PATRONUM

Bölüm 13-PARAMPARÇA

Bölüm Şarkısı:Big Girls Cry

Sessizlik.

Karanlık.

"Baba!"diye haykırıyorum ama sesimin çıktığından bile emin değilim.Babam,annemle birlikte şöminenin önünde tartışıyor.Tekrar,"Baba!"diyorum ama duymuyor beni.

Saniyeliğine gözlerimi onlardan ayırıyorum ve karşıdaki aynaya takılıyor gözlerim.Yeşil gözlerim tanıdık gelmiyor bana.Bu ben miydim?Üstü başı darmadağınık,saçları keçe olmuş bu yansımam ben olamazdım.Peki ya ruhum?

İşte,aynadaki pis ve darmadağınık yansıma ben değildim.Paramparça olmuş,asla düzelemeyecek olan ruhumdu.Gözlerimi tekrar kıpırdamanın olduğu yere çeviriyorum.Annem!

Ağlıyordu çaresizce.Belki de,bilmem kaçıncı kez babama laf anlatamamaktan ağlıyordu.Başını yukarı kaldırıyor ve merdivenlerden inen küçük kız çocuğunu göğsüne yaslıyor.

"Geçti bebeğim."diyor yaşlı gözleriyle.Küçük kız annesine daha sıkı sarılarak güven veriyor."Seni asla bırakmayacağım Azra."Olduğum yerde kıpırdamadan kalıyorum.Bu küçük kız,bendim.Ruhumu milyonlarca kez parçalayan olaya,milyonuncu kez şahit oluyordum.Babam,hep kazanırdı.

Yavaş adımlarla anneme yaklaşıyorum,elimle dokunmaya çalışıyorum.Olmuyor;bakmıyor bana.Babamın ayak sesini duyuyor.

"Anne,babam yenildi!"diyorum,az önce babama bağırdığım için kısılan sesimle.Küçük beni kollarından ayırıyor ve odasına çıkmasına söylüyor.

"Azra çık odana,ben geliyorum."

Babam,annemin her zaman çilek kokan,kahverengi saçlarından tutup yere çarpıyor kafasını."Hayır!"Gözyaşlarım durmak bilmeksizin dökülüyor yeşil gözlerimden."Onun sevgisini hak etmiyorsun baba!"Babamın sırtına her zaman güçsüz olan ellerimle vuruyorum.Benim gördüğümün farkında değiller.Bağırıyorum babama durması için,daha çok saçını çekiyor annemin.Merdivenlerden küçük ben iniyor ve o minnacık elleriyle babamı itmeye çalışıyor.Babamın soğuk ve acımasız gözleri küçük bene bakıyor.Elinin tersiyle onu ittiriyor ve kafasını sehbaya çarpmasına neden oluyor.Annemin ayağa kalktığını görünce koşarak küçük bedenime varıyorum.Gözleri kapalı,başından çenesine doğru kan akıyor.Sessizce ağlıyorum yanı başında.

"Baba,bunu niye yaptın bize?"

Sessizlik.

Karanlık.

Yeşil gözlerim artık alışmıştı karanlığa çünkü belkide yarım saattir,nerede olduğumu bilmeden karanlığa bakıyordu.

Sessizliğe alışamıyordum.Birkan'ın sesini duymak istiyordum.Onun benim için söyleyeceği teselli verici cümlelerini duymak istiyordum.

Ellerim ve ayaklarım bağlıydı,bir sandalyeye.Ağzımda ise bant vardı.Çabalamak istemiyordum.Çabaladıkça batıyordum.Kaç saattir veya kaç gündür burada olduğumu bilmiyorum.En son hatırladığım şey,karşımda iğrenç gülen bir adam ve boynuma batırılan bır iğne.

Kapının kilit sesini duyunca gözlerimi duvardan ayırıp baktım.Eliyle duvarı yokladı ve lambaları açtı.Gözlerim önce alışamadı ışığa,gözlerimi kapattım.Yanması geçince gözlerimi kıstım ve karşıdaki kişiye baktım.

Bu,o!

Yerimde tepinmeye başlayınca kısa bir kahkaha attı ve tekrardan gülmesinden tiksinmeme yardımcı oldu.

"Resmi olarak tanışmamıştık."diyerek ayağa kalktı ve kapıyı kapatıp yanıma geldi.Tam önümde durdu,tiksindiğim ellerini suratıma dokundurdu.Kafamı çevirdim ve onun elini sürmesine izin vermedim."Ben Baran."Yüzüne bakmaktan tiksindiğim adama bakakaldım.