Gönlüm Sana Emanet

18. Kisim

Bir hafta olmustu. Imamdan ve ailesinden kacmama.. Ve sonunda büsra taburcu olmustu.. Hastanede yoklardi artik. Kimseyi görmüyordum. Sanki bu benim icin daha iyidi. Onu görünce gönlüm susmuyordu. Elimde degildi ki bu sevgi..

Bugün bana islamiyeti anlatan en yakin dostum olan arkadasim aramisti. Beni ziyarete gelecegini söyleyip beni cok mutlu etmisti.
Belki yanlizligimi bana unuttururdu...

Hastane de saatim dolduktan sonra onu almaya gittim. Yüzümde bir tebessüm vardi cünkü onu gercekten cok özlemistim.. Ve cok ihtiyacim vardi.
Disarida onu beklerken icim bir tuhafti. sanki yaniyordu icimde birseyler.
Ordan oraya dolanirken gördüm onu. Yüzünde sicak bir tebessüm. Samimi bir sevgi ve mutluluk vardi.
Cok üzgündüm ve ben onu öyle güzel karsilayamadim.. Bana yaklasti gözlerim doldu. Hic bir kelam etmeden kollarimdan tutup sikica sarildi bana. Ve ben aglamaya basladim. O an kendimi sanki terk edilmis ve uzun zaman sonra birisinin yanimda oldugunu hissettim.
Orada ikimizde agladik.
"Nur canım iyimisin"
" ne olursun hic birsey sorma, sadece sicak bir gönüle ihtiyacim var arkadasim" diyerek sarilmayi birakmadim...

Daha sonra eve vardigimizda hemen ona birseyler hazirladim ve yemek yedik..
"Anlat bakalim nasil gidiyor" diye sormustu bana. Oysa ne diyeyim ki.. Olanlari anlatmaya basladim. Hem ailem ile hemde imam ile olanlari. Cok üzülmüstü..
"Teslim ol" dedi bana. Anlayamadim.. Bu sözü beynimde bir kac kez tekrarladim ve düsündüm..
"Allaha teslim ol artik nur" dedi bana..
Iste bu kalbime bir huzur getirmisti. Evet benim teslim olmam gerekiyordu. Birakmam gerekiyordu artik herseyi. Sadece rabbime birakmam gerekiyordu..

Namazimizi kildiktan sonra üzerimize rahat birseyler giginip oturma odasina oturduk ve koyu bir sohbete basladik.. Aslinda ben sordum ve onun anlatmasini istedim...
"Canım yaninca ne yapmam gerekiyor"
Sorusuna güzel bir cevap verdi..
"Cok basit canım, ac kur ani... Hani kendini yanliz hissettigini söylüyorsun ya, Âllah hic kulunu yanliz birakimi? Kur ani onunla konusabilmen icin göndermis.. Nedir seni ondan ali koyan?"

"Anlamiyorum ki ama icinde yazanlari?"

"Bu sence bir bahane midir? Sen sonuca bak nur. Eline bile aldiginda huzur hissetmiyormusun? Anlamak senin elinde. Belki dilden anlayamassin ama kalben anlayabilirsin.. Bu senin cabana ve  inancina baglidir"

"Haklisin, peki ya ailem? Ne yapmaliyim?"

"Allaha teslim olmalisin. Elbette ailenden vazgecme. Ugras.. Onlara bunu kabul ettirmek icin güzellilikle cabalal. Olmuyorsa birak. Allaha olan teslimiyet sana dogruyu göstericek ve cizecektir zaten"

Söyle bir düsününce cok hakliydi. Neden üzüyordum ki kendimi. Üzülmem gereken asil konu onlarin bu islamiyete sahib olamadiklari icin..
Icim o kadar rahatlamisti ki bu güzel sohbetten sonra. Öylesine ihtiyacim vardi ki bunlari duymaya.

"Simdi nur hanim, gelelim diger konuya.. Imam.."

Hiiih bütün moralim alt üst olmustu yine. Neden bilmiyorum ama onun hakkida hic birsey duymak görmek istemiyordum. Öylesine cok yorulmustum ki. sanki olacaga yokmusta öylesine kendimi kandiriyormus gibi hissediyordum..

"Nur birseyler söylemicekmisin?"

"Bilmiyorum, yani ne desem bilmiyorum.. Bir boslugun icindeyim sanki. Hic bir yönüm yokmus gibi. Karsimda imam var ama yürüyemiyorum bile. Cünkü varicakmiyim bilmiyorum.. Böyle tuhaf hissediyorum kendimi..
Kaciyorum artik. Gönlümden cikarmak istercesine yok saymaya calisiyorum"

"Sence basarabilcekmisin bunu?"

"Allaha teslimiyet canım arkadasim. Bunu sen dememismiydin. Allaha teslim olursam bunu basarabilirim"