Gönlüm Sana Emanet

3. Kisim

Kulaklarimda yankilaniyordu sanki. Buda neydi? Ilkdefa duyarcasina yüregimi kilitledi.. Haykirip bagirmak istedim. Kendime hakim olamiyordum. Göz yaslarim görmeme engel olmaya baslamisti. Bir kenara oturup aglamaya basladim. Insanlar bana bakiyordu ve ne oldugunu soruyordu. Ama bu ise beni birazdaha bunaltiyordu..
Sadece yalniz kalip icimdeki feryadi yasamak isterken o kafedeki kiz geldi yanima. Beni gördügünde "sende mi geldin buraya? Ne oldu neden agliyorsun ?" Diye sordugunda kacmak istedim. Beni tanimisti.. Kiyafetime baktiginda saskinlik icerisindeydi..

Hemen ayag kalkip kactim oradan. Duramadim bana o Yogun bakislardan.
O tepeye ciktim. Yine oradan izlemek istedim orayi. Yalniz ve sakin kalmak istedim. disarida kimse yoktu. Mikrofonda o sey yankilanirken tüm insanlar iceriye akin edip girmislerdi..

Oraya oturup kendime baktim. Ne yapiyordum ben burada. Neden gelmistim buraya? Iyice sacmalidigimi düsünüyordum..
Kendimi burada kandiriyordum. Huzuru yalnis biryerde aradigimi düsünmeye baslamistim. Oysa kalbimin huzurunu o an dinlemek bile istemedim..

Biraz sonra insanlar cikmaya basladi.. Bir birlerine sarilip öpüyorlardi. Ne kadar da samimilerdi bir birlerine.. Bizde ise hersey yapmacikti. Hayatimizda paradan cok baska hic birseye deger verilmezdi..
Hersey cok yalan ve anlamsiz geliyordu aslinda.. Dogru olan neydi? Dünya hayatindaki zevk mi yoksa bu insanlarda ki mutlulukmu?
Saatlerce oturup düsündüm orada..
Ne bir kelami dile getircek halim vardi nede eve gidip ailemin bunaltici sorularini dinlemeye sabrim vardi.

Bir ses duydum arkamdan. Yine o sesti. Biraz titreten bir sesti.. Kacmak istedigimdi. Sanki onun varligi, sorulari hepsi beni korkutuyordu. Cünkü vericek bir cevabim yoktu. Sanki biliyordu neyi aradigimi..
"Neden kactin oradan? Sen huzuru isterken huzuru geri teptin?" Diye sordu bana. Ne cevap vermeliydim?
Dogrulari mi? Benim gercek dogrum neydi ki? Bunu bile bilmezken ne söylememi bekliyordu bu insan ? Neden benimle ilgileniyordu? Hic birseye anlam veremiyordum. Susmayi tercih ettim. Konusmamayi. Belki vazgecer giderdi..
Ve öylede olmustu.. Biraz bekledikten sonra gidiyordu. Ama sanki gittikce icimden bir parcayi da alip gidiyordu. Aradigim seydi o parca..

Hemen ayag kalkip "dur" diye bagirdim.
Gitmedi. Oldugu yerde kaldi. Iste orada bir mutluluk hissettim. Evet ilk defa bir mutluluk hissettim kendimde. Kendime mani olamadim ve ona sarildim. Sanki gitseydi terkediliyormusum gibi hissettim kendimi. Ona sarildigimda ise karsilik vermedi. Saskina ugramisti.
Ama ilk defa kendimi hic olmadigi kadar mutlu hissettim. Herseyden cok huzurluydum. Parasiz, baskisiz, karsilik istemenmeden bir mutluluk hissettim kendimde.
Beni geri cekti. Öyle utandi ki. Bunu gözlerinden okuyabiliyordum. Ve ilkdefa bende utandim yaptigim seyden.. Bunlar bana hic yabanci degildi ama anlasilan ona yabanciydi.

"Ne yapiyorsun sen?!" Diye kizdi bana..
"Özür dilerim ben bir an düsünmeden hareket ettim.. Ama bu agir tavrini anlayamiyorum" demistim.. Cünkü cok anlamsiz gelmisti bu sert tavri bana.
"Ben bu camiinin hocasiyim. Rabbim kadinlari bize haram kilmis. Helalim olmayan bir kiza ne dokunurum ne gözlerimle bakarim nede yaklasirim. Ben sadece sana yardim etmeye calismistim. Sen ise benim yardimimi yalnis anlamissin.." Dediginde ise gercekten kendimi cok tuhaf hissettim.. Cok farkli düsünüyordu. Kizlarla oynamiyordu. Oysa cok yakisikliydi..
Inandigi sey beni tatmin etmisti. Neye inaniyordu neydi onu böylesine etkileyen ve buna uyan sey.

"Özür dilerim. Ama senin bu söylediklerin bana cok yabanci. Anlayamiyorum sizi. Bir bosluktayim ve ne yapicami bilmiyorum. Burasi bana huzur veriyor.
Sen ise bana ..." Daha sözümü bitirmeden dönüp gitti.. Beni dinlememisti. Öyle agir gelmisti ki bu bana. Sanki bir kursun gibi saplanmisti bana.
Öylece kactim oradan. Arabama bindim büyük bir öfkeyle ve kiyafetlerimi hemen degistirdim.
Onalari hic istememiscesine camdan asag firlattim. Öfkemin yenilgisine ugrayip kendime hakim olamadim. Eve geldim, arabamdan inisimden ne kadar öfkeli oldugumu fark etmisti ailem. Ama yinede üstüme gelip ne oldugunu sormuslardi bana.
Ben ise onlari dinlemek istemiyordum. Sussunlar istiyordum. Konusmadan kacmak istiyordum oldugum yerden.

