Gönlüm Sana Emanet

11. Kisim

Bu ses bana cok tanidik geliyordu. Belkide sadece benzetiyordum. Evet cünkü imama vermis oldugum gönül beni benden asmisti. Ona olan sevgimi hic bir zamam durduramadim. Sevdim. Uzaktan.. Kimse bilmeden bazen ben bile anlamadan yasadim onu icimde. Sucmu bilmiyorum ama kalbime engel olamiyordum. Zaten ondan hic haberim yoktu. Görmüyordum ayri sehirlerdeyiz... Ve belkide evlidir diye düsünüyordum... 

Yinede namazimi kilarken cok tuhaf hissediyordum kendimi. Belkide aradigim o iman sevgisini bulmustum burada. O yüzden böyle hissediyor olabilirdim... Ama bu namaz öylesine güzel kilinmis bir namaz di ki...
Kendimi baska bir alemde hissettim.. Sanki dünya degilde cennette namaz kiliyordum. Cünkü namaz kildiran imam sureleri aglayarak okuyordu. Öylesine icten hissederek okuyordu ki, onun hissettiklerini hissetmemek elde degildi.
Yüregime kor bir ates düsmüstü. Günahlarimdan... Öylesine cok pismanliklarim vardi ki omuzumda bir yük gibiydi.
Ama ne zaman secdeye insem ve "Subhane rabbiel ala " dedigimde dökülüp kayboluyordu günahlarim..

Namszdan sonra hemen hizli bir sekilde isimin basina döndüm. Bir sürü hastalarim vardi..
Bie hastam kalp hastasiydi ve durumu iyi degildi. Henüz gencti. Bir bayan...
Kalb nakli lazimdi. Ama öyle zordu ki cünkü ameliyati cok riskliydi. Buna dayanacak gücü yoktu o bedenin. Ama ben pes etmeyeceketim. Rabbimin "kün feye kün" sözüne inanarak hep bir umut dedim. .

Hastam ile ilgilenirken bazen sohbete dalardik. Bana abisini anlatirdi. Ne kadar cok sevdigini ve islamiyeti en cok ondan ögrendigini.. 
Hayranlikla dinlerdim onu. Cünkü bana hic kimse böyle destek cikmamisti..

.........

Evime döndügümde annemi aramistim. Buraya gelip beni ziyaret etmek istiyorlardi ama buna henüz hazir degildim. Cünkü artik tesettürüm vardi.. Onlar buna anlayisla bakmayacaklardi. Bu yüzden bana da kendilerine de herseyi daha zorlastiracaklardi. Bir bahane ile gelmemeleri icin onlar ile konustum. Simdilik belki atlatmistim ama er yada gec ögreniceklerdi.

Evimde tek basima geceleri cok korkuyordum.. Cünkü yanlizdim.. Benden haric bir nefes yoktu etrafimda.
Meger yanlizlik ne kadar kötü birsey mis..
Insanin ne de cok düsünmeye vakti oluyormus..

O gece kitap okurken cok özel bir konuya denk gelmistim.
"ÖLÜM"... Ürkmüstüm. Cünkü bunu hic düsünmemistim.
Kitabi bir kenara kattim ve düsünmeye basladim. Nefsim istemiyordu ölümü düsünmeyi ama bunu yapmak zorundaydim. cünkü nefis dünya icin yasiyordu. Oysa gercekten bir gün ölüm geldiginde ne olucak.

Gözlerimi yumdum ve hayal ettim. Ansizin öldügümü... Öldügümü fark eden insanlar basimda feryad ettigini.. Ben ise bedenim ile ruhumu ayirip onlara kötü amelim yüzünden ben ölmedim burdayim beni neden duymuyorsunuz diye cigliklarimi..
Sevdigim tüm insanlar orada basimda agliyordu.
Cansiz ve aciz bedenime ise baktigimda aslinda dünyanin gecici oldugnu bir kez daha görüyordum... Beni yikadiklarinda ise ne kadar kirli ve igrenc oldugumu görüyordum. Sanki günahlarim yüzünden bedenim simsiyahti..
O koskoca zenginlik meger ne kadar bosmus. Sardiklari beyaz bir kefenden baska cünkü yanimda birsey yoktu..
Mezarliga koyup üzerime toprak attiklarinda aslinda insanlarin tekrar topraga dönüsecegini kavriyordum.. Sonra ise beni aslinda sevdigini düsündügüm insanlar o topragin altinda yapa yalniz biraktiklarini..
Hani annem? Babam? Ya ask? Gördümki, insan hayatta aslinda hep yanliz mis ve kimse sevmiyormus. Cünkü beni o kara topragin icine gömüp gittiler. Anladim ki allahin sevgisinden baska hic bir sevgi baki degildir...

Peki ya mahser???

O kisima geldigimde hemen gözlerimi actim. Cünkü buna hazir degildim. Verecegim hic bir cevap bir amel yoktu..
Ne diyebilirdim ki? Hangi sevabimi? Namaz mi? Zaten borcumuz olan namaz.. Peki ya tesettürüm mü? aslinda sadece kendimi korumam icin var olan tesettür? Ama bunlar beni kurtarmayacakki? Peki ya Âllah icin ne yaptim? Iste orada kaliyordum. Hic bir cevap yoktu..

...............

Sabah uyanir uyanmaz namazimi kildim kahvalti yaptim ve ise dogru yol aldim. Yürüyerek gidiyordum cünkü cok yakindi aradaki mesafe. Yolda telefonum caldi.
Arayan hemsiremizdi. "Nur hanim. Kalp hastasi olan kiz fenalasti. Siz yakindan ilgileniyordunuz ya belki bilmek istersiniz diye aramak istedim" dedi.
Telefonu kapatip hizli adimlarla yürüdüm. Endiseliydim cünkü..
Nedenini bilmesemde o kizi cok seviyordum..

Vardigimda hemen odasina girdim ve durumu gercekten cok kötüydü.
"Ailesini arayin" dedim sesli bir sekilde hemsirelere. Cünkü onun icin gercekten ciddi endiselerim vardi..
Muane ederken herseyi kontrol altinda tutsbilmek icin cirpiniyordum ama bu pek mümkün degildi..
Baska doktorlari da cagirarak yardim aldim ama ameliyata almamiz gerekiyordu acilen..

Hemsireler onu hazirlarkwn bizde ameliyat icin hazirlaniyorduk..
Doktorlar kendi arasinda durumun cok vahim oldugunu ve zor olucagini söylüyordu..
Bunlari duymak beni daha da sinirlendiriyordu.. Bir umut diyordum "bir umut ya, nasil bu kadar karamsar düsünürler, rabbim isterse hersey olur" diye.

Onlara sert bir bakis atip susmalarini rica ettim. Kizin ailesini bekliyordum. Ona baktigimda ise öyle aci cekiyordu ki. Gözlerindeki yaslar adim adim dökülüyordu..
Elimi basina koydum ve oksadim.. "Korkuyormusun" diye sordum.
"Hayır " diye cevsp verdi. "O zaman canin cok mu yaniyor?" Diye tekrar sordum. Ama bunada Hayır dedi..
"Peki neden agliyorsun?" Diye sordugumda verdigi cevap icimi yakti.. Sanki kafama bir tas düsmüs gibi hissettim kendimi. Öyle agir geldi ki bana..
"Abimden helallik dileyemeden ölmekten korkuyorum, o bana onca sey ögretti, onun vesilesi ile islami ögrendim, helalligini almak istiyorum" dedi... Bu nasil bir sadakatti? Bu nasil bir sevgiydi? Bu nasil bir Âllah askiydi. Beni hayretler icinde birakti.
"Sakin böyle düsünme, ailen gelmeden seni ameliyata almicam, güven bana. Rabbim de İnşaAllah dilerse korkmana gerek yok, hersey iyi olcak allahin izni ile" dedim...

Ve sonra kapi caldi. Arkama bir döndüm.. Carpilmisa döndüm..