30 Day OTP Challenge

{Μέρα 20 - Jean/Marco (Attack on Titan)}

20. Dancing (περισσότερο crying αλλά nevermind) 

Pairing: Jean Kirstein (Ζαν Κριστάιν) x Marco Bott (Μάρκο Μποτ)

Fandom: Attack on Titan / Shingeki no Kyojin

AU: Υπάρχουσα σχέση

Λέξεις: 2189

~Spoilers~

~~~

   Το βράδυ έπεσε τρομαχτικά γρήγορα. Μέσα σε μερικούς χτύπους της καρδιάς του, τα πάντα τυλίχτηκαν με τις τελευταίες ηλιαχτίδες της ημέρας καθώς ο ήλιος βούλιαζε στην άκρη του ορίζοντα, καθώς χανόταν στη γη πίσω από τα τείχη. Κάπου πολύ μακριά για να τον φτάσει, ένας ολοστρόγγυλος δίσκος σε σκούρο πορτοκαλί χρώμα που έπαιρνε την τελευταία του ανάσα στον σκούρο ουρανό. Και ο Ζαν χάζευε το θέαμα, μαγεμένος από την ομορφιά που του πρόσφερε τόσο απλόχερα η φύση γιατί είχαν μείνει πλέον πολύ λίγα όμορφα πράγματα. Είχαν χάσει τη θάλασσα και τα βουνά και τις ερήμους και τα δάση, είχαν χάσει την ελευθερία και το μόνο που τους είχε μείνει ήταν τείχη και η ελπίδα πως μια μέρα θα μπορούσαν να γνωρίσουν από κοντά την τελειότητα του κόσμου.

   Και ο Ζαν χάζευε την ομορφιά του τοπίου προσπαθώντας να ξεχάσει αυτή τη μοναδική επίπονη αλήθεια που στοίχειωνε το μυαλό του. Ένα χαμόγελο, ένα ζεστό χέρι στο δικό του, τυλιγμένα δάχτυλα σε μια στοργική χειρονομία, ο ήλιος να βουλιάζει στον ορίζοντα αλλά το δικό του βλέμμα επικεντρωμένο σε φακίδες και λεπτά χείλη να σχηματίζουν ευτυχισμένα χαμόγελα. Αλλά αυτό ήταν μονάχα μια ανάμνηση, τόσο μακρινή, οικεία αλλά και ξένη σαν να άνηκε σε κάποιον άλλον Ζαν, σε κάποια άλλη ζωή του. Και μετά τα πάντα επισκιάζονταν από αίμα και νεκρά σώματα, τελευταίες ανάσες και πόνο. Και τι του είχε μείνει τελικά; Αναμνήσεις και ο ήλιος να τον χλευάζει συνεχίζοντας την πορεία του σαν να μην νοιαζόταν. Δεν νοιαζόταν που ο μεγαλύτερος θαυμαστής του δεν βρισκόταν ποια εκεί.

   Ο Μάρκο λάτρευε τα ηλιοβασιλέματα.

   Και ο Ζαν πονούσε. Πονούσε επειδή τα χρώματα του ουρανού τον έκαιγαν και ο ήλιος τον περιγελούσε και δεν υπήρχε κανένας για να κρατήσει το χέρι του και να μοιραστεί την τελετουργία του τέλους της ημέρας. Δεν υπήρχαν χαρούμενες λέξεις να τυλίγουν τη σιωπή, ούτε κάποιος για να γυρίσει στο κρεβάτι του το βράδυ. Μόνο κενό. Και ο Ζαν πονούσε. Από εκείνη τη μέρα στην Τροστ δεν είχε ξεχάσει πως να πονάει γιατί κάθε πρωί που ξυπνούσε θυμόταν και μαζί με τις αναμνήσεις ερχόταν και η θλίψη και κάθε του ανάσα γινόταν βασανιστήριο, κάθε δευτερόλεπτο χωρίς τον Μάρκο, κατόρθωμα. Γιατί του έλειπε, του έλειπε όπως δεν του είχε λείψει ποτέ τίποτα στη ζωή του και χωρίς αυτόν ήταν άδειος, ήταν ένα σώμα χωρίς ψυχή, ένα μυαλό δίχως σκέψη.