Odama cikmistim büyük bir hiz ile. Hemen kendimi yatagima atip aglamaya basladim. Ilk defa göz yaslarimi susturmaya calismadim. Haykirabilcegim kadar haykirdim.
Annemler kapida bekliyordu. Kilitli oldugu icin girememislerdi. Ama israr ettikce ben daha da sinirleniyordum. "Rahat birakin artik beni! Buna bile hakkim yokmu?" Diye bagirmistim o kapi ardindan. Kendimi öylesine aciz öylesine yalniz hissediyordum ki. Konusacak dertlesecek kimsem yoktu. Yapayalnizdim koca ailemin icinde. Hepsi bir telasin icerisindeydi. Ama nedir bu telas? Bir anlam veremiyordum. Agladikca icimde bir dügüm cözülüyordu sanki. Ve her cözülüsünde ben biraz daha bosluga düsüyordum. Belkide öyle hissediyordum ama bunun tam olarak ne oldugunu bilmiyordum.

Ve günler gecti. Yatagimdan hic cikmadan düsündüm. Canim hic birsey istemiyordu. Ne yapmak istedigimi dahi bilmiyordum.
Herkes beni merak ediyordu. Konusmaya calisiyordu ama bunun bir cözüm olmadigini anladiklarinda ise beni rahat birakiyorlardi.
Ve yine aslinda hic istemedigim birsey oldu. Ali geldi. Kapimda sabirsizlikla acmami bekliyordu. Oysa ben su an onun egosunu cekicek halde degildim.
"Nur su kapiyi ac kirdirma bana!" Diye bagirislarini duyabiliyordum. Aslinda beni daha da öfkelendiriyordu. Ama o bunu anlamamakta israr ediyordu sanki.
"Ali konusmak istemiyorum, ben seni daha sonra ararim. Git lütfen!" Diye cevap verirken hic beklemedigim seyler duymustum. Bu söyledikleri beni cok icten kirmisti. Tamam herseyim olmustu simdiye kadar ama ben öyle bir kiz degildim !
"Nur yine ne istedinde ailen almadi?! Ne bu simariklik kücük cocuklar gibi! Tamam ne istiyorsan söyle ben alicam sana." Demisti. Iste bu var ya aldigim en büyük hakaretti.

Kendimi bulmaya calisiyordum. Yalnizligimdan bir kurtulusa varmak istiyordum. Buna anlayis göstermek bu kadar mi zordu? Bu hayat beni artik boguyordu neden görmüyorlardi bunu.

O sinirle kalktim kapiyi actim. Ona öylesine kötü baktim ki. Ama bu da yetmemisti bana. Ona bir tokat atmistim.
Ali o tokattan sonra hemen ardindan da bana elini kaldirmisti. Biz ilk defa bu derecede kavga ediyorduk onunla.
Ve bunun bile cittiyetini farkinda degildi.
Biraz bakistik o halimizle bir birimize. Ve fark ediyordum. Ali ye olan hislerim bir asktan ibaret degildi. Ali hep kizlarin arasinda fenomen bir cocuktu. Cünkü cok yakisikliydi. Her kizin sahip olmayi hayal kurdugu birisiydi.
Ve onun sahibi ben olmustum. Bununla hep gurur duydum. Cünkü herkes bana özenirdi.. Belkide bu yüzden aliyle birlikteydim, belkide bu yüzden aliyi sevdigimi düsündüm hep..

Biraz bakistiktan sonra cantami elime alip ciktim evden. Cok sinirliydim ve benim limanim olan tek bir yer vardi. Oraya gitmek istiyordu ayaklarim.

Arabamin anahtarini almaya unuttugum icin yürüyerek gitmeye karar vermistim. Aslinda biraz da uzak ti. Ama gözüm o an o kadar karaydi ki onu göremiyordum. Üzerimde dar bir pantolon vardi ve askili bir kiyafet. Yine tüm zinetlerim ortadaydi.
Egilsem ic camasirim görünüyordu.

Yürüdükce yoruldugumu fark ediyordum ama bu beni durdurmaya engel degildi.. Sanki her defasinda daha da hizlaniyordum. Sonra bir bakmisim kendimi kosarken bulmusum. Nefes nefese kalmistim. Ama varmistim. Yine hep oldugu gibi ayni yere oturdum. Ayni yerden izledim o manzarayi. Bu bir manzara degildi sanki bir mucizeydi.

Arkamda birilerin geldigini duyuyordum. Bunun kesin ali olduguna karar vererek "ali burda bile pesimi birakmiyorsun! Biraz yalniz kalmak istiyorum neden anlamiyorsun bunu! " demistim.

Sonra iste yine duydum. Icimi gümleten o sesi duyunca durgunlastim. Bir ferahlik hissettim kendimde.
"Peki" demisti sadece. Ama bu bile onu tanimaya yeticek bir kelimeydi.

Hemen arkami döndüm. Cok sevincliydim.
Arkami döndügümde yine onu gördüm ama bu defa bende bakamadim gözlerine. Cünkü o bana degme gözlerime demisti. Basim yerde susuyordum. Gitmesini istemiyordum aslinda.
Duruyordu kalktigimi hissettiginde, gitmemisti.
" yine mi huzur ariyorsun?" Diye sormustu.
"Evet " demistim.
"Iceriye girmeden olmaz"