ediyorum .  Kendinize iyi bakın. 

Şimdi ise Pandamatiik arkadaşımızın hikayesini dinliyoruz.

Açıkcası nereden başlayacağımı bilemiyorum.

14 yaşında, 8. sınıfa geçmiş, kısa boylu bir ailesi olan, 1.54 boyunda, kilosu 59 ile 60 arasında oynayan bir kız düşün. İşte o ben oluyorum. (Olmam gereken kilo: en fazla 50)Kilolu olmam küçük yaşlarda başlamıştı. Kendimi bildim bileli yaşıtlarımdan en az 5 kilo fazlam olurdu. Bu sağlıksız beslendiğimden falan değil. Metabolizmam yavaş olduğundan.Küçüklüğümden beri hep spor yaptım. Jimnastik, yüzme, basketbol. Fakat hala böyle kısa ve şişmanım. Hayatımda en severek yaptığım şey basketbol oynamaktı. Kuzenlerim arasında basketbol ile ilgilenen tek kişi bendim. Üstelik okul takımındaydım. En büyük erkek kuzenimiz futbol, en büyük kız kuzenimiz kayak -Milli takımda- ben basketbol. Çok seviyordum basketbolu. Fakat bıraktım. Daha doğrusu zorunda kaldım. Neden? Koçumuz birçok kişiden iyi oynadığımı söylese de kendime inanmazdım. Sonuçta ben kısa ve şişmandım. Ne onlar kadar hızlı olabilir, ne de onlar kadar uzun olmadığım için iyi atış yapamazdım. Sanırım en büyük hatam bu komplekse girmek olmuştu. Üstelik ben basketbolu bıraktımığımda annem yanıma gelip neden diye sormuştu. Ona orada hiç arkadaşım olmadığını söylemiş ve mutsuz olduğumu göstermiştim. Ama bu yalnızca basit bir yalan.Ama bende haklıyım aslında. Bu sene bir Çocuktan çok hoşlanmıştım. Çocuk bile kilolarım ile ilgili benimle alay etmişti. Zaten o zamandan beridir de kimseye güvenemiyorum ya. Birde incecik kuzenim var. Kendisi gerçekten tığ gibi. Ve benden bir yaş küçük. Ama onun fiziğini o kadar kıskanıyorum ki. Onun annesi uzun boylu. Şanslı doğmuş çocuk. O kuzenim, alışverişe gittiğimizde denediği denemediği her şeyi alabiliyor. Çünkü yakışıyor. Ama ben?? Olmuyor! Birde onun annesi... Biz ne zaman üçümüz bir araya gelsek ve onun annesi yanımıza gelsek hep beni "Şişko topacım benim" diye sever ve karnımdaki yağları sıkar. Bu o kadar özgüven sorunu yaratıcı bir şey ki. Yengem, kilo lafının k'sini duysa direk aklına ben gelirim. Hep konu benden açılır. İşte belki de bu yüzden vazgeçtim. Kendine güveni olmayan şişman bir kızım sadece.

Şimdide ismini vermemi istemeyen bir başka arkadaşımın hikayesini dinliyoruz.

Merhaba arkadaşlar,ben aslında çok kararsız kaldım yazıp yazmamakla ilgili ama yinede yazayım dedim.Öncelikle 15 yaşındayım ve 163 boyundayım ve 70 kiloyum ve inanın bunu buraya yazarken bile beni tanımayacak da olsanız içim içimi yedi.Birçok insan görüyorum wattyde takip ettiğim şişman kitaplarında yazarlar zayıflıyor öncelikle onları tebrik ederim bu bir başarı ve iradenin hikayesidir bence.Ama gel gelelim ki biz yani ben yapamıyorum bunda tabii birçok etken rol oynuyor ama çok çabuk pes ediyorum.Aslında sorunum tam da şurada başlıyor.Arkadaşlar ben,domates,peynir,salatalık,marul vs vs şeyler yiyemiyorum.E haliyle bir diyet yapamıyorum.Diyetisyene gittim tabiki diyet veremedi sadece şunları şunları kıs dedi.Arkadaşlar yumurta yiyordum artık son bi senedir onuda yiyemiyorum.Aslında küçükken yermişim evet ve çok zayıfmışım annemde bu zayıflığımı normal bulmayıp doktora götürmüşve oda iştah açıcı gibi bir şey yazmış onu annem aç karnına içirince iştahım artmış ve artık bir şeylerin farkına varınca da yemek seçmeye başlamışım.E durum böyle olunca da makarna,et ağırlıklı beslenmek zorunda kalıyorum.Özellikle domatesten allahım gücüne gitmesinde nefret ediyorum.Salata mesela her diyette vardır ama yiyemiyorum.Denedim ama olmuyor.keşke yesem inanın bana yesem kilo verebilirim ama olmuyor.Annemde sıkılıyor tabiki yediğim şeyler kısıtlı olunca o da üzülüyor.Ben her şişman hikayesine girsem ya da internette araştırsam bütün diyetlerde bunlar var yemediğim şeyler.E haliyle bende iki arada bir derede kalıyorum.Geçen gün kuzenlerimde parktaydık ve aralarından biri istop oynayalım dedi çocuk oyunu desemde oynadım ne yalan söyliyeyim eğlendim.Sonra 3 kere yanınca iş ad takmaya geldi ve aralarında bana kilomla ilgili bir isim takmışalar.Arkalarını dönüp taktıkları ismi söyleyince inanın bana göğsüm bir garip oldu böyle boğazım düğümlendi ağlamamak için kendimi zor tuttum ama ortamı bozmak istemedim.

Benim arkadaşlarımın maşallahı var yani hepsi acayip güzel ve fiziği güzel kızlar bende istiyorum ki bir ortama girerken sıkılmayayım saklanmak zoruna kalmayayım.İstiyorumki pantolonlarım yırtılmasın bacaklarımın sürtünmesinden.İnanın şuan yerin dibinden yazıyorum.Bende elimi attığımı alıp giyeyim istiyorum iki saat aynanın karşısına yok şuram çıktı yok kalçamı kapatsın istemiyorum.Bakın kilom artık 2 yıldır özgüvenimi etkileyecek cinsten.Ben bir ortama girdiğimde ilk kilomla ilgili şeyler düşünürüm.Arkadaşlar ben evden çıkmıyorum.çünkü dışarı çıkınca yine aynı şeyleri yaşamaktan korkuyorum.Çünkü dışarı çıkınca rahat olamıyorum.Bakkala bile gitmiyorum.

Ama şöyle birşey var spora gidiyorum mesela yazın her gün kışın haftasonları var ama gitmediğim zaman full evdeyim.Bildiğiniz asosyal oldum.Ve inanın kimse beni anlamıyor.İçtiğimin suyun haddi hesabı yok günlük 2.5 L su içiyorum voleybola gittiğimde ama gitmediğimde 2 oluyor.Elimden geleni yapmaya çalışıyorum ama ha diyincede verilmiyor ki anasını satayım.yani öyle zor durumdayım ki.Ben de içimi buraya dökmek istedim arkadaşlar okuduğunuz için teşekkürler.Sevgili yazara da çok teşekkür ederim paylaştığın ve ilgi gösterdiğin için.

Beni bir tek sizler anlayabilirsiniz.

Çünkü onlar bunu yaşamadı.

Bir arkadaşım daha var. Onunda ismini vermiyorum.

Merhabalar.Açıkçası bekaretimi bir kaç yıl önce yanlışlıkla kendim kaybettim. Sevgilim bu durumu öğrenince bana inanmadı. Zorla tecavüz etti. Ettiği tecavüzü de videoya almış. Birine söylersem aileme ve çevreye dağıtacakmış. 4 aydır bir kaç günde bir zorla birlikte oluyoruz. Allah'ım canımı al kurtulayım diyorum artık. Bunun kiloyla bir alakası yok farkındayım. Ama siz siz olun , sizi anlayabilecek , koşulsuz size güvenen insanlara söyleyin bunu. Acım büyük. Kaybım ondan da büyük.

Ya ben konuşamayacağım . Herkesin acısı çok fazla. Bunları buraya aktarırken kalbim acıdı. Nefes alamadım. Bir şey diyemiyorum , kusura bakmayın.