Χαμογέλα μου.

Παρτ 23: Αναδρομή

Άννας Pov.

Ήμασταν ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, αγκαλιασμένοι και κοιτούσαμε το ταβάνι. Ο καθένας χαμένος στις δικές του σκέψεις.

Ήμουν ευτυχισμένη κοντά του. Δεν μπορώ να το κρύψω. Ένιωθα ολοκληρωμένη δίπλα του και αυτό με έκανε να νιώθω υπέροχα. Ωστόσο υπήρχαν κάποια πράγματα που με προβλημάτιζαν. Τι να ήθελε ο πατέρας μου, μετά από τόσα χρόνια; Γιατί να το κάνει αυτό; Του έχουμε φταίξει σε τίποτα; Από όσο θυμάμαι εγώ με τον αδερφό μου, ήμασταν ήσυχα παιδιά. Δεν μπλέκαμε σε καβγάδες. Παρόλα αυτά μας χτυπούσε. Μήπως δεν του αρέσαμε; Μήπως δεν μας ήθελε; Τόσα αναπάντητα ερωτήματα, χωρίς καμία απάντηση.

Θυμάμαι ότι όταν ήμουν μικρή εκείνος λάτρευε τα αμάξια. Ναι, από εκείνον πήρα. Έκανε παράνομους αγώνες και έτρεχε. Με έπαιρνε μαζί του και τον παρακολουθούσα. Ήταν πολύ καλός, δεν μπορώ να πω. Φυσικά και ο Γιώργος είχε μια τρέλα για τα αυτοκίνητα, αλλά ποτέ δεν ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο. Το θεωρούσε επικίνδυνο και ότι θα μπορούσες να χτυπήσεις σοβαρά. Εγώ από την άλλη ήμουν ενθουσιασμένη να βλέπω τον μπαμπά μου να κερδίζει στους περισσότερους.

Όταν έβγαινε νικητής, θυμάμαι να με παίρνει αγκαλιά και να με κάνει σβούρες στον αέρα, σαν μικρό παιδί που ήμουν. Γελούσαμε και οι δύο. Με ανέβαζε στους ώμους του και μου κρατούσε τα πόδια ενώ εγώ άλλες φορές κρατιόμουν από τις τούφες των μαλλιών του ή τα είχα σηκωμένα στο αέρα ψηλά, νιώθοντας ελεύθερη.

Αυτές οι καλές στιγμές αντικαταστήθηκαν λίγα χρόνια αργότερα, με το ποτό και με το ξύλο. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε γίνει και μετατράπηκε άλλος άνθρωπος. Σκληρός, αυστηρός, βίαιος. Αναγκαζόμουν να το υποστώ. Κι όμως δεν του κρατούσα κάποια κακία. Ήμουν το κοριτσάκι του και ήταν ο μπαμπάς μου. Μπορεί να φώναζα, να τσίριζα, να ούρλιαζα αλλά έκανα κάθε ημέρα υπομονή, ελπίζοντας πως θα σταματήσει.

Αυτό βέβαια δεν έγινε και όταν ο αδερφός μου τελείωσε με το σχολείο πέρασε κάπου μακριά από το σπίτι και με πήρε μαζί του. Πήγαινα στο σχολείο της περιοχής και ο Γιώργος μαζί με την σχολή του, έπιασε και μια δουλειά για να μπορέσουμε να έχουμε λεφτά. Η κατάσταση αποπνικτική και δεν παλευόταν. Όμως όταν τελείωσα και εγώ, αποφάσισα να κάνω και εγώ μια δουλειά αλλά και παράλληλα τα βράδυα να κάνω ότι έκανε και ο πατέρας μου. Αγώνες. Τα λεφτά καλά και θα μπορούσαμε να συντηρούμε και τον εαυτό μας αλλά και το σπίτι. Ο αδερφός μου στην αρχή αρνήθηκε να κάνω κάτι τέτοιο, όμως γρήγορα υπέκυψε γιατί ήταν ο μόνος τρόπος για να τα βγάλουμε πέρα.

Την Βάλια την γνώρισα στην δουλειά μου, ως σερβιτόρα σε μια καφετέρια. Πολύ καλή κοπέλα. Την γνώρισα καλύτερα και από τότε είμαστε αχώριστες.

Και να 'μαστε εδώ τώρα. Μετά γνώρισα τον Χρήστο στο πάρτι και μπλα μπλα μπλα. Τα ξέρετε.

Τον άκουσα να ξεφυσάει. "Τι έχεις μωρό μου;"τον ρώτησα.

"Βαριέμαι."με κοίταξε.

"Και εγώ" απάντησα.

Με έσφιξε απάνω του. "Με αγαπάς;"με ρώτησε.

Ξαφνιάστηκα. "Σε αγαπάω πολύ."είπα και του χάϊδεψα τα μαλλιά.

Χαμογέλασε. "Και εγώ σαγαπάω."είπε και με φίλησε τρυφερά.

------
Γιοοοοοοο. ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ; ΕΓΏ ΝΥΣΤΆΖΩ ΠΑΝΤΩΣ. ΓΑΜΩΤΟ ΜΟΥ.

ΚΟΙΤΆΞΤΕ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΕΒΑΣΩ ΑΛΛΟ ΣΉΜΕΡΑ ΓΙΑΤΊ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ ΟΤΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ ΘΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙ Ο ΥΠΝΟΣ.:'(

ΓΙΑ ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ. ΠΩΣ ΣΑΣ ΦΑΝΗΚΕ;;

ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΓΙΑΤΙ ΕΊΜΑΣΤΕ #12 ΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΒΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ. ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ♡

ΣΟΝΓΚ:YEARS & YEARS-SHINE

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣΣΣ.:)

ΑΥΤΆΑΑ. ΜΠΑΙΙΙ.♥★
#ΝΤΟΝΑΤΣΑΚΙΑ. #ΛΟΒΕΕ
-ΡΟΔ:3'