Χαμογέλα μου.

Παρτ 27: Επιστροφή

Εισπνέω βαθιά. Ανοίγω τα μάτια απότομα και πετάγομαι απάνω. Κοιτάω γύρω μου. Είμαι σε δωμάτιο όμως δεν είναι δικό μου. Η πόρτα ανοίγει.

"Πως νιώθεις;"ρώτησε και χαμογέλασε.

"Μια χαρά."απάντησα και έπιασα το κούτελό μου. "Λίγο ζεστή αλλά μια χαρά."Είπα.

Πλησίασε κι άλλο και παρατήρησα ότι είχε έναν δίσκο στα χέρια του. Τον κοίταξα περίεργα. "Για σένα. Δεν σε φρόντιζε καλά."Είπε και έγνεψα.

Έφαγα σχεδόν ότι υπήρχε και εκείνος με παρατηρούσε. Ξανά. "Δεν θα σταματήσετε να το κάνετε αυτό έτσι;"ρώτησα.

Χαμογέλασε και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. Γέλασα.

Όταν τελείωσα πήρε τον δίσκο και κίνησε για να φύγει. "Κύριε Γιάννη;"είπα και γύρισε να με κοιτάξει. "Σας ευχαριστώ."είπα και μου έκλεισε το μάτι.

Άνοιξε την πόρτα. "Θείος παιδί μου. Θείος Γιάννης."είπε πριν βγει έξω.

Χαμογέλασα στραβά. Εντάξει. Θείε..

Σηκώθηκα και αποφάσισα να κάνω ένα μπάνιο. Βρήκα πετσέτες και μπήκα μέσα. Όταν βγήκα, βρήκα μερικά ρούχα απάνω στο κρεβάτι μου. Πωπω, ωραίο γούστο έχει αυτός καλέε.

"Άννα;"άκουσα την φωνή του να με καλεί.

"Ναι;"είπα

"Φαΐ!"είπε και κατσούφιασα.

"Ξανά;"ρώτησα.

"Δεν ακούω κουβέντα."είπε και ξεφύσηξα.

Ντύθηκα στα γρήγορα και βγήκα από το δωμάτιο. Κατέβηκα τις σκάλες που υπήρχαν και βρέθηκα στο σαλόνι. Κοίταξα δεξιά και αριστερά. "Που είσαι Θείε;"ρώτησα.

"Εδώ!"απάντησε κάπου στο βάθος.

"Έρχομαι"είπα και περπάτησα προς τα εκεί που άκουσα την φωνή.

Βρέθηκα στην κουζίνα και έκατσα σε μια καρέκλα. "Τι καλό έχει το κατάστημα;"ρώτησα και γέλασε.

"Μακαρόνια μεγαλειοτάτη."απάντησε και χαχάνισα.

"Μάλιστα. Μάλιστα."είπα και χαμογέλασα.

Έβαλε το πιάτο μπροστά μου και άρχισα να τρώω. "Σου αρέσουν;"με ρώτησε και έγνεψα.

"Χαίρομαι."μου έκλεισε το μάτι. "Και για πες μου. Τι σε βασανίζει;"ρώτησε και με ξάφνιασε.

"Τι εννοείς;"είπα.

"Είσαι θλιμμένη."απάντησε.

Ανασήκωσα τα φρύδια μου. "Μα..πως;"ρώτησα.

"Φαίνεται στα μάτια σου κορίτσι μου."είπε και με άφησε άφωνη.

"Απλώς δεν μπορώ να ξεχάσω όλο αυτό με την οικογένειά μου."είπα και κατέβασα το κεφάλι μου.

Σταύρωσε τα χέρια του απάνω στο τραπέζι και με κοίταξε σοβαρά. "Το παρελθόν μπορεί να μας κυνηγάει αλλά προσπάθησε να το ξεπεράσεις. Η ζωή συνεχίζεται."είπε και κατάλαβα ότι είχε δίκιο. "Το κλειδί είναι να βρεις εκείνον που θα σε κάνει να το ξεχάσεις."συμπλήρωσε και θυμήθηκα τον Χρήστο. Χαμογέλασα και έγνεψα. "Καιι μάλλον το έχεις βρει."διαπίστωσε και γέλασε. "Να μου τον γνωρίσεις."είπε και μου έκλεισε το μάτι. Ωχ παναγία μου..

"Και τελικά τι έγινε με τον Αχιλλέα;"είπα με μια δόση αντιπάθειας.

"Πίσω από τα κάγκελα."είπε και τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα.

"Πως έγινε αυτό;"ρώτησα.

"Πριν έρθει να σου κάνει τα βασανιστήρια, έπινε ποτό. Έτσι του έβαλα μια ιστορία που τον κάνει να αποκοιμηθεί. Αφού επέστρεψε το ήπιε και ξεράθηκε. Μετά σε έβγαλα και να 'μαστε."είπε.

"Και γιατί να είναι στην φυλακή; Δεν θα έπρεπε να μας ψάξει;"ρώτησα.

"Όταν κοιμήθηκε πήρα τους αστυνομικούς και τους τα είπα όλα."απάντησε.

"Μπορώ να επιστρέψω σπίτι;"ρώτησα μετά από λίγο.

"Φυσικά. Μπορείς να πάρεις από το τηλέφωνο."είπε και το πήρα στα χέρια μου.

(..)

Το κουδούνι χτύπησε και αστραπιαία άνοιξα. Η Βάλια τσίριξε και έπεσε απάνω μου όταν με είδε και οι άλλοι 2 με αγκάλιασαν.

Ο Χρήστος αλλά και ο Γιώργος με σήκωναν ψηλά και με έκαναν κύκλους και εγώ γελούσα.

"Να προσέχεις παιδί μου."μου είπε ο Θείος Γιάννης και έκλεισε το μάτι στον Χρήστο. Κοκκίνησα.

Και έτσι πλέον επιστρέφω ξανά σπίτι.

------
Χευυυυυυυυυυυυυυυυυ. Τι κάνετε; εγώ είμαι πάρα πολύ κουρασμένη:((

Άντε. Σας ανέβασα. Χοχο;)

Τι έχετε να πείτε;;

Σονγκ: I am coming home

Πάω να κοιμηθώ. Στην αγκαλιά. Του Μορφέα. ΑχΝέ:')
Καληνύχτααααα;*

Αυτάααα. Μπαιιιι.♡
#ΝΤΟΝΑΤΣΑΚΙΑ #ΛΟΒΕΕ♥
-Ροδ:3'