Gönlüm Sana Emanet

7. Kisim

Bu sözler bir kilic yarasiydi benim icin. Ona böbregimi vermistim ama gördügüm muamele bu mu diye bir hancer yemistim sanki. Anlayamiyordum onu. Cok yabanciydi yasam tarzlarimiz. Bir okyanusta kaybolasim geldi. O sözleri duymaktansa sagir olmayi tercih ederdim.
Bir an aceba ciglik atsam sözlerini bastirabilirmiyim diye düsündüm. Ama sanki hic birsey kar etmiyordu icimdekileri susturmaya. Beynimde sanki bu sözler ordan oraya ucusuyordu. Ellerimi simsyki siktim ve sabirli olmak icin sukunetimi korumaya calistim ama sanki mümkün degildi.
Arkama döndüm ve tam bir söz söylemek isterken hemsire konustu.
"Sey ben doktor firati sana yönlendireyim en iyisi. Nur hanim sizin icinde uygunsa tabi" demisti.
Ne diyebilirdim ki. Gözlerim dolmus hayal kirikligi ile bakiyordum. Aglamamak icin kendime yalvariyordum. Bunu hak etmedigimi düsünüyordum. Sanki ben ona bakmak icin yalvarmistim. Mecbur kalmistim onunla ilgilenmeye.
"Tabi" diyip ciktim oradan.

Kapimin önüne geldim gidicekken konusmalarini duydum. "Doktor hanima cok ayip ettin. O cok iyi bir doktor ve gece boyu basini bekledi abi. Keske böyle davranmasaydin. " dedi.

Onun söyledikleri ise. "Ben onun iyiligi icin yaptim sen merak etme " dedi.

Öyle hizli yürüdüm ki. Herkes sinirli bakislarimdan bir yorum cikarmaya baslamisti. Önlügüm ordan oraya savruluyordu. Beni de hayliyle sinir etmisti. Bir cok hemsirenin bulundugu yerde onu öylece cikarip yere attim. Kimseler bu davranisima bir anlam veremiyordu. Ama umrumda degildi. Öfkem gözlerimi kör etmisti. Bunu hak etmdigimi düsünüyordum cünkü. Benim iyiligim icin yapmismis. Bu sözünü anlamaya calisiyordum ama anlayamiyordum. Nedemek oluyor bu ya!

Hemen doktorlar odasinda üzerimi degistirip oradan ayrildim.
Arabama bindim ve huzur kaynagima gittim. O camii. Oraya savrulmak istedi bedenim sanki.
Yine herzamanki yerime oturdum ve kimseden gizlemek zorunda olmadigim göz yaslarima akmalari icin izin verdim.
Öyle cok aktilar ki.... Yarali gibi. Ama asil neden bu kadar acidigini anlayamiyordum... O kimdiki beni böylesine üzebiliyordu.?

..................

Arkadaslarla beraber aksam disariya ciktik. Biraz kafam dagilir diye düsünmüstüm. Bir diskoya girdik. Sohbet ederken bir kac bay bizleri rahatsiz etmeye basladi. Cok igrencti.. Istemedigim sekilde davraniyorlardi. Ve ben korkmaya baslamistim.
Bir anda ortalik darma duman oldu. Iceride kavga cikti ve bir cok sey oldu. Isiklar patliyordu ben korkudan agliyordum arkadaslarim ise benim halimdelerdi..

Kendimi sabah uyandigimda yatagimda buldum. Annem öfkeli basimda bekliyor. Elinde bir gazete. Resmen reklam olmusuz. Cok utanc verici bir durumdu.
"Sen iyice haddini asmays basladin! Buda ne demek oluyor Nur!" Diyd basimda bagriyordu. Zaten baska ne bekliyordum ki. Ixi olup olmadigimi sormasini mi?? Gülerim ben buna.
Tabiki azarlicakti. Kendi sanina leke geliyordu. Hakli dimi!

"Merak etme matmazel birseyim yok. Cok iyim." Diye bir cevap verdim. Anlar sandim ama galiba hep yanildigim gibi bugün de yanildim.
"Bana bak. Eger birdaha böyle bir rezalet olursa cok fena olur! Anladinmi beni! " diye karsilik verir annem zaten ancak. Beni hic düsünüyormu cok merak ediyorum.

Tabi cok fazla dakikalar gecmeden ali aradi. Birde simdi onu dinlicektim bir ton. Aslinda hic cekemezdim ama galiba bugün kacsam yarin bulucakti.
Actim ve tam bir saat onun sacmaliklarini dinledim.
Neymis, onsuz nasil biryere giderim? Ya nezamandan berri biz birlikte birseyler yapiyoruz ki?
Nasil böyle birseye bulasirmisim. Rezil olmus herkese. Ve bir cok daha sey.
Dayanamadim daha fazlasina ve suratina öylece kapattim telefonu.

Kenara koyucakken telefonu birde baktim ki seccade duruyor orada. Bir an aklima müthis birsey geldi. Ögrenmwk istiyordum. Hemde namazi. Evet kararliydim bugün ögrenicektim.
Seccadeyi cantama kattim. Yanima da bir örtü aldim ve hemen hazirlanip hastaneye yol aldim.

Fazlaliklarimi doktorlar odasina biraktintan sonra imamin odasina dogru yürüyordum. Herhalde insanlar gazeteyi görmüstü ki benim hakkimda konusuyorlardi. Ama aslinda hic umrumda degildi.
Imamin odasina giricekken kapisi yarin acikti. Bir konusmaya sahit oldum

"Bu gazetedeki kiz hastanenin nur doktoru degilmi?" Diye sordu imam.
Iste orada yanaklarim kizardi. Utandim bir an. Beni böyle tanimasina hic gerek yoktu aslinda.
"Evet doktor hanim. cok sosyete bir aileden gelme. Normal böyle seyler" diye cevap veren hemsireye ayrica kirilmistim. Ben hic onlar gibi olmak istemedimki. Tarzim öyle görünsede kötü bir insan digildim ben...
Beni böylesine yargilamalari hic güzel degildi. Yaraliyordu sadece.
Imamda hakkimda kötü düsüncekti. Ve bu hic güzel degildi. Düsündükce delircek gibi oluyordum. Aslinda ne önemi varki benim icin? Anlamiyordum ama o an icin anlamakta istemiyordum.

Hic duymamis gibi odaya girdim.
Beni gören imam bakislarini hemen yere egdi ve hemsire kacarcasina cikti odadan..
Imamin tepkisi yine cok agir olmustu.
"Bende seni akli basinda biri sanirdim.." Dedi...

Yine beni kirmak icin bir bahane bulmustu aslinda. Her defasinda beni gördükleri ile yargiliyor. Oldugum gibi degil. Ve bu cok agrima gidiyordu. Odasina neden geldigimi bile bilmiyordu.
"Bunlar sadece gördükleriniz, iceriligini bilmiyorsunuz ama yargiliyorsunuz!" Diye öfkemi kusmustum artik.

"Iceriligini bilmeye ne gerek var? Mekan belli ortam belli böyle bir yerden hayir gelicek degil elbet. Simdi doktor hanim müsade ederseniz dinlenicem. " diye kivarcs odadan kovmustu beni. Ama budefa hakliydi galiba.
Böyle biryerden böyle birseyin cikmasi gayet dogal. Ve oraya ben kendi istegimle gittim.
Yine herseyi mahf etmistim. Birseyi düzeltim derken daha kötü yaptim.
Sinirli bir sekilde odama gittim ve oturdum.
.................

Bütün günüm bu olanlari düsünmekle gecti.
Aslinda ne kadar faniyiz. Birseyleri kavramak icin hep o seyi yasayip tatmamiz gerekiyor sanki. Oysa yalnislari yapmadan da düzeltemezmiyiz?
Nasil bi oyundu ki bu dünya denilen sey? Buraya bizim sahibimiz kimdi?
Karmasik bir yol gibiydi beynim. Her bir tataftan araba sesi gibiydi sanki....

Aksam olmustu. Tüm cesaretimi toplayip imamin odasina tekrar gitmistim.
Ondan bana namazi ögretmesini istiyordum. Seccademi aldim ve odaya girdim. Ama imam uyuyordu galiba.
Gözler kapaliydi.
Biraz izledim onu. Ama uzun uzun bakamiyordum neden se. Uyudugu halde bir utangaclik vardi.

Sonra aklima geldi ki ben hala imamin ismini bilmiyorum. Dosyasini elime aldim ve ismine baktim. Musab di ismi. Ne kadar da güzel bir isimdi...
"Ismini de sonunda ögrendim musab imam. Aslinda senden namazi ögrenmek icin geldim ama baska zaman artik.." Diyip odadan ciktim.

Evime gittim bende.. Evde yine durumlar karmasikti. Herkes bana gazetenin hesabini sormaya calisiyordu ama kimseyle ugrasacak halim yoktu. Onlari dinliyordum sonra cevap vermeden kalkiyordum.
Yatagima yattigimda cok bitkindim. Sanki hasta oluyordum.
Annem odaya aslinda bagirmak icin girmisti ama iyi olmadigimi görünce bir bakti ki atesim var. Nihayetinde oda bana kiyamadi.
Atesimi düsürmek icin bir kac ilac verdi ve soguk bezler koydu arnima.

Sabaha kadar basimda bekledi cünkü saatler gectikce daha kötü oluyordum.
Sabah uyandigimda ise gidecek hic halim yoktu. Bu yüzden arayip gelemeyecegimi bildirdim.

...................

5 gün sonra.... Ancak düzelmistim. Ve yine si basi yapicaktim. Hemen kahvaltimi yapip yola koyuldum. Imami görücektim ve artik namazi ögrenicektim.
Cok heyecanliydim..
Hastaneye geldigimde hic üstümle ugrasmadan direk imamin odasina gittim. Ama gördüklerim ise beni saskina ugratti..