Gönlüm Sana Emanet

15. Kisim

Imam onu gördügünde yüz ifadesi hic de iyi görünmüyordu. Aliyi biliyordu. Evlenme teklifini herseyi biliyordu. Utaniyordum o kadar utandim ki basimi yerden kaldiramadim. Ama kendimce bir aciklama yapma geregi duydum..  Cünkü imam o kadar kizgin ve öfkeli görünüyordu ki, ates saciyordu.

"Sey hastamiz acildeydi, iyilesmis, yolunu sasirdi sanirim ben hemen cikartayim" dedigimde ali konusmasa olmazdi tabi.
"Nur, sana ne bu halin dedim!! "
O konustukca aglayip bagirasim geliyordu. Durmadan utaniyordum.

"Ali cikarmisin, burasi yeri degil, hastam var burada lütfen cik!"
"Ya sen bi basindakini cikar, su kilik kiyafetine bak, baban bu halini görse utancindan yerin dibine girer!"

Bu sözler canimi en derinden yakmisti.. Evet benim ailem gurur duymak yerine utanirdi benden. ..  Cünkü bu hayat bizim yasam tarzimiza göre cok uzakti. Evet aslinda yanlis ama böyle görmüsler...
Agladim. Gözlerimdeki yaslari bu defa engelleyemedim..

"Eger imani onlar bir utanc olarak görüyorlarsa, vay hallerine, onlar kendilerinden utaniyorlar demektir"

Bu ses imamdan di. Yine konustu. Belki benim icin degildi genel icindi ama yine konustu. Susmadi.. Benim bir cevabim yok ken o söyledi.. Tabi bu ali yi susturmazdi

"Yav siz kimsiniz, iki haci hoca bulmussun kendine, yanlis sularda yüzüyorsun nur!"

Artik bu kadari da fazlaydi. Cok sinirlenmistim. Kolundan tutup "yeter artik! Cik disariya! Yoluna git" diyip disariya cikarmak isterken budefa imam onu tuttugum ele bakarken gördüm. Bundan hic hoslanmamis olmali. Cünkü dinimizce haram. Bu yüzden kizmis olmaliydi.. Bende kolunu biraktim ve ciktik odadan. Imam ile birlikte. Ücümüz hastanenin disina ciktik. Imam neden geldi bende bilmiyordum. Bence o da geldigini farkinda degildi..

Ali öyle hircin davraniyordu ki, ne yapicami sasirmistim. Imam öfke saciyordu sadece.
Ikisinin bir birine olan bakisindna öyle sıkılmistim ki öylece gittim. Doktorlar odasina geldigimde hemen üzerimi degistirip oradan ayrilmak istedim. Hastanenin dis kapisinda vardigimda imam beni bekliyordu.

"Buyur?" Dedim öfkeyle. Cünkü yeterince doluydum. Alinin dedikleri beni cok kirmisti. Dogrulari söylemesine ragmen..

"Nedemek oluyor bütün bunlar? Birde ailemin kiz kardesimin yaninda?! Sevgilini bizden uzak tutamadin mi!" Dedi...

Demez olaydi.. Yerin dibine giresim geldi.. Hani derler ya yer acilsada ta dibine saklansam diye. Iste öyle olsun istedim.
Ama icimdeki barutu susturmayi da beceremedim. Bir kac adim ile üstüne yürüyerek "birincisi o benim sevgilim degil! Hic birseyim o benim! Ikinciside ben onu oraya cagirmadim! Ücünsüde yeterince asaglandim, birde senin hakaretlerini dinlemek istemiyorum. Yarin asaglarsin artik imam efendi!" Dedim. Ve aninda gözlerimden yaslar döküldü..

