Χαμογέλα μου.

Παρτ 17: Αποκαλύψεις

Τα μάτια της άνοιξαν. "Άννα;"ψέλλισα ξανά.

"Έξω. Πρέπει να την εξετάσω."είπε ο γιατρός.

Έγνεψα και βγήκα. Ο Γιώργος με περίμενε και σηκώθηκε.

Με έπιασε από την μπλούζα και με στρίμωξε στον τοίχο. "Λέγε."είπε.

"Γιώργο, ηρέμησε."του έλεγε η Βάλια και προσπαθούσε να τον τραβήξει μακριά μου.

"ΛΕΓΕ."φώναξε εκείνος.

"Ξύπνησε."απάντησα.

Το κράτημά του χαλάρωσε και τον είδα να χαλαρώνει. "Τι κάνουμε τώρα;"ρώτησε.

"Περιμένουμε να τελειώσουν οι γιατροί την εξέταση."απάντησα και η Βάλια ξεφύσηξε.

Καθήσαμε και οι 3 στα καθίσματα και περιμέναμε.

Πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου και τα τραβούσα. Ποιος ο λόγος να γίνει κάτι τέτοιο τώρα; Βασικά ποιος ο λόγος γενικά. Κοίταζα το πάτωμα και ξεφυσούσα. Έλα βρε Άννα μου.

"Μπορείτε να την δείτε."είπε ο γιατρός και με τρόμαξε. Πόση ώρα σκεφτόμουν;

Τους κοίταξα. "Πάμε;"ρώτησα και σηκωθήκαμε.

Ο Γιώργος άνοιξε την πόρτα και μπήκαμε μέσα. Την είδαμε να μας κοιτάζει, στην αρχή φοβισμένη αλλά μετά χαλάρωσε.

Η Βάλια έπεσε στην αγκαλιά της και έκλαιγε.

"Καλέ, ηρέμησε εδώ είμαι."την καθησύχαζε η Άννα και μετά από 1 εβδομάδα, επιτέλους ακούω την φωνή της.

Χαμογέλασα και με κοίταξε. Την αγκάλιασε ο αδερφός της και μετά εγώ την πλησίασα.

"Μου έλειψες."είπε και χαμογέλασε.

Την φίλησα απαλά στα χείλη. "Και εμένα."είπα και της χάιδεψα το μάγουλο.

Χαμογελάσαμε και οι δύο αλλά μετά από λίγο σοβάρεψα. "Ποιος στο έκανε αυτό μάτια μου;"ρώτησα και της έπιασα με τα χέρια μου το κεφάλι της.

Έβαλε τα χέρια της απάνω στα δικά μου και τα χάιδεψε. Έκλεισε τα μάτια και πήρε μια βαθιά ανάσα. "Μωρό μου όχι τώρα."είπε και ελευθερώθηκε από τα χέρια μου.

Την κοίταξα μέσα στα μάτια. "Πες μου."είπα.

Με κοίταξε δειλά και μετά κοίταξε πίσω μου, στον αδερφό της.

Γιώργος Pov.

Καθόμουν πίσω στον καναπέ που έχει μέσα στο δωμάτιο και τους έβλεπα να είναι μαζί. Πραγματικά ταιριάζουν.

"Ποιος στο έκανε αυτό;"άκουσα τον Χρήστο να ρωτάει και σοβάρεψα.

Έχω κάποιες υποψίες αλλά δεν νομίζω..

"Μωρό μου όχι τώρα."άκουσα να λέει η αδερφή μου και σηκώθηκα απάνω αργά.

"Πες μου"της είπε γλυκά και μετά από λίγο είδα την ματιά της να πέφτει απάνω μου.

Τα χέρια μου σφίχτηκαν και έγλυψα τα χείλη μου που ήταν ξερά. "Μπορείτε να μας αφήσετε μόνους;"ρώτησα και έγνεψαν θετικά.

Βγήκαν έξω και ήμουν ακόμη στην ίδια θέση. Έκλεισα τα μάτια και μια βαθιά ανάσα. Την πλησίασα.

Ακούμπησα τις μπουνιές μου στην άκρη του κρεβατιού. "Εκείνος έτσι;"ρώτησα και κατέβασε το κεφάλι της.

Έπεσα στα γόνατα και έχωσα το πρόσωπό μου μέσα στα χέρια μου. "Θα τον σκοτώσω."μουρμούρισα.

"Γιώργο, όχι."μου είπε και την κοίταξα.

"Τι όχι; Αν ξανασυμβεί κάτι τέτοιο; Είσαι τρελή;"την ρώτησα.

Ξεφύσηξε. "Ποιος με έφερε εδώ;"ρώτησε μετά από λίγο.

"Εγώ."απάντησα. "Ήθελα να πάρω κάτι ρούχα, και σε βρήκα πεσμένη στον καναπέ με σημάδια και την μπλούζα σου σκισμένη."συμπλήρωσα και όσο θυμάμαι εκείνη την ημέρα τόσο πιο πολύ θέλω να σκοτώσω τον 'πατέρα'.

"Δεν μου έκανε μόνο αυτό."ψιθύρισε.

"Τι εννοείς;"την ρώτησα απορημένος και την κοίταξα.

"Την ημέρα τότε που ξύπνησα, μετά το βράδυ, ήρθε ξανά και προσπάθησε να με σκοτώσει με το μαξιλάρι μέσα στη μούρη."απάντησε.

Η γροθιά μου προσγειώθηκε με δύναμη στο κρεβάτι και έκανε θόρυβο.

Την είδα να μαζεύεται. "Ηρέμησε σε παρακαλώ."είπε και γρύλισα εκνευρισμένος. Μετά από λίγο όμως ήμουν πιο ήρεμος.

Η πόρτα ξαφνικά άνοιξε και μέσα μπήκε η Βάλια με τον Χρήστο.

"Τι έγινε;"ρώτησα και σηκώθηκα όρθιος.

"Ο γιατρός."είπε ο Χρήστος.

"Λοιπόν, δεσποινίς μου, είστε μια χαρά και σε 2 ημέρες μπορείτε να φύγετε. Τα σημάδια στο σώμα σας θα αργήσουν να φύγουν και κάποια μπορεί και καθόλου."είπε και το κορμί μου σφίχτηκε.

Τον πούστη. Θα το πληρώσει.

-----
Γιοοοο:3 έβαλα^^ χδ. Φίλε νομίζω πως τώρα μπορώ να κοιμηθώ χωρίς τύψεις. Ναιπ. ΜΠΡΆΒΟ ΜΟΥ.✌✔

λοιπόν τι λέτε; καλό; ωραίο; πείτε μου βρε κότσια μου.χοχο<3
Επίσης το σονγκ το έβαλα επειδή ήταν χαλαρωτικό. Και δεν θα σας κρύψω ότι παρολίγο να κοιμηθώ 2 φορές:'(

Αυτά. Μπάιιι.
#ντονατσάκια∞ #λοββ❤
-Ροδ:3'