30 Day OTP Challenge

{Μέρα 21 - Everlark (The Hunger Games)}

21. Cooking/baking

Paiting: Katniss Everdeen (Κάτνις Έβερντιν) x Peeta Mellark (Πίτα Μελάρκ)

Fandom: The Hunger Games

Cannon γιούπι!

Λέξεις: 809

Εμ μάλλον έχει λίγα σπόιλερς αλλά αλήθεια; Ποιος δεν τα ξέρει ήδη αυτά;

~~~

 «Έτσι;» ρώτησε καθώς προσπαθούσε να ανακατέψει τη ζύμη μέσα στο μπολ. Αλεύρια είχαν πεταχτεί παντού χάρη στις άτσαλες κινήσεις του πρωτάρη και το πρόσωπο της είχε αλλάξει χρώμα κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, τα μαλλιά της είχαν γεμίσει επίσης με τη λευκή σκόνη και ήταν σίγουρη πως θα μύριζε κουλουράκια για το υπόλοιπο της ζωή της. Αλλά παρόλα αυτά μια σπίθα αποφασιστικότητας είχε γεννηθεί μέσα της, έπρεπε να τελειώσει αυτά τα καταραμένα κουλουράκια πάση θυσία. Τα συστατικά στο μπολ μύριζαν υπέροχα και σχεδόν συγκρατούταν από το να χώσει τη μύτη της στο φαγητό. Ο Πίτα είχε τόσο ταλέντο στη μαγειρική, τα χέρια του έμοιαζαν να κινούνται από μόνα τους καθώς κατασκεύαζε γλυκίσματα, πίτες και κουλουράκια και κέικ και ό,τι άλλο ήθελαν να φάνε και η Κάτνις συχνά ένιωθε πως δεν υπήρχε περίπτωση να φτάσει το ταλέντο του ακόμα και όταν είχε προσφερθεί να της κάνει μαθήματα ζαχαροπλαστικής. Αν και τα μαθήματα ήταν λιγότερο κανονική δουλειά και περισσότερο παιχνίδι, αλεύρια σε όλη την κουζίνα και φιλιά και αγκαλιές.

«Λίγο πιο γρήγορα για να πιάσει.» της εξήγησε καθώς πλησίαζε προς το μέρος της. Στάθηκε ακριβώς από πίσω της και τύλιξε τα δάχτυλα του στα δικά της ώστε να της δείξει ακριβώς πως έπρεπε να κουνάει το χέρι της για το καλύτερο αποτέλεσμα. Δεν ήταν πως δεν την εμπιστευόταν να το κάνει μόνη της, το αντίθετο μάλιστα, η κοπέλα ήξερε πως την είχε σαν θεά του. Αλλά και εκείνη ένιωθε καλύτερα με τον Πίτα να βρίσκεται δίπλα της σε κάθε της βήμα, ακόμα και αν ήταν μόνη σε μια συνταγή για κουλουράκια. Τα χέρια τους δούλευαν σε τέλειο συγχρονισμό και η Κάτνις ένιωσε το μπράτσο του να τυλίγεται γύρω από τη μέση της καθώς ακουμπούσε και το πιγούνι του στον ώμο της και συνέχιζε με το μαγείρεμα.

   Πρόσθεσαν μερικά ακόμα υλικά. Η όλη διαδικασία ήταν μαγευτική, πως μπορούσε να πάρει πράγματα που φαινομενικά δεν συνδέονταν μεταξύ τους, όπως αυγά και αλεύρι και ζάχαρη και να τα ανακατέψει σε ένα μπολ παρακολουθώντας τα να γίνονται νόστιμα ξεροψημένα γλυκά. Και μόνη η μυρωδιά έκανε την κοιλιά της να γουργουρίζει, αυτή τη μεγάλη, ολοστρόγγυλη κοιλιά και από τις σιγανές κλοτσιές ήταν σίγουρη πως ο συγκάτοικος του σώματος της ήταν το ίδιο ενθουσιασμένος με το φαγητό που ερχόταν. Η εγκυμοσύνη της άνοιγε την όρεξη και ευτυχώς που ο Πίτα μπορούσε να μαγειρέψει αλλιώς θα αναγκάζονταν να τρέχουν για να βρουν όλα αυτά που ονειρευόταν στον ύπνο της. Αλήθεια, δεν πίστευε ποτέ πως η προοπτική ενός παιδιού θα την άλλαζε τόσο πολύ, θα ήταν έκανε τόσο χαρούμενη. Ήταν λες και αυτό το μικρό πλασματάκι είχε έρθει για να καλύψει ένα τεράστιο κενό κάπου μέσα στην καρδιά της, ένα κενό από μια άλλη, πολύ παλιά απώλεια. Το ζήτημα, όμως, ήταν πως ένιωθε ευτυχισμένη και σύντομα θα ήταν και χορτασμένη.