De squad: de meeting

Chapter 5:

Wat ben ik blij met de vrienden die ik nu heb. Ook als het niet goed gaat, zijn ze er voor me. Waarom het soms niet goed gaat? Zal ik je is even uitleggen:

Ik ben geboren in een rustig dorpje vlakbij Utrecht, ik was een blije baby: iedereen vond me schattig en mijn ouders waren dol gelukkig. Op mijn tweede belandde ik in het ziekenhuis, mijn ouders zeiden later dat er iets was met mijn hoofd maar meer weet ik niet. Sindsdien ging het verkeerd, mijn vader verdween na 5 jaar en nog steeds heb ik niks van hem gehoord. Mam zegt dat hij dood is, maar ik geloof haar niet. Mam kwam op het idee om te verhuizen en dus verhuisde ik op mijn 5e naar waar ik nu woon, in Rotterdam. 

Op mijn zevende ben ik van school afgehaald omdat ik erg gepest werd: omdat ik best lang ben werd ik reus genoemd en werd ik gekleineerd zodat ik me nog kutter kan voelen rond die tijd.  Op de tweede basisschool leerde ik Tara kennen, een vriendin die sinds 2009 dood is. Ze kreeg leukemie en heeft het helaas niet overleefd. Mijn wereld zakt nogmaals in mekaar. Ik ging niet naar school omdat alles op mijn tiende even teveel werd. 

De middelbare school is me bijna fataal geworden. De eerste klas was kutter dan ik ooit had meegemaakt. Ik werd gepest, geslagen, uitgescholden en als ik op straat liep werd er naar me gelezen en werd er naar me gespuugd en gescholden. Het ging zover dat ik in het ziekenhuis ben beland nadat ik door een groep van 3 in me kaar ben geslagen. Getuigen deden niets en de drie gingen door alsof ik een boksbal was. 

In de tweede werd ik depressief verklaard, dat was de moeilijkste tijd waarin ik Marit en Julia leerde kennen. Vrienden had ik daarvoor niet en ook toen ging het slechter met me. Ik begon te snijden en te denken aan zelfmoord. Op mijn kamer zat ik depri muziek te luisteren en eigenlijk voor de rest alleen maar te huilen. In die tijd raakte mam verslaafd aan alcohol. Ze zat 5 keer per dag met een fles wijn op de bank en meer deed ze ook niet: ik kookte, maakte schoon en zorgde voor haar. Uiteindelijk is ze openomen en ben ik bij mijn oma gaan wonen. Na 1 jaar werd ze clean verklaard en kon ik dus weer terug naar huis.

In de zomervakantie gebeurde iets wat nu nog steeds invloed heeft op mijn leven: Ik had voor de tweede keer een vriendin verloren: eerst Tara en nu Monica. Ik was mijn haar aan het doen en mijn telefoon trilde van een bericht. Het was Monica alleen ik was te druk en deed mijn telefoon uit. Na tien minuten pakte ik mijn telefoon om het bericht te bekijken: wat daar stond vergeet ik niet meer: 'Het is te laat, mijn tijd is geweest. Ik hou van je, vergeet dat niet. Het is niet jouw fout. Ik ben nu op een plek waar het rustig is. Vaarwel.' Zodra ik dat las, rende ik naar beneden. Ik smeet de deur dicht en rende langs het park naar haar toe. Ik had een sleutel en deed de deur open, smeet mijn jas op de grond en rende de trap op. De slaapkamerdeur stond open. Daar lag ze, een doosje pillen van haar oude pijnstillers naast haar. Ze was dood, voor de tweede keer verloor ik iemand. 

Ik begon dieper te snijden en af en toe nam ik pillen met de hoop dat ik dood ging. Maar later werd ik gewoon wakker, wel ziek, maar ik was wakker. Mijn moeder begon weer aan de drank en dus was ik de meeste tijd bij vrienden en familie. Gewoon omdat ik het niet aan kon zien hoe ze zichzelf pijn doet.

In de vierde kwam het groepje waar ik nu heel blij mee ben. Ze hebben mij gesteund: altijd en overal. Ik begon minder te denken aan zelfmoord en het snijden werd minder. 

Nu: in de vierde ben ik gelukkig. Mijn moeder is alleen nog verslaafd, maar ze drinkt minder dan eerst.

Ik ben Krista, 16 jaar en dit is mijn verhaal.

(A/N: dit is een pittig hoofdstuk geweest om te schrijven. Een deel van mijn eigen ervaringen is erin verwerkt. Ik ben nu gelukkig en wil even  wat tegen Itsmytheyoutubefreak, secretYTfan zeggen
: meiden, ik ken jullie pas kort maar ik weet dat ik jullie niet kwijt raak. In zo'n korte periode zijn jullie super belangrijk voor me geworden. Ik hou van jullie. 

Ik wil roosxwinkel en juliageneugelijk bedanken voor hun support voor dit boek. Iedereen trouwens. Jullie zijn geweldig<3