Gönlüm Sana Emanet

22. Kisim

Hayat dedigimiz ne dir? Bir tutam acimi, yoksa bir tutam mutluluk mu?
Kim yönlendirir hayatimizi? Bizlermi yoksa etrafimizda kiler mi ?
Peki ya düsmek mi iyidir yoksa en yüksekte olmak mi?
Kararini vermistim. Herseyin tek bir anlami vardi " KADER".
Kadere iman etmekten baska bir ihtimal yoktu.

Son baharin döktügü yapraklar gibi de olsa o kuru agac, insanin iradesi en büyük hirsiydi.
Yoksa kar yagarken üsüyen ellerin ve titreyen bedenin kadar zor olsada insanlar, tek kuvvet kendi sicagini kendi nefesinle var etmekti.

Bazen yaz olurdu hayat. Civil civil olan parklar. Civil civil oynayan cocuklar.
Tek dertleri binemedikleri salingaclar...

Ve bir mevsim gecti firtinamda. Her gününü özenle tattiran...

Bir parca döküldü dudaklarimdan.

"Bir sehire düstüm, yanlizligin dibi.
Kuyusuz karanlik, ucsuz gibi.
Cikamiyorum bu sessizlikten, kör misali.
Ne calacak bir kapi, ne sesimi duyurcak biri.

Böyle hayal etmemistim sanki.
Ne siginacak bir limanim kalmis gibi, nede vapura binip denize acilcak bir hayali.
Benim sonum bu sessizlik, bozmak istemistim ben bu sessizligi.

Bir sarki calsa simdi. Bana beni unutturacak. Bir siir söylense simdi, beni hayata tutundurcak.
Hic olmazsa bir kelam edilse, bana güven kokacak.. "

Düsüncelerimde kaybolmayi cok sever olmustum.... nefsimi dinler ona cevap verirdim. Bazen tatli dilimle anlatir bazen agir sözlerimi kullanirdim.
Artik anlamasi gerekiyordu. Hayatim ucurumun kenarindaydi.
Uyanma vaktiydi. Bu kadar gaflet ve isyan yeterdi!

Imamim, Sevdiğim adami izlemeye baslamistim. Cok hasret kalmistim ona bugün.
Yanimda olmasina ragmen yüregime bir hasret atesi düsüyordu.. o sakallarinda ki okyanus olmak istiyordum. Dokundugum karanligindaki aydinlik olasim geliyordu...

Beni fark ettiginde huzur dolu bir bakis atti.
Beni inceledi ve gözlerimdeki sözleri okumaya calisiyordu sanki.
"Senden vazgecmek mi? Gecemem ki.. senki benim karanligima aydinlik. Nur'uma katan anlam oldun... bakma bana öyle Sevdiğim... vazgecemem, vazgecersem yasayamam"

Yavas adimlarla yanima geldi... ellerinin arasina aldi yüzümü. Derin derin o güzel gözleriyle bakti. Biraz hüzün biraz mutluluk vardi..
bakamiyordum baska yöne. Sanki her an kaybolcakmis gibi. Gözlerimi gözlerine dikmis kalbimin hizli atislanirini duyuyordum ..
gözlerimden bir damla süzülürken feryadimin sesi cilgina dönmeye baslamisti...

"Nurum.. hüznün kalbimi yakiyor, söyle bana derdini, dermani olayim"  sicak sesi kalbime bir kanat di sanki.. inceledim en ince ayrintisina kadar gözlerini. Kirpiklerini, kaslarini. Göz bebegini...
ve bir damla daha düsürdüm istemsiz gözlerimden.
"Gönlün feryad ederken, dünyam karariyor, isigimi, nurumu göremiyorum"
Yine bir fisilti gibi üfledi kalbimi.

Elimi yüzüne koydum ve tenindeki yumsakligi hissettim. Öylesine güzel, ve pürüzsüz. Öylesine muhtesem ki.

"Karanligima düsen isik oldun.. simdi ise korkuyorum, icindeki aydinliga karanlik olmaya"  sesim titriyordu. Incecik ve narin bir fisilti gibiydi. Gücsüzlesmis kuvvetsizdi...

Bas parmagi ile sildi yanagimdaki yagmuru..
"Benim aydinligim senin nurun"  demesiyle artan kalbimin feryadini duyuyordum..
Gözlerimi yumdum ve basimi omuzuna yasladim.  Derin derin o güzel kokusunu icime cektim. Sanki hep hasretmisim gibi... ellerimi saclarinin arasina daldirdim ve hissettim, huzurumu.