Visioen

- 12 -

De volgende ochtend werd ze laat wakker. Ze ging rechtop zitten, ze keek de kamer rond ze herinnerde zich weer wat er was gebeurd. Ze stond op en liep naar het raampje ze keek naar buiten. Ze had haar handen op haar rug. Opeens werd haar arm op haar rug gedraaid. 'Ah' zei ze.

'Goedemorgen Liv' fluisterde Lucius in haar oor.

'Laat me los' siste ze.

Lucius duwde haar arm iets meer naar boven. 'Au' riep ze.

'Stil' zei hij 'ik wil even met je alleen zijn.'

'Maar ik niet met jou' zei ze kwaad.

Hij draaide haar om en duwde haar tegen de muur. 'Jij gaat mij vertellen waar John is, anders....'

'Anders wat' vroeg Liv, 'je kan niks doen.'

'Jawel' zei hij 'ik kan je ondervragen.'

'Waar dan' zei Liv 'de koning weet precies wat je gaat doen.'

'Maar jij kan niks zien.'

Liv sloeg haar ogen even neer en keek hem toen strak aan. 'Hoe bedoel je?'

'Je kan mij niet zien in je visioenen.'

'Hoe weet je dat?!'

'Hoorde ik van de bibliothecaresse' zei hij grijnzend, 'je vroeg ernaar.'

Liv deed haar mond open om iets te zeggen maar deed haar mond weer dicht. 'Je weet er niks meer er tegen in te brengen hé?'

Liv keek weg. Lucius zei: 'kom maar mee.'

Hij trok haar mee naar de een kamer onder de grond. De kamer was donker er stond een tafel in het midden met twee stoelen. Aan het plafond hing een kroonluchter met 5 kaarsen erin die branden. Liv keek naar Lucius en vroeg: 'Wat doen we hier?'

'Zoals ik al zei, ik ga je ondervragen.'

'Ik zal niks zeggen.'

'Je hoeft niks te zeggen, je moet iets opschrijven.'

Hij duwde Liv op een van de stoelen en legde een pen en papier met een klap op tafel. 'Wat zou ik moeten schrijven dan?'

'Wat denk je zelf?'

Liv haalde haar schouders op. Lucius zuchtte en ging tegenover haar zitten. 'Schrijf maar op dat je bent gevangen genomen door mij en dat John hierheen moet komen anders zal er iets ergs met je gebeuren.'

'Dat ga ik niet opschrijven' riep ze 'ik ga hem niet in de val lokken!'

'Dan doe je het niet, maar dan zitten we hier de rest van de dag nog.'

Hij stond op en liep naar de muur waar hij tegen aan leunde. Liv staarde naar de pen. Lucius werd ongeduldiger en ongeduldiger. Na een tijdje rende hij naar Liv toe ging achter haar staan en zette zijn dolk horizontaal op haar keel. 'Schrijf' siste hij.

'Nee' siste Liv terug, 'niet voor jou.'

Lucius haalde het mes van haar keel en gooide het in de tafel. Hij ging op de tafel zitten en keek haar aan. 'Waarom luister je niet' vroeg hij.

'Ik ben je slaaf niet, en doe dus ook niet wat je zegt!'

'Je begint echt op mijn zenuwen te werken' zei hij.

'Mooi' zei ze 'dat is ook precies mijn bedoeling.'

Hij rolde met zijn ogen. Liv glimlachte. 'Je hebt een mooie lach' zei hij.