Gönlüm Sana Emanet

5. Kisim

Uyanmistim.. Bir odada yatiyordum ama gözlerimi henüz acmak icin güclü hissetmiyordum kendimi. Cok bitkin ve yorgundum. Parmaklarim bile kipardamayacak haldelerdi..
Sadece susamistim. Sanki azimin ici kurumus su diye dileniyordu bana..

Sesleri duyabiliyordum. Meslek arkadaslarim son durumumu kontrol ediyordu..
Her bir tataftan kosturmaca vardi birde? Ama neden, bunu bilmiyordum cünkü ben iyidim uyanmistim.

Gözlerimi yavas yavas acmaya calistim. O kadsr agir geliyorlardi ki bana, sanki bir savas icerisindeydik.
Birtane arkadasim gözlerimi actigimi gördügünde attigi ciglik sanki tüm hastaneyi calkalamisti. "Uyaniyor, nur uyaniyor! Ohh cok sükür rabbime" demisti.
Ama iste su rabbime kelimesi bile tüglerimi tiken tiken yapmisti.

Ve günler gecmisti. Her gecen gün biraz daha iyi oluyordum. Yaralarim düzelmeye baslamisti ve ben artik agri hissetmiyordum. Yatagimdan kalkip o hastayi görmek icin büyük bir merak ile bekliyordum. Neden onu bu kadar merak ediyordum acikcasi bunun cevabini bende bilmiyordum..
Artik bu yatakta yatili kalmam gerekmiyordu. tam kalkmis üzerimi giginiyordum ki kapim tiklanmisti..
Herhalde doktorlarim gelmisti diye düsündüm. Hemen toparlanip iceriye girmeleri icin seslendim. Ama gördügüm manzara beni fazlasiyla sasirtti. Bunu beklemiyordum. Hemde hic..
Bir an gözlerim doldu ne diyecegimi ne yapicagimi sasirmis haldeydim.
Düsünüyordum, beynim firar etmis bir kacak mahkum gibiydi. Bir anda fazla seyler düsünmeye basladi.

"Ali?!" Cikti sadece azimdan. Evet karsimda ali duruyordu. Ve bu hic de iyi olmamisti. O na simdi ne diyecektim. Ne aciklayacaktim bilmiyordum.
"Bu yaptigindan ailenin haberi yok sanirim! Bana bile söylemedin! Nasil böyle birsey yaparsin nur sen! " diye yükselen sesi beni fazlasiyla sinirlendirmsti. Ona ne oluyordu ki. Onu ne ilgilendirir ki! Bana böylesine müdahale etmesinden hic hoslanmiyordum!
Bu yaptigi bana sahiplenmek degildi cünkü. Eminimki oda fizigimdeki pürüz den dolayi bu konusmayi yapti!

"Bu seni hic ilgilendirmez ali!" Diye bende tepki verdim. Artik anlamaliydi. Ya sevicekti yada bu sey biticekti.
"Kizim evlenicez biz seninle! Gelmis birde karnina yara actiriyorsun!"
Iste bu bir tokat gibiydi. Seven insan icin bunun bir önemi var midir ki? Isterse binlerce yara olsun, sevmek daha kiymetli degilmiydi?
Sinirlendigimi fark ediyordum ve bu bana hic iyi gelmiyordu. Bir an önce odayi terk etmesini istiyordum.
"Fizigimi mi yoksa beni mi seviyorsun sen ali?" Demistim. Bunu hak etmisti ve verecegi cevaptan gercekten merakliydim.
"Tabide seni ama benim karimin bir pürüzü olamaz! " demisti.
"Neden sende pürüzlüsün mesela? Beynin bir cok seyi almiyor? Ben birsey diyormuyum?!, simdi terk et burayi ve sakin aileme birsey söyleme! Ben bunu insanlik namina yaptim! Böyle bir ailede yetissemde insanim ben sonucta dimi! Sende düsünmelisin bunu!" Demiştim. Biraz fazla agir olmustu bunu farkindaydim ama acikcasi bunu hak etmisti.
Ali cok sinirlenmisti ve cikmisti odadan. Arkasina gizledigi cicekleri yeni fark etmistim. Cikarken yere atmisti cünkü öfkesinden.

Üzerimi tekrar toparlayip odadan ciktim. Doktorlar odasina gittim büyük bir merakla. Cünkü hala o hasta kimin oldugunu cok merak ediyordum.
Arkadaslarim ayag kalktigimi görünce biraz kizdi ama beni daha fazla zorla yatiramicaklarini biliyorlardi.

"O hastayi görmek istiyorum" diye tutturmustum. Ama hep bir engel hep bir sebep cikiyordu.
Durumu pek iyi degilmis o yüzden su an icin görmemem daha iyimis.
Fazla israr edemedim tabi.
Hemen doktor kyiafetlerimi giginip calismaya koyuldum. Onlar ise bu halime gülüyorlardi ama canim cok sykilmisti biraz calismak bana iyi gelicekti.

Aksam oldugunda eve dogru gidiyordum. Ama camiiye ugramak istedim. Bir haftadir neredeyse gitmiyorum. Ve o imami göremiyorum. Ne huzurum var nede aklimi karistiran o imam.

Oraya ciktigimda yine sadece izledim. Camiiyi izlerken hep derin düsüncelere dalardim.
Nasil bir dünyada yasadigima baktim. Insanlar bazen o kadar cikarci o kadar igrencler ki. Sevgi saygi kalmamis sanki bu dünyada. Hersey menfaat gibiydi.
Oysa bu camiide hersey cok farkliydi. Kendimi buluyordum sanki. Beni tamamliyordu burasi.
Kaybolmus kücük kiz gibiydim burada. Belkide annesiz babasiz bir cocuk ve ekmek teknesi burasiymis gibi siginirdim bu limana.
Düsüncelerim beni alip götürmüstü ta ki arkamda bir ses duyana kadar.
Bir an gözlerimde yüzümde bir tebessüm olustu. Gelmisti nihayet. Görücektim onu. Bir hizla arkami döndüm. Yüzümdeki tebessümü gören sanar piyangodan para cikti. Oysa bu baska birseydi. Benim bile ismini bilmedigim.
Ama görüdügüm manzara o degildi.
Kücük bir cocuktu.. Bana gözü yasli bakiyordu.
"Ne oldu neden agliyorsun canim benim" diye sormustum.
"Asag inemiyorum korkuyorum yanliz. " diye aglayarak cevap verdi. Öyle tatliydi ki. Icim isinmisti hemen.
Ona beraber inelimmi diye sordugumda sevinmisti.
Elinden tutup yavas yavas asag indik. Aileside onu ariyormus sanirim. Elimi tutan o kücük cocuk annesine kosarak sarildi. Annesi cok merak etmis olmali endiseli görünüyordu.
Cocuk olanlari anlattiginda kadin bana bakti. Beni bastan asag süzdü. Kiyafetlerim ona hic hos gelmemisti anlasilan. Bir an kirildim. Cok acimasiz hissetmistim bu tavrini.
"Sagol" diyip gittiler. Sadece bir sagol. Biz acik insanlar bu kadAr degersizmiydik?
Öfkem dile gelmisti sanki o an? Neydik bizim gibi insanlar? Kendigini begenmis cikarci insanlarmi?!
Anlayamiyordum bazi seyleri ve bu beni cildirtiyordu. Daha fazla orda kalmak istemedigim icin gidiyordum. Ve tabikide etrafima bakiniyordum imami görmek icin ama yine yoktu.

Eve vardigimda ailem yoktu. Ev bostu ve bu cok iyidi. Hemen kirli kiyafelterimi camasir odasina katmis ve odama cikiyordum.
Odama geldigimde ise yatagimda kücük bir hediye gördüm. Beni cok sasirtmisti. Bana kim alirdiki bir hediye?

Hemen paketi actim. Actigimda ise ne göreyim. Gözlerim yerinden cikicakti sanki. Bu bir seccadeydi?
Ama kimden? Bana kim böyle bi hediye alir? Ailemden birileri kesinlikle olamaz. Peki o zaman kim?
Bir not felan birakmismi diye bakinirken kücük bir mektup buldum. "Selamun aleykum canim, ben hatice. O gün kafede ardinda camiide karsilastigkn kizim.
Annem sizin orada hafta da bir temizlige geliyor. Ve bir kac gün önce ona yardima bende gelmistim. Odani toparlarken resmini gördüm ve seni hemen tanidim. Görünüste hic bir eksigin yok ama aslen cok büyük bir kaybin var. Ve ben onu sana ikram etmek istedim. "Namaz"
İnşaAllah beni yalnis anlamazsin.
Allaha emanet ol.. "
Yaziyordu. Gözlerim dolmustu. Ben namaz kilmayi bile bilmiyorum ki? Ne yapilir ne denir daha hic ögrenmedim ki. Simdi bu hediyenin hakkini bile veremicem diye üzülüyordum..
I.net de arastirmaya basladim ve cok merakimi cekiyordu. Ama bu gece öyle yorulmustum ki bir kenara katip uyudum.

Gece yarisi telefonum caldi.
Hastanede ariyorlardi. "Efendim?"
Diye actigimda endiseli gelen ses beni de korkutmustu.
"Nur hemen hastaneye gelmelisin. Böbregini verdigin kisi pek iyi degil. Ona bakan doktor da acmiyor telefonu yetis lütfen" demisti. Icime bir sizi düsmüstü. Böyle mi görecektim onu.

Hemen hazirlanip yola ciktim. Arabayi cok hizli kullaniyordum. Üzerimde bir sorumluluk vardi ve bunu yapmam gerekiyordu.
Hastaneye vardigimda hemen ameliyat haneye hazirlandirildim.
Hasta önümde yatiyordu. Yüzünü kapatmislar ve ameliyat yeri acikti sadece. Ic kanama vardi. Hemen onlari durdurmam gerekiyordu.

Ve saatler gecti. Ameliyat bittikten sonra odaya alinan hastayi sonkez kontrol etmeliydim. Yanina dogru giderken icimde bir huzursuzluk hissediyordum.
Odaya girdim ve gördügüm sey ise beni kahretmisti...