"Buzun altında can çekişirken bulmuştu beni şifam, dudaklarıma yaşam nefesi vermişti."
Peki, beni ölümün soğuk karanlığından çekip alan, ruhuma nefes olan sıcak dudakların sahibi kimdi?
*
Terk edilen ve yalnız bırakılan bir çocuğun büyüdüğü kadar...
Yorum yapmayı, beğenmeyi ve görüşlerinizi yazmayı unutmayın, kar tanelerim:)))
Blackbriar, Until Eternity
James Arthur, Car's Outside
Şebnem Ferah, Can Kırıkları
12. BÖLÜM
''CAN KIRIKLARI''
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kalbimin buz tutmuş zemini paten çizikleriyle doluydu.
O çiziklerden akan kanlar bir zaman sonra akmamaya başlamış ama kapanmayan çizikler haline gelmişti.
Yine kalbimin buzulları üzerinde pateniyle kayan o küçük kız çocuğunun çığlığı kulaklarımda yankılanıyordu. Hayat, zalimce bir piyes yazmıştı ve kötü rolleri anne ve babasına vermişti. Annesi ve babası kesinlikle zalimdi, acımasızdı, merhametsizdi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Buz gibi bir ailenin içinde sevgisizce büyümüş ve yine bir umut sevilmeyi beklemişti. Günün birinde terk edildiğinde ise sanki bugüne hazırcasına birkaç damla yaş dökmüş ve babaannesinin yanında ruhsuz bir çocuk olarak büyümeye devam etmişti.
Hayatına zamanla dâhil olan iki arkadaşı onu ayakta tutmayı başarmış, bağı çözülen dizlerine destek olmuşlardı.
Aynaya yansıyan çıplak bedenime baktım. Her bir zerremin üzerinde bakışlarım gezindi. Fiziğime baktım, uzun ve ince bacaklarımla birlikte şekilli kalçam ve ince bir belim vardı. Göğüslerim bedenime uygun büyüklükteydi. Uzun dalgalı kumral saçlarım göğüslerimin altına doğru uzanıyordu. Mavi gözlerime sinen kronik acı ise annemin bana mirasıydı. Daha doğrusu aynadaki bu kadın annemin yansımasıydı, Asena Yıldız'ın...
Asena...
Hayatta olduğunu biliyordum, ben sormasam da babaannem bana söylüyordu. Nerede olduğunu ve ne yaptığını asla bilmiyordum. Gerçi umurumda değildi. Ona karşı ilk başlarsa beslediğim öfke ve nefret zamanla hissiz bir boşluğa dönüşmüştü. Zamanında yüzleşemediğim biyolojik annemle şimdi yüzleşmenin bir önemi yoktu artık.