Saniyeler sonra hickiriklara boguldum. Icimde bir deprem yasiyordum ve o depremi durdurmak o an icin mümkün degildi.. Imamin yanindan uzaklasmak icin büyük adimlarla yürüdüm.. Nereye gittigimi bile bilmeden yürüdüm.. Ve agladim. Icimi bosalttim. Sadece dua ettim. Ama artik icimden degil, bagra bagra dua ettim.
"Yarabbi sen büyüksün, sen bu kainati yaratan var edensin. Allahim bana sabir ver. Ne olursun bana sabir ver. Canım cok yaniyor. Yanlizim. Kimsem yok. Bana destek cikacak yardim edicek hic kimsem yok.. Bana bu yolda güc vericek kimsem yok.. Ne olursun yarabbi yardim eyle. Sensin benim tek hazinem..
Imamda zaten bana sirtini ceviriyor. Tabi hakli benim gibi bir insani ne yapsin ki. Ben kimimki onun yaninda. Kücümsüyor beni.. "
Bir yerde yorulup durana kadar kendi kendime konustum böyle. Taaki bir cocuk parki görene kadar. Hep cok sevmisimdir..
Bir salingaca gectim ve oturdum..
Yerde ki kumu izledim.. Kulaklarimi dünyaya tikamak istedim.
Ama mümkün degildi. Bir an bir ses ile korktum. Yan salingaca biri oturdu. Ama kim olduguna bakmaya korkuyordum. Ayaklarina bakilirsa bir erkekti. Hic dönmeden oldugum yerden firlarken konustu o sahis.
"Evin yok mu senin! " o an ne yapicagimi sasirdim. O insana döndüm cünkü o sesi tanidim. Imam..

"Beni mi takip ediyorsun " diye sordum biraz öfkeyle.
"Ne alaka! Yolum burdan geciyordu öyle bakayim dedim sende burdaymisin." Dedi. Ama inanmadim. Cünkü buradan araba bile gecmiyordu.. Beni takip etmis olmali. Ve haliyle de söylediklerimi duymus olmali... O an utandim...

"Peki, ben gideyim artik" diyerek gidebilcegimi düsündüm. Ama öyle olmadi.
"Dur, tek basina gidemezsin. Issiz buralar. Bende geleyim. Ama yanimdan yürüme! Insanlar yanlis anlar. Ben bir imamim! Arkamdan yürü"

"Gerek yok imam efendi! Insanlar ne düsünür sonra haklisin! Ben yolumu kendim bulurum!!"
Diyip cekip gittim. Onun dur diyislerini duydum ama umrumda degildi.

.............................
2 gün sonra
.............................

Yatagimdan galiba 48 saattir cikmiyorum. Cok agir hastalandim.. Kendime bir corba bile yapamicak haldeydim. Cok sükür ki yan komsum tatli bir teyze ve bana yemek getiriyordu..
Bu hastalik zaman icerisinde hissettigim bir duygu vardi. O da yanlizlik.. Ne annem nede babam yanimdaydi. Cagirsamda tesettürümü gördüklerinde beni terk ediceklerdi..

Saat su an 15.00 di. Ve birden kapim caldi.. Zar zor kapiyi actim ve sasirdim. Karsimda imamin annesi vardi.
" Selamun aleykum teyze. Birsey mi oldu yoksa. Büsra iyimi? Ya imam o iyimi? Dogruyu söyleyin bana?"  Diye bir telas la soru yagmurunua tuttum.

"Aleykum Selam kizim. Bir dur. Sakin ol. Biz seni merak ettik. Iki gündür yoksun. Basina birswy geldi sandi benim oglan beni buraya sana bakmaya getirdi."

Cok sasirmistim acikcasi. Imam mi getirmis. Kesin marifetini görmek icin.
Annesini iceriye buyur edip durumu anlattim ve birazda haber etmedim diye kizdi bana.

Birsz sohbet ettikten sonra ben yine fenalastim. Atesim yükselmisti. Annesi cok panikledi ve imami arayip yukariys gelmesini söyledi.
Bir kac liste yapip onlari acilen almaya yolladi.

Fazla vakit gecmeden imam gelmisti. Annesi atesimi düsürmeye calisiyordu imamda oturma odasiydi. Benim odama gelemezdi..
Daha sonra uykuya daldim. Uyandigimda ise bu bir mucize diye hayretler icerisinde kalicagim bir an yasadim.. Yine basarmisti imam gönlümü feth etmeye...