Gönlüm Sana Emanet

20. Kisim

"Artik helalimsin" demisti.

Ve gözlerimi yumup tekrar actim. Cünkü bu sadece bir kurguydu. Evet cok isterdim bunlari bana söylemesini ama imkansizdi. Gözlerimden bir damla akti ve ayag kalkip gidicektim.
Ama gördügüm sey ile sok sasirdim. Bu imkansizdi. Olamazdi. Anlayamiyordum. Ben sadece hayal kurmustum ama su an gercegi karsimdaydi. Inanamiyordum. O sesleri ben diledim duydum. Sanirim ki o söylemedi. Imam... Gönlümün imami o.

"Birsey söylemeyecek misin?" Diye sormustu imam. Ne demeliydim bilmiyordum... Nasil birsey demeliydim onu da bilmiyorum. Bunlari ben mi kurguladim yoksa gercekten mi o dedi bilmiyordum.

"artik helalimsin demistim sana"

"Sen bunlari gercekten söyledin mi, yani bu bir hayal degilmi?"

"Hayır hersey gercek sen gibi"

Imam sanki yüregimi oksuyordu. Ona olan sevgim yetmez mis gibi biraz daha sevmeye basliyordum.

"Sakin aglama, yetmez mi onca göz yasimiz. Artik mutluluk huzur vakti."

"Nasil yani, aglamamiz?"

"Herseyi sana zamani geldiginde anlatacayim, sen bana bir cevap vericekmisin artik?"

"Ne cevabi?" Cok utanmistim. Ne demeliydim bilmiyordum...

"Bana züleyhanin hz. Yusufa duydugu ask gibi asik olucakmisin?"

"Allahin izni ile gönlüme mühürledim"

"Elhamdulillah"

"Peki ya sen, hz. Yusuf gömlegi önden degilde arkadan baglamali edep sahibi olucakmisin?"

"Allahin rahmeti ve izni ile olucam İnşaAllah "

Tebessüm etmistim. Biz evleniyorduk. Hemde imamla!!! Bu gercek miydi aceba. Icten icte cok dua ediyordum gercek olsun diye. Dualarim kabul olmustu. Rabbim beni duymustu. Bir yillik sabrimin mükafatini vermisti bana... Ne kadar sükretsem de doyamiyordum rabbimin merhametine.

.........................

Ve üc gün gecmisti... Ben arkadasimda kaliyordum bu zaman icerisinde.. Cünkü kalicak bir evim yoktu artik.. Cok üzgündüm ve durgun... Kalbim kirikti. Ailem benimle degildi. Evleniyordum ve haberleri dahi yoktu..

Ama daha fazla dayanamamistim.
Ve anneme tekrar gitmistim. Onun sefkatine o kadar cok ihtiyacim var di ki.
Kapiya vardim ve zile basmak icin o kadar cok tereddüt ettim ki. Sonra sesler duydum ev kalabaliga benziyordu.

Ama bu beni engelleyemezdi..
Zile bastim ve sabirsizlik ve tereddüt ile bekledim.
Kapiyi yine yardimcimiz acti. Beni görmekten pek de memnuna benzemiyordu yine.
Ama aldiris etmedim. Alismistim artik..

"Annem evdemi?"

"Sey Nur hanim, iceride misafir var. "

"Tamam" diyip iceriye gecmek isterken yine söze gecti.

"girmeseniz daha iyi olur. Ben kendisini cagrayim veyada haber edeyim o size sonradan dönsün. ".

Öfke, öfke bende o kadar cabuk olusnustu ki. yardimcimizin dedigine bak sen. O kadar sinirlendim ki. Icten ice kiziyordum ona ve daha fazla tutamicaktim kendini tam ona "bana bak kendine gel, ve yerini bil! Bu evin sahibi degilsin, sadece bir yardimcisin " demek isterken. Azimi ellerim ile tuttum. Bunu yapmamaliydim. Nefsime yenilemezdim.
Kibir. Bu zaten benim en büyük bas belam degilmiydi. En büyük sorunlari cikaran degilmiydi.

Derin derin bir nefes aldim ve 25 estagfurullah cektim. Tekrar yzününe baktim ve tebessüm ile annemi cagirmasini rica ettim.

Aslinda söylediklerinden sonra oda cok korkmustu onu terslememden.
Cok sasirmisti ondan rica ettigimde. Iste evet ben birseyi daha basardim. Bugün yine Âllah rizasi icin birsey yapmistim. Bir gönül kirilsa dahi diger bir gönlü kirmadim.