De squad: de meeting

Naamloos deel 15

-Waar kan ze zijn?' Vraag ik en ik ontgrendel mijn telefoon. Ik zie twee appjes van Kris, die ene van vanochtend èn een spraakbericht van 1 minuut geleden. 'ROOS; HET SPOOR. SPOORLIJN. HET STATION!' Roep ik en Roos schiet overeind. 'GOGOGO! Geen tijd te verliezen! We hebben haar altijd gesteunt, dus nu ook.'. Het is 10 minuten naar het station, we boarden zo hard als we kunnen: ik voorop en Roos vlak achter mij aan.

Wanneer we bij het station aan komen, wordt het zoeken: Rotterdam heeft een pittig groot station. We spreken af dat wanneer we Krista zien, dat we we elkaar bellen zodat de ander het ook weet. Ik neem de ene helft, Roos de andere kant. Ik ren de trap op naar de eerste sporen en ren alle peronnen af, opzoek naar Krista.

Na tien minuten word ik gebeld door een paniekerige Roos: 'JULIA, SPOOR 7, IK HEB KRISTA GEVONDEN.. BEWUSTELOOS.' '...'-

(Krista pov)

'Krista.. Krista.. KRISTA'.. ''Kris? Please, als je dit hoort: WORD ALSJEBLIEFT WAKKER..'.... 'wij zijn bij je, alsjeblieft Kris.. verlaat ons niet, wij zijn er voor je. Samen staan we sterk, toch!'.. samen staan we sterk, ja Julia, samen staan we sterk..

Ik probeer langzaam mijn ogen open te doen en het eerste wat ik zie zijn twee meiden die zitten te huilen, Julia en Roos. Tranen stromen over hun wangen, tot ze een glimp van mijn ogen opvangen. 'KRIS!!..' roept Roos en ze geeft me een knuffel. 'Mijn hoofd, jezus.. Ik wil naar huis, naar mam..'. Julia tilt me rechtop en zegt zacht: 'Kris, we moeten je wat vertellen..'. Roos komt aan de andere kant zitten en laat haar hoofd naar beneden zakken: 'Juul en ik hebben je moeder gevonden, ze was bewusteloos. Juul heeft haar geprobeerd te reanimeren maar zonder succes.. Je moeder is overleden aan een overdosis alcohol..'. 'WAT?! NEE, KAN NIET! MAG NIET!' roep ik en tranen stromen over mijn wangen en ik val opzij, recht in Roos haar schoot. 'Het spijt ons..' zegt Julia, maar ik schud nee en kijk haar aan: 'dit is niet jullie schuld, maar mijnes. Ik had beter op haar moeten letten en thuis moeten blijven... Mag ik haar zien?' vraag ik en Roos schudt haar hoofd: 'ze is opgehaald door de ambulance, het kan pas na de autopsie..'. Ik knik en Julia tilt me omhoog: 'We gaan naar Roos haar huis, daar zal je voorlopig wonen. Oké?'. Ik knik en samen verlaten we het station. 'Hoe ben je hier gekomen Kris?' vraagt Julia en ik wijs naar mijn rugzak die op mijn rug bungelt, 'wil je mijn pennyboard er even uithalen?'. Julia knikt en pakt de groen/zwarte pennyboard met de JSS stickers uit mijn rugzak. 'Mag ik nu langs mijn huis om even mijn koffer te pakken?:/' vraag ik en Roos knikt. 

Wanneer we bij mij huis zijn draai ik de deur open en loop ik regelrecht de woonkamer in. Hier was het gebeurt, hier is mijn moeder gestorven, aan alcohol, wie had dat verwacht? Zo plotseling.. Ik word uit mijn trance gehaald door een arm die om mijn schouder gelegd wordt: het is Roos met de boodschap dat we beter naar boven kunnen gaan. Ik knik en we vertrekken naar boven, naar mijn kamer. 'Wil je even een moment voor jezelf, om afscheid te nemen?' vraagt Julia en ik knik. 'Roep maar wanneer je klaar bent, we hebben de tijd.' zegt Roos en ze verlaten de kamer. Ik ga op mijn bed zitten en pak de koffer. Ik kijk rond mijn kamer en zie op mijn nachtkastje twee foto lijstjes staan: een met een selfie van onze groep, en een met mama. Die was toen net afgekicked en ik was zo trots op haar; maar nu heeft het haar haar leven gekost.. Beide lijstjes leg ik in mijn tas en ga verder kijken. Schoolboeken, die moeten ook mee.. Ik leg de koffer aan de kant en ren naar de bad kamer voor een plastic tas. Alle schoolstuff dump ik daar in en stop kleding in de koffer die open op bed ligt. In mijn schooltas doe ik mijn laptop, headset en gadjets. Gelukkig heb ik geen pc, dat scheelt alweer! Ik open mijn kledingkast en haal er ondergoed, sokken en dat soort dingen uit. Ik stop ze in het voorvak van mijn koffer en loop weer terug. Vesten, jurken, twee rokken, broeken, shirts: alles stop ik in mijn tas en schoenen haal ik ook een aparte tas voor: mijn adidas en nike neakers stop ik erin, samen met mijn boots, doctor martens en open schoenen. Mijn instappers niet te vergeten ook, en ik leg alles bij elkaar. Wat nog meer... Oja, ik pak de 2 knuffels die op mijn bed liggen en stop ze ook in mijn tas. Oke, checken: kleding, toilettas met make up en sieraden, ondergoed en sokken, knuffels, schoolstuff, laptop, phone, headset en oortjes, foto's en schoenen. Ik heb alles! Ik kijk nog een keer goed rond en vertrek dan uit mijn kamer, loop voor de laatste keer de trap af en haal alleen nog mijn longboard. Ik trek de deur achter me dicht. 'Heb je alles?' vraagt Roos en ik knik. 'Let's go!'.

Na 5 minuten komen we aan bij Roos, leggen de boards in de schuur en lopen naar binnen. Roos haar moeder komt naar me toelopen en geeft me een knuffel: 'het spijt me voor wat er is gebeurt meis!'. 'Maakt niet uit, bedankt dat ik hier mag verblijven.' zeg ik en Samar (;)) knikt. We lopen naar boven en daar staat alles al klaar: een tweepersoonsbed en een normaal bed, een deel van de kleding kast is leeg voor mijn spullen; alles was al klaar gelegd. 'Jullie waren dit al van plan zeker..' grinnik ik en Julia knikt: 'alleen is het wat anders verlopen dan dat iedereen wou..'. 'Voel je thuis meid, we zijn er voor je:)' zegt Roos en ik leg alles neer. 'Ik blijf ook een weekje hier, heb ik met mijn ouders afgesproken.' zegt Julia en ik knik. dit word een nieuwe tijd: een nieuw begin, een nieuw leven bij Roos...

(A/N: 1050 woorden zonder A/N! Ik wou dit even voor jullie doen omdat ik jullie wil bedanken voor de 1K reads! Jullie zijn super awsome en super bedankt voor de toffe reacties<3 #liefdevoorjullie! Ik weet niks meer te zeggen dus het enige wat ik nog kan zeggen is Laterz Laterz<3)