Bir Liseli Hikayesi

32

-Neden mi ? Hemen anlatayım.

Merakla ne diyeceğini bekliyordum.

-Sen bana hiç sordun mu annen ve baban nerede diye ?

Haklı sormamıştım.

-Nerdeler bilmiyorum. Beni küçükken çoğu kişi de olmuştur belki ve filmlerde de görmüşsündür. Beni yetimhanenin kapısına bırakıp gitmişler. Ben 18 yaşıma gelene kadar bana hep yetimhane de çalışan Duygu teyze baktı. O benim annem oldu babam oldu. Her zaman yanımdaydı. Beni korudu kolladı. Ben 18 yaşıma girince ne olduğunu anlamadan beni ortada bıraktı. Her zaman onu aradım. En sonunda buldum. Burada yani bu ülkede yaşıyormuş. Duyduğum gibi yanına geldim. Onun yanında kalıyorum. O hep benim yanımdaydı.

-Bende senin yanındayım.

-Hayır değildin ve hiç bir zaman olamazsın. Çünkü sen beni sevmiyorsun.

-Saçmalama nerden çıkartıyorsun bunu.

-Ben doğruları söylüyorum Defne. Sen beni sevmiyorsun be hiç bir zaman sevmedin.

-Sevdim.

-Sevmedin.

-Sevdim Mert.

-Sevmedin Defne. Bende aynı şekilde seni sevmedim. Yanlış anlamışım.

Bu dediği benim kalbimi paramparça etmişti. Gözlerimden bir kaç damla yaş düştü.

-Ağlamayı kes ve lütfen git artık.

dedi.

-Ben seni seviyorum.

-Karşılıklı değil üzgünüm.

dedi ve arkasını dönüp gitti. Ağlamamı durduramadım. Bir bank'a oturup ağlamaya başladım. Fakat burdan gidemezdim. O beni ne kadar kırdıysada ben onu seviyordum. Ne olursa olsun onun peşinden gidecektim.

Sooonnnnnn.
-Perennn