Visioen

- 1 -

Liv werd wakker. Ze probeerde de graaf al dagen te vermijden. Ze had geen zin in klusjes.  Ze stond op en kleedde zich om. Ze trok een witte jurk aan, waar haar bh ophield kwam een blauwe doorzichtige sleep om haar heen en van voren was hij open. Haar mouwen waren ongeveer hetzelfde ze had meestal een zilveren ketting om en haar schoenen waren gewoon bruine ballerina's. Liv liep naar beneden naar de keuken ze wou de keuken inlopen maar zag dat de graaf daar stond. Ze ging snel om het hoekje staan. De keukentrol kwam aanlopen ze zag het meisje liep de keuken in en kwam terug met een appel. 'Liv, meisje hij zal je blijven zoeken' zei ze.

'Weet ik', zei Liv, 'maar wat moet ik anders.'

De trol keek opzij, 'daar komt hij' zei ze.

Liv zette het op een sprint door de gangen heen. Maar opeens voelde ze iets bij haar middel ze keek omlaag en zag een miststrook zijn arm dacht ze. De miststrook tilde haar op en trok haar mee terug. 'Ah', zei de graaf, 'daar was je mijn roos.'

Liv probeerde zich uit zijn greep te wurmen. 'Nee nee', zei hij 'dan ren je weer weg. Ik heb een klusje voor je. Eerst moet je naar de winkel om fruit te kopen dan ga je naar de waterval reuzen en naar de bosbewoners en haal ze over om voor mij te vechten in mijn leger. Lukt je dat?'

'Ja ' zei Liv ' maar er is feest in de stad en over 2 uur gaan de poorten dicht dus dat overhalen zal ik morgen wel doen, oké?'

'Deal' ze hij. Hij zette Liv neer en Liv liep naar de poorten. Toen ze buiten was liep ze naar de stad. De stad heette Garostis. Liv kwam er vaak en kreeg er veel visioenen.

Toen ze door de poorten liep zeg ze al veel festiviteiten. Liv liep naar het plein waar een jonge man zijn kracht aan het laten zien. Je zag duidelijk dat hij de kracht van sterkte had. Hij tilde een ton van 40 kg op. Hij keek Liv aan. Meteen kreeg Liv een visioen. Ze pakte snel een blaadje en een potlood. Ze zag in de klauwen van de graaf zichzelf en het land liggen, de jongen kwam aanrennen en redde ze allebei. Liv viel bijna van de trap af de jongen kon haar nog net aan opvangen. 'Gaat het' vroeg hij.

'Eh... ja dank je' zei Liv terwijl ze dat zei propte ze snel het blaadje weg. 'Mooi zo' zei hij.

Liv keek hem aan. Ze hoorde een toeter dat betekende dat de poorten gingen sluiten. 'Hoe laat is het' vroeg ze.

'11 uur hoezo?'

'De poorten sluiten toch pas om 12 uur' zei Liv.

'Oh ze doen het een uur eerder' zei hij, 'maar waarom zou je weg willen het is feest?'

'En de winkels die gaan ook zo dicht zeker' zei Liv snel.

'Uhm... nee ze zijn nog een uur open.'

'Dan ga ik maar eens boodschappen doen' zei ze.

'Zal ik je helpen dan kunnen we misschien daarna iets leuks gaan doen' vroeg hij.

'Oké 'zei Liv, 'trouwens mijn naam is Liv.'

'Mijn naam is John' zei hij.

Ze deden eerst samen boodschappen. Toen gingen ze naar de circusshow kijken. Ze deden nog allemaal spellen en genoten van de muziek die werd gespeeld. Toen gingen de poorten weer open. 'Nou ik moet gaan' zei Liv.

'Zal ik met je meelopen' zei John.

'Nee liever niet' zei Liv 'dat zal mijn baas niet goed vinden. Maar ik ga nu doei.'

Ze liet de verbaasde John achter. Het was 10 minuten lopen naar het kasteel van de graaf. Na 4 minuten hoorde ze iets achter zich, ze draaide zich razendsnel om. Ze zag niemand. Ze draaide zich weer om en liep door. Toen ze bij het kasteel van de Graaf kwam en de poort open deed zag ze iemand op de binnenplaats staan. 'Ah daar ben je eindelijk mijn roos.'

Ze wist meteen wie het was de graaf. 'Heer ik kan het uitleggen.'

'Dat zal je wel moeten' zei hij.

Hij maakte van zijn arm een mistsliert en tilde haar op bij haar kin. Hij liet de mistsliert haar naar zich toebrengen. 'Liv waar bleef je zo lang' vroeg hij.

'De poorten van de stad gingen een uur eerder dicht' zei Liv.

Hij knikte en zette haar neer. 'Oh' zei hij 'en trouwens de bosbewoners hebben de komende drie dagen feest en de koning der reuzen is dood die hebben de komende drie dagen rouw. Dus die drie dagen ben je vrij oké?'

Liv knikte. 'Had je trouwens nog visioenen.'

'Uhm... ja' zei Liv ze gaf hem het briefje.

'Oké' zei hij 'met hem mag je niet meer omgaan.'

'Maar...' zei Liv.

'Geen gemaar doe wat ik zeg.' 

Livs zei niets meer. Hij zuchtte, 'je kunt gaan Liv.'

Ze rende naar haar kamer. De komende drie dagen ging ze veel met John om. Toen ze op de tweede avond door John naar huis werd gebracht. Duwde hij haar tegen de poorten van het kasteel en gaf haar een kus. Ze glimlachte hij keek haar aan en zei: 'kun je me niet aan je baas voorstellen ik zou hem graag ontmoeten.'

'Nee 'zei Liv, 'dat kan niet ik... hij ... weet niet eens dat je bestaat.'

'Des te meer reden om hem te ontmoeten.'

' Het kan echt niet' zei ze 'sorry.'

Ze vluchtte door de poorten naar het kasteel. Ze rende huilend naar haar kamer en viel huilend in slaap. De volgende ochtend liep ze naar beneden en liep de keuken in.' Goedemorgen' zei ze.

De graaf keek betwijfeld 'je kijkt normaal eerst of ik hier niet ben.'

Ze stond op 'ik heb mijn dag niet.'

'Oké ' zei hij 'vandaag is je laatste dag vrij.'

Liv liep weg en ging naar de stad daar zag ze John staan. Ze probeerde hem te ontlopen maar hij had haar al gezien en kwam op haar af. 'Liv wacht even' zei hij.

Hij haalde haar in. 'Het spijt me wat er gebeurt is oké maar ik... vind je leuk' zei hij.

Liv keek hem aan. Ze gaf een kus op zijn wang. Hij glimlachte. Ze glimlacht terug.

Ze deden allemaal leuke dingen. Aan het einde van de dag toen het al donker was hoorde ze een hoorn. Dat betekende dat de poorten over één uur dicht zouden gaan. John zei: 'zal ik je thuisbrengen? Tot aan de poort, oké?'

'Oké ' zei Liv.

Het was al donker en na 4 minuten lopen hoorde ze iets achter zich. Liv en John draaide zich om. Ze zagen niks. Toen ze zich weer omdraaiden zagen ze een man voor zich staan. John werd neergeslagen en Liv werd vastgegrepen door twee mannen. De man die voor haar stond. Had een groot litteken dat van de bovenkant van zijn wang tot aan zijn kin liep en een stukje over zijn mondhoek. 'Hoe heet je' vroeg hij.