30 Day OTP Challenge

{Μέρα 25 - Newtmas (The Maze Runner)}

25. Gazing into eachothers' eyes

Pairing: Newt (Νιούτ) x Thomas (Τόμας)

Fandom: The Maze Runner

όχι cannon

Λέξεις: 881

~~~

Δεν υπήρχαν πολλά όμορφα πράγματα στον Λαβύρινθο. Υπήρχαν περιορισμένα δέντρα που δεν έμοιαζαν να διαφέρουν σε τίποτα μεταξύ τους, υπήρχε το πράσινο γρασίδι που κάλυπτε σαν πλούσιο χαλί το έδαφος, υπήρχε και ο ήλιος που εμφανιζόταν στον ουρανό τα πρωινά και τα αστέρια που έπαιρναν τη θέση του το βράδυ. Και όλα αυτά ήταν όμορφα, ακόμα και η μικρότερη δόση της ομορφιάς της φύσης ήταν εκτυφλωτική σε σύγκριση με την γκρίζα ατμόσφαιρα των τοίχων του Λαβυρίνθου αλλά δεν ήταν αυτό που έψαχνε. Τα όμορφα πράγματα ήταν μετρημένα στα δάχτυλα και επισκιάζονταν από το φόβο που κυριαρχούσε στις ψυχές τους και ο Νιουτ δεν μπορούσε να δει πραγματική ομορφιά στη φυλακή τους μέχρι που ήρθε ο Τόμας.

Θυμόταν την πρώτη φορά που τα μάτια του έπεσαν πάνω στην πανικοβλημένη φιγούρα του Πρωτάρη. Θυμόταν πως στέκονταν όλοι μαζί πάνω από το κουτί, σαν ζώα πεινασμένα για φρέσκο κρέας με την ανυπομονησία να τους κυριαρχεί για το ποιος θα ήταν ο νέος τους σύντροφος σε αυτή την ευθεία πορεία της ζωής στο Λαβύρινθο. Θυμόταν πως ο Τόμας είχε προσπαθήσει να τρέξει, πόδια να χτυπάνε στο έδαφος σαν ψάχνοντας για διαφυγή αλλά δεν υπήρχε τίποτα εκεί. Είχε καταφέρει να πιάσει μόνο τη μικρότερη εικόνα των ματιών του καινούριο αγοριού, τρόμος, ξάφνιασμα, πανικός. Το ήξερε εκείνο το ύφος, ήταν το ύφος που είχαν πάντα οι Πρωτάρηδες όταν γνώριζαν την παγωμένη αλήθεια του Λαβυρίνθου.

Το συνειδητοποίησε γρήγορα (υπερβολικά γρήγορα, μέσα σε λίγες ανάσες, μέσα σε λίγα λεπτά παρατήρησης) ο Τόμας είχε πανέμορφα μάτια. Και μπορεί στην αρχή να μην είχε κατανοήσει πλήρως το αντίκτυπο της ανακάλυψης του αλλά σύντομα κατάλαβε πως αυτή ήταν η ομορφιά που περίμενε τόσο καιρό, η ομορφιά που δεν κρυβόταν στον ήλιο και τα αστέρια και στο νερό και τα φυτά αλλά στα μάτια αυτού του αγοριού που είχε εμφανιστεί από μια τρύπα στο έδαφος και είχε αλλάξει τόσο πολλά πράγματα, σαν τυφώνας στη μέση του καλοκαιριού. Του αγοριού που είχε καταφέρει να βρει έναν τρόπο για να μπει στην καρδιά του και να παραμείνει εκεί.

Κάθε φορά που το βλέμμα τους διασταυρωνόταν, ο Νιουτ μπορούσε να νιώσει κάτι μέσα του να γεννιέται. Κάτι γλυκό και ζεστό να απλώνεται στο στομάχι του σαν μικροσκοπικά τσιμπήματα ευτυχίας, ίσως να μπορούσε να τα παρομοιάσει με πεταλούδες αλλά δεν θα ήθελε να φαίνεται κοινότυπος. Ήταν μερικές φορές που το συναίσθημα ήταν πιο έντονο από άλλες, μερικές φορές που απλά δεν μπορούσε να ξεκολλήσει το βλέμμα του από πάνω του. Ήταν εκείνες οι φορές που ξεχνούσε να κάνει πράγματα, πολύ απασχολημένος με το να τον παρατηρεί, κάθε του κίνηση και λέξη. Ξεχνούσε να κάνει πράγματα όπως να αναπνέει. Και μπορούσε να δει την ίδια αντίδραση και από το άλλο αγόρι: κόρες να διαστέλλονται, το βλέμμα του να τον ακολουθεί και κάπου βαθιά μέσα του ήξερε. Ήξερε αλλά δεν μπορούσε να αναγκάσει τον εαυτό του να κάνει κάτι γι'αυτό